Πώς γεννιούνται τα παιδιά;

Υπόθεση
Ο Κωνσταντής είναι περίεργος. Ο Κωνσταντής έχει απορίες. «Πώς γεννιούνται τα παιδιά, κυρία;» ρώτησε μια μέρα τη δασκάλα, όταν πήγαινε ακόμα νηπιαγωγείο. Η απάντησή της, όμως, δεν τον ικανοποίησε.«Πώς γεννιούνται τα παιδιά, μαμά;» ρώτησε το ίδιο βράδυ τη μαμά του, αλλά η απάντησή της και πάλι δεν τον ικανοποίησε. Κάτι του έκρυβαν, αλλά δεν ήξερε τι. Έτσι, ξεκινά με το φίλο του, το Θοδωρή, μια έρευνα για να βρει απάντηση στο καυτό αυτό ερώτημα.

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Πατάκης

Συγγραφέας: Φίλιππος Μανδηλαράς

Εικονογράφηση: Κατερίνα Χαδουλού

ISBN: 978-960-16-2627-7
Έτος 1ης Έκδοσης: 2009

Σελίδες: 55
Τιμή: περίπου 6 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Β’, Γ’

Κριτική
Μια χαριτωμένη ιστορία για ένα παιδί που θέλει να μάθει πώς γεννήθηκε, αλλά οι συνήθεις απαντήσεις των μεγάλων δεν τον καλύπτουν. 

Με μια μικρή επιφύλαξη για τους μάλλον «προχωρημένους» όρους που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας στο τέλος του βιβλίου, θεωρώ ότι αν κανείς θέλει να μιλήσει στα παιδιά του για την αναπαραγωγή και δεν ξέρει πώς, αυτή η ιστορία θα του δώσει μια σημαντική βοήθεια. Πλησιάζοντας το θέμα με την οπτική της παιδικής αθωότητας, καταφέρνει να εξηγήσει από τη μία στους μικρούς αυτά που πρέπει να ξέρουν και από την άλλη στους μεγάλους ότι οι μικροί δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται σαν να ήταν χαζοί.

Τα κεφάλαια είναι ιδιαίτερα μικρά όπως και το ίδιο το βιβλίο. Τα γράμματα είναι μεγάλου μεγέθους για να μην κουράζουν, και η εικονογράφηση, παρότι ασπρόμαυρη, είναι παρούσα και ξεκουράζει το βλέμμα των μικρών αναγνωστών. 

Το βιβλίο προτείνεται στις τάξεις Β’και Γ’, παρότι θα πρόσφερε μια καλή εισαγωγή στο ερώτημα της αναπαραγωγής ακόμα και παιδιά της Δ’.

Ο συγγραφέας προσεγγίζει με αρκετό χιούμορ ένα ομολογουμένως δύσκολο θέμα, δημιουργώντας τον χαρακτήρα του Κωνσταντή, ο οποίος δεν πτοείται με τίποτα προκειμένου να βρει την αλήθεια πίσω από τους μύθους και τα μισόλογα: συζητάει με φίλους και συγγενείς, παρακολουθεί ζευγαράκια, σκαρφαλώνει σε καμπαναριά και κυρίως ρωτάει. Ρωτάει ανηλεώς τον οποιονδήποτε πιστεύει ότι ξέρει αυτό που θέλει να μάθει.

Πώς θα μας φαινόταν ένα παιδί που παίρνει παράδειγμα από τον χαρακτήρα του βιβλίου και αρχίζει να αναζητά την αλήθεια χωρίς φόβο και πάθος; Στην καλύτερη περίπτωση θα είχαμε έναν παθιασμένο ερευνητή… την χειρότερη την αφήνω στη φαντασία σας.

Εκείνο που πρέπει οπωσδήποτε να τονίσουμε, είναι ότι τις απαντήσεις γύρω από το πώς γεννιούνται τα παιδιά, ο μαθητής δεν θα πρέπει να αφεθεί μόνος του να τις αναζητήσει μέσα από βιβλία, εκπομπές ή σχολικές παρέες. Το παιδί είναι καλό να ενημερωθεί (και μάλιστα από μικρή ηλικία), μέσα από συζητήσεις με τους γονείς του, και θεωρούμε ότι το συγκεκριμένο βιβλίο θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό έναυσμα για μια τέτοια συζήτηση.

Αξίες - Θέματα
Επιμονή, Αναπαραγωγή

Απόσπασμα 
Η ώρα περνούσε, εμείς ξεπαγιάζαμε, αλλά δε συνέβαινε τίποτα. Ο πελαργός καθόταν μέσα στη φωλιά και δεν το κουνούσε.

«Εγώ λέω να περιμένουμε ως τα μεσάνυχτα» είπε η Μάρθα. «Τότε φέρνουν τα παιδιά οι πελαργοί».

Πράγματι, την ώρα που το ρολόι χτυπούσε δώδεκα φορές, ένας πελαργός φάνηκε από μακριά.

«Κοίτα αν κρατάει κάτι στο ράμφος του» είπα στη Μάρθα.

«Κρατάει!» ψιθύρισε αυτή, τρέμοντας σχεδόν από συγκίνηση.

Της πήρα τα κιάλια για να δω κι εγώ.

Πράγματι, ο πελαργός κρατούσε ένα μωρό!

«Αδύνατο!» είπα, βλέποντας τη θεωρία μου με τα σποράκια να καταρρέει. «Θα πάω να δω!»

«Τι; Θ’ ανέβεις στο καμπαναριό τέτοια ώρα; Δε φοβάσαι;» με ρώτησε φοβισμένη η Μάρθα.

«Θ’ ανέβω να δω το μωρό με τα μάτια μου, αλλιώς θα σκάσω» απάντησα αποφασισμένος.

Σε λίγο σκαρφάλωνα την κάθετη, στενή σκάλα που ήταν καρφωμένη στον τοίχο του καμπαναριού. Ήξερα ότι η Μάρθα με παρακολουθούσε με τα κιάλια και αυτό με ηρεμούσε λίγο, γιατί φοβόμουν μήπως μου επιτεθούν οι πελαργοί και μου βγάλουν κανένα μάτι με το ράμφος τους.

Για καλή μου τύχη, όμως, στη μέση της διαδρομής, τους είδα να σηκώνονται και οι δύο και να πετάνε προς τη λίμνη. Δεν κρατούσαν τίποτα στο στόμα τους. Άρα, το μωρό θα ήταν στη φωλιά.

Προσπάθησα να ακούσω τα κλάματα του μωρού, αλλά τίποτα. Ησυχία.

Γύρισα προς τη μεριά που βρισκόταν το σπίτι μας και είδα το φως του δωματίου ανοιχτό. Αυτό μου έδωσε δύναμη και συνέχισα την ανάβαση ώσπου έφτασα στη φωλιά.

Κοίταξα μέσα διστακτικά, αλλά στην αρχή δεν είδα τίποτα.

Κοίταξα καλύτερα και τότε, στην άλλη άκρη της φωλιάς, ξεχώρισα έναν όγκο.

«Μπλιάξ!» έκανα με αηδία. «Ένας αρουραίος!»

Αυτό που λέγαμε μωρό ήταν ένας τεράστιος, ψόφιος αρουραίος!

Γύρισα το πρόσωπό μου αηδιασμένος και κοίταξα κάτω. Εκεί τα χρειάστηκα. Καλά είχα ανέβει ως εκεί πάνω. Πώς θα κατέβαινα τώρα, που φοβόμουν τα ύψη και μου ερχόταν ζαλάδα όταν κοίταζα κάτω;

Έκανα νόημα στη Μάρθα, που ήμουν σίγουρος ότι με κοιτούσε με τα κιάλια, να έρθει να με βοηθήσει.

«Τι έγινε;» μου φώναξε με αγωνία μόλις έφτασε.

«Το βρήκες το μωρό;»

«Δεν είχε μωρό. Αρουραίος ήταν. Θέλω όμως να με βοηθήσεις να κατέβω. Φοβάμαι!» είπα.

Η Μάρθα φοβήθηκε πιο πολύ από μένα όταν άκουσε ότι φοβάμαι και ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα. Τότε της είπα να πάει να ξυπνήσει τους μεγάλους.

«Θα μας μαλώσουν» μου είπε μυξοκλαίγοντας.

«Εμένα θα μαλώσουν» της απάντησα θαρραλέα. «Εσύ δε φταις σε τίποτα».

Τέλος πάντων, μου πήρε πάνω από μία ώρα για να πατήσω το πόδι μου στη γη, και αυτό έγινε με τη βοήθεια του μπαμπά που ανέβηκε στη σκάλα και με βοηθούσε σε κάθε μου βήμα, της μαμάς, της Φιλίτσας και του Αντρέα, που μου έδιναν θάρρος από κάτω, κι ενός γείτονα που είχε φέρει έναν δυνατό φακό και μας φώτιζε. Η Μάρθα είχε κάτσει σε μια γωνία, είχε κλείσει τα μάτια με τα χέρια της κι έλεγε διαρκώς «μην πέσεις, μην πέσεις, μην πέσεις». Μετά μου είπε ότι μισόβλεπε κιόλας, γιατί ήθελε να ξέρει αν είμαι καλά και δεν έχω πέσει.

«Μπορείς τώρα να μας πεις τι σε έπιασε κι ανέβηκες στο καμπαναριό μέσα στη νύχτα;» με ρώτησε ο μπαμπάς, όταν πια βρισκόμασταν στο σπίτι και μου είχε φύγει η τρομάρα.

«Ανέβηκα να δω αν οι πελαργοί είχαν μωρό στη φωλιά τους» είπα.

«Τι;» έκανε η μαμά που ήταν η μόνη από τους μεγάλους που κατάλαβε αμέσως τι εννοούσα. «Μη μου πεις ότι έχει πάλι σχέση με το πώς γεννιούνται τα παιδιά;» ρώτησε, προσπαθώντας να συγκρατήσει το γέλιο της.

Πώς γεννιούνται τα παιδιά;