Δωροβροχή

Υπόθεση

Μια παρέα παιδιών περπατάει μέσα στα χιόνια πηγαίνοντας προς το παρκάκι του σχολείου, όταν ένα κουτί με χρωματιστό περιτύλιγμα πέφτει από τον ουρανό στο κεφάλι του Μάρκου! Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, ο μικρός συνέρχεται και διεκδικεί το πακέτο για τον εαυτό του. Σε λίγο, περισσότερα πακέτα κάνουν την εμφάνισή τους, πέφτοντας επάνω στα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι του! Με άσχημο τρόπο, δηλώνει στους φίλους του ότι θα τα κρατήσει όλα για εκείνον κι έτσι η παρέα τον αφήνει και πάει να παίξει. Όταν επιστρέφει σπίτι, τα αδέλφια του ζητούν και εκείνα μερίδιο από την τύχη του, αλλά τσακώνεται και με αυτά, προσπαθώντας να προστατεύσει την πολύτιμη περιουσία του. Τελικά ξαπλώνει στριμωγμένος με τα δώρα του στο κρεβάτι. Η διάθεσή του πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, όταν ένα νυχτερινό συναπάντημα μ' ένα πλασματάκι, θα γλυκάνει την καρδιά του και θα τον κάνει να καταλάβει ότι αυτό που χρειαζόμαστε στη ζωή δεν είναι δώρα αλλά αγάπη!

Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Παπαδόπουλος
Συγγραφέας:  Φραντζέσκα Αλεξοπούλου - Πετράκη
Εικονογράφηση: Πέτρος Μπουλούμπασης
ISBN: 978-960-412-888-4
Έτος 1ης Έκδοσης: 2008
Σελίδες: 32
Τιμή: περίπου 4 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Β', Γ', Δ'

Κριτική

Όμορφη χριστουγεννιάτικη ιστορία που κρύβει ένα εξαιρετικό μήνυμα για τους μικρούς μαθητές.  Με γραφή απλή, που φανερώνει ταυτόχρονα χιούμορ και ευαισθησία, η συγγραφέας καταφέρνει μέσα σε μόλις 800 λέξεις, να διαμορφώσει ένα ολοκληρωμένο περιβάλλον για τον ήρωα και να δείξει τη μεταστροφή του από εγωιστή σε καλόκαρδο γιο. Η μικρή έκταση του κειμένου και η ζωντάνια του (ήχοι, διάλογοι, αναπάντεχα γεγονότα), το σωστό στήσιμο και η υπέροχη εικονογράφηση, όλα φροντίζουν ώστε ακόμα και οι πιο άπειροι να μπορούν να απολαύσουν την ανάγνωσή αυτού του βιβλίου. Εμείς το προτείνουμε ανεπιφύλακτα στα παιδιά των μικρών (κυρίως της Β', καθώς κάποιες εκφράσεις και η χρήση μετοχών ίσως δυσκολέψουν τα παιδιά της Α') αλλά και των μεσαίων τάξεων του Δημοτικού. Καλή χρονιά!

Απλότητα, χιούμορ και ευαισθησία Χρήσιμα μηνύματα Προσεγμένη έκδοση, μεγάλο μέγεθος (21x29), σκληρό εξώφυλλο

Αξίες - Θέματα

Χριστούγεννα, Φιλία, Εγωισμός

Εικονογράφηση

Πολύχρωμη και πανταχού παρούσα, η εικονογράφηση εναρμονίζεται απόλυτα με το κείμενο και το συμπληρώνει, δίνοντάς μας μια ολοκληρωμένη δημιουργία που χαιρόμαστε να διαβάζουμε.

 

Απόσπασμα
Έχει παντού χιόνια!

Μια παρέα παιδιών περπατάει προς το παρκάκι του σχολείου με γέλια και πειράγματα.

Ξαφνικά, ένα χρωματιστό κουτί – ένα δώρο- προσγειώνεται από το πουθενά στο κεφάλι του Μάρκου: «Μπαπ!».

- Όχου, όχου, το κεφαλάκι μου!

Δεν ήταν τόσο το χτύπημα, όσο το ξάφνιασμα που ένιωσε.

Και να σου βρέθηκε με το κουτί στην αγκαλιά, να τρίβει το πονεμένο του κεφάλι.

Όλη η παρέα κοιτάει προς τα πάνω (γιατί, όπως όλοι ξέρουν, όταν κάτι πέφτει, έρχεται από ψηλά). Τίποτα! Μόνο πυκνά συννεφάκια φορτωμένα χιόνι.

- Άντε, τυχερέ! Βρέχει δώρα! λέει γελαστά ο Χρήστος, ο κολλητός του Μάρκου, και πάει να πάρει το «δώρο».

- Όχι, όχι! Άφησέ το, είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ, φωνάζει ο Μάρκος κακότροπα.

Τρίβοντας το πονεμένο του κεφάλι και σφίγγοντας το «δώρο» στην αγκαλιά του, συνεχίζει το δρόμο του.

Καθώς οι φίλοι του τον παρακολουθούν να απομακρύνεται, γίνονται μάρτυρες μιας δεύτερης προσγείωσης: «Μπαπ!». Ένα μικρότερο κουτί με χρωματιστό περιτύλιγμα πέφτει στο πόδι του Μάρκου.

- Όχου, το ποδαράκι μου!!!

Όλοι ξανακοιτούν τον ουρανό. Μα και πάλι τίποτα. Μόνο μικρά χιονάκια στροβιλίζονται στον αέρα.

Ο Χρήστος τρέχει να βοηθήσει το φίλο του, αλλά ο Μάρκος βουτάει στην αγκαλιά του και αυτό το «δώρο» και φωνάζει πάλι:

- Όχι, όχι, μη! Και αυτό είναι ΔΙΚΟ ΜΟΥ!

- Καλά, εντάξει. Δε σ’ το παίρνω! Να βοηθήσω ήθελα.

- Δε βλέπουμε κανέναν γύρω, ήρθαν στο κεφάλι και στο πόδι μου. Είναι ΔΙΚΑ ΜΟΥ, Χρήστο, γκρινιάζει ο Μάρκος και, κουτσαίνοντας, συνεχίζει την πορεία του.

Σχόλιο

Τα δώρα του Μάρκου γεμίζουν όλη την επιφάνεια του κρεβατιού του, έτσι που ο ήρωας δεν χωράει πια να ξαπλώσει κανονικά· εξαιτίας του όγκου τους, ακόμα και η μαμά του δυσκολεύεται να τον πλησιάσει για να τον φιλήσει. Το μήνυμα σαφές: όσο περισσότερο προσκολλόμαστε στα αντικείμενα, τόσο λιγότερος χώρος (και χρόνος) μένει ελεύθερος για την προσωπική μας ζωή. Υπό αυτή την ενδιαφέρουσα οπτική, τα δώρα, που υπό φυσιολογικές συνθήκες αντιπροσωπεύουν την αγάπη, αποκτούν μαζί της σχέση ανταγωνιστική.

Κάτι αντίστοιχο μπορούμε να συμπεράνουμε και από την ιστορία του Hobbit (που ολοκληρώνεται στις κινηματογραφικές αίθουσες αυτές τις μέρες). Η λατρεία προς τον πλούτο (my precious) μπορεί να μας αποξενώσει, να μας απομακρύνει από το περιβάλλον μας και σταδιακά να μας αλλοτριώσει. Είναι τελικά το Gollum που κρατάει το δαχτυλίδι, ή το δαχτυλίδι κρατάει το Gollum; Είναι ο Μάρκος κύριος των δώρων ή είναι τα δώρα που κυριεύουν εκείνον; Σε έναν σχετικό προβληματισμό μας καλεί και ο Μίχαελ Έντε μέσα από τη Μόμο, ένα αριστουργηματικό του έργο που θα παρουσιάσουμε στις επόμενες μέρες.

Κανείς βέβαια δεν υποστηρίζει ότι τα υλικά αγαθά είναι άχρηστα. Χρειάζεται όμως προσοχή, ειδικά στην εποχή μας  που το πάθος για συγκέντρωσή τους αντιμετωπίζεται ως χόμπι· επικίνδυνο για εμάς, την κοινωνία και το φυσικό περιβάλλον. Είναι λοιπόν σημαντικό να μπορούμε να θέσουμε ένα μέτρο στα "θέλω" μας, όπως και να ορίσουμε τον εαυτό μας έξω και πέρα από τα αγαθά, κατανοώντας ότι η ανθρώπινη ουσία δεν βρίσκεται στην περιουσία.

σύνθημα στον ρυθμό της εποχής (πηγή)

Το βιβλίο, μεταφερμένο σε θεατρικό έργο, διαβάζουμε πως ανέβηκε πρόσφατα ως παράσταση σε μια σειρά νοσοκομεία, δίνοντας χαρά σε παιδιά που το είχαν ανάγκη. Οι ασθενείς και οι νοσηλευόμενοι κατανοούν βέβαια έτσι κι αλλιώς καλύτερα από τους υγιείς ότι η ευτυχία δεν συνδέεται πάντα με τα αγαθά. Αυτός είναι υποψιάζομαι και ο λόγος που στις γιορτές ευχόμαστε πρώτα "υγεία", μετά "αγάπη" και μόλις στο τέλος "και να κερδίσεις το Λόττο"! Ολοκληρώνοντας, να επισημάνουμε ότι η Μαρία Ευαγγελάτου έχει ντύσει την ιστορία με πολύ ωραία μουσική την οποία μπορείτε να απολαύσετε στο ακόλουθο βίντεο (δυστυχώς δεν ακούγεται όπως θα έπρεπε γιατί οι άνθρωποι από πίσω συζητούν για διάφορα σημαντικά θέματα).

Χρήση στην τάξη

Πριν κλείσουμε για τις χριστουγεννιάτικες διακοπές, αναπαραστήσαμε με λίγα παιδιά της Β' τάξης την ιστορία που διηγείται το βιβλίο, αφού πρώτα την χωρίσαμε σε τρεις σκηνές: Δωροβροχή / επιστροφή στο σπίτι / νυχτερινή επίσκεψη. Να επισημάνουμε ότι φροντίσαμε τα κουτιά με τα δώρα να είναι άδεια (ώστε να μην κάνουμε Πρωτοχρονιά στο νοσοκομείο και δούμε το έργο σε θεατρικό) και οι ρόλοι σε κάθε επανάληψη του δρώμενου να αλλάζουν, ώστε να έχουν όλα τα παιδιά την ευκαιρία να μπουν στη θέση του μεταμελημένου πρωταγωνιστή ή έστω του μικρού ταράνδου που χτυπάει το παράθυρο. Ευτυχισμένο το 2015!!!

Δωροβροχή

Φον Κουραμπιές εναντίον κόμη Μελομακαρόνη

Υπόθεση

Χριστούγεννα, η γιορτή της αγάπης... Όχι όμως και για τα γλυκοστρατόπεδα των κουραμπιέδων και των μελομακάρονων, που προετοιμάζονται πυρετωδώς για πόλεμο! Οι στρατοί τους παρατάσσονται, οι αρχηγοί τους βγαίνουν μπροστά και τότε... μια αναπάντεχη χιονοθύελλα παρασέρνει τον φον Κουραμπιέ και τον κόμη Μελομακαρόνη στο δάσος. Στην προσπάθειά τους να γυρίσουν στην πόλη, οι δυο ορκισμένοι εχθροί θα ζήσουν μια τρελή περιπέτεια που θα τους κάνει αγνώριστους, τόσο εξωτερικά, όσο και εσωτερικά...

Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Μεταίχμιο
Συγγραφέας: Κυριάκος Χαρίτος
Εικονογράφηση: Ντανιέλα Σταματιάδη
ISBN: 978-960-455-665-6
Έτος 1ης Έκδοσης: 2009
Σελίδες: 24
Τιμή: περίπου 11 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Γ', Δ', Ε', Στ'

Κριτική

Ένα αντιπολεμικό γαστριμαργικό παραμύθι, ιδανικό για τις ημέρες των Χριστουγέννων! Η γραφή σαφής και σχετικά απλή, το θέμα τρισχαριτωμένο, η γλώσσα πρωτότυπη και το ύφος παιχνιδιάρικο. Τι παραπάνω να ζητήσουμε; Η έκδοση παρουσιάζεται προσεγμένη, με σκληρό εξώφυλλο και συνοδευτικό cd, ενώ η εικονογράφηση, παρότι προσωπικά με ξένισε αρκετά, είναι πολύχρωμη και πλούσια, οπότε η ιστορία διαβάζεται γρήγορα, πολύ ευχάριστα και χωρίς να κουράσει. Το βιβλίο προτείνεται κυρίως σε μαθητές των μεσαίων τάξεων του Δημοτικού αλλά και λίγο μεγαλύτερους.

Θέμα πρωτότυπο και ευχάριστο  Γραφή με χιούμορ και δημιουργική φαντασία Ωφέλιμα διδάγματα Προσεγμένη έκδοση

Αξίες - Θέματα

Διαφορετικότητα, Ειρήνη, Εγωισμός, Μαγειρική, Παραμύθι, Χριστούγεννα

Σκηνές που ξεχωρίσαμε
Όταν οι δύο αντίπαλοι στρατοί προετοιμάζονται με ασκήσεις και ποιηματάκια!

Εικονογράφηση

Έγχρωμη, πανταχού παρούσα, αλλά μ' ένα ιδιαίτερο ύφος που προσωπικά θεωρώ ότι θα ταίριαζε περισσότερο σε μια πιο σκοτεινή και αλλόκοτη ιστορία (π.χ. Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων)

Απόσπασμα

Ναι, ναι, σωστά μαντέψατε, είχαν φτάσει και πάλι Χριστούγεννα. Κι αυτό σήμαινε πως για άλλη μια χρονιά οι γαλοπούλες ροδοκοκκίνιζαν παρέα με τις πατάτες, τα δώρα τυλίγονταν και ξετυλίγονταν, τα σχολεία έκλειναν και ησύχαζαν, τα παιδιά ξεφάντωναν και πανηγύριζαν, οι γονείς έτρεχαν και δεν έφταναν. Τα δέντρα στολίζονταν και ομόρφαιναν, οι πόλεις φωτίζονταν κι έλαμπαν κι ο Αϊ-Βασίλης φούσκωνε και ξεφούσκωνε για να προλάβει τόσα δώρα.

Στα γλυκοστρατόπεδα όμως τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά. Τόσο διαφορετικά που δύσκολα θα πίστευε κανείς πως ήταν Χριστούγεννα.

Πολεμικές ετοιμασίες, σκληρή γυμναστική κι άλλα πολλά έκαναν μελομακάρονα και κουραμπιέδες να ιδρώνουν (όχι από τον φούρνο) και να φουσκώνουν (ούτε από τη φαρίνα).

Για άλλη μια χρονιά ο πόλεμος των χριστουγεννιάτικων γλυκών ήταν έτοιμος να ξεσπάσει σε φούρνους και ζαχαροπλαστεία. Στην πρώτη γραμμή; Ποιοι άλλοι;  Ο φον Κουραμπιές κι ο κόμης Μελομακαρόνης, που ήταν ορκισμένοι εχθροί μέχρι το αλεύρι τους.

Ο φον Κουραμπιές, της γνωστής οικογένειας, μόνο κουραμπιές δεν ήταν κατά βάθος. Παρά την τόση ζάχαρη ήταν γκρινιάρης και κλαψιάρης και γρουσούζης. Λένε πως όταν ήταν μικρός τα παιδιά στο σχολείο τον κορόιδευαν, γιατί όταν φταρνιζόταν του έφευγε όλη η ζάχαρη άχνη και έμενε φαλακρός!  Κάθε μέρα στο στρατόπεδο διέταζε τους κουραμπιεδοστρατιώτες του να τρέχουν, να κάνουν κωλοτούμπες και να τραγουδούν κάτι πολεμικά τραγούδια της συμφοράς:

Μελομακαρονάδες,

είσαστε κουμπαράδες!

Μην το παρατραβάτε,

την άχνη μας θα φάτε.

Και μερικές φορές για ποικιλία το:

Μαζέψτε τα σιρόπια σας,

γιατί θα φάτε τούμπες.

Μπροστά σας είναι σίδερο,

ταρτάκια και τουλούμπες!

Ο κόμης Μελομακαρόνης βέβαια δεν ήταν κανένας καλύτερος. Παρ’ όλο το σιρόπι του, ήταν κατσούφης και μουρτζούφλης και χειρότερος γρουσούζης. λένε πως μικρός είχε αρπάξει λίγο στον φούρνο και όλοι τον μπέρδευαν με μουστοκούλουρο, γι’ αυτό είχε πάντα νεύρα.

Έβαζε τους μελομακαρονοναύτες να τρέχουν μέχρι να τους ανέβει το μέλι στο κεφάλι και να τραγουδούν απερίγραπτες χαζομάρες όπως:

Κουραμπιέ κουραμπιέ,

θα σε κάνουμε πουρέ!

Κοίτα μη σε πιάσει η πάχνη

και σου φύγει όλη η άχνη!

Καθώς και τη μεγάλη του επιτυχία:

Τώρα που είναι Χριστούγεννα

και κλείσαν τα σχολεία,

ποιος είναι μάγκας θα φανεί

στα ζαχαροπλαστεία.

Σχόλιο

Οι δύο φιλοπόλεμοι αρχηγοί παρουσιάζονται εντελώς ανυπόληπτοι, κι έτσι η ιδέα του πολέμου γελοιοποιείται μαζί τους. Η αναφορά στο παιδικό παρελθόν τους, εκτός από το χιουμοριστικό του πράγματος, δείχνει πως οι απλές σχολικές κοροϊδίες μπορεί να προκαλέσουν σοβαρά κόμπλεξ και να καλλιεργήσουν "τέρατα". Ο φαύλος κύκλος για τους δύο πρωταγωνιστές ξεκινάει με κάποια μικρά προβλήματά τους (ο ένας μένει φαλακρός όταν φτερνίζεται και ο άλλος άρπαξε στο φούρνο) τα οποία λόγω της κοινωνικής απόρριψης τους γέμισαν με σύνδρομα κατωτερότητας, που με τη σειρά τους οδήγησαν σε νέα κουσούρια, αυτή τη φορά στον χαρακτήρα τους. Έγιναν λοιπόν γκρινιάρηδες και γρουσούζηδες και κατέληξαν να χρησιμοποιούν τα γαλόνια τους για να κερδίσουν λίγη αναγνώριση: Με αφορμή τον πόλεμο, δίνουν διαταγές στους στρατιώτες τους και σκαρώνουν χαζά τραγουδάκια...

Ένα από τα σημαντικά διδάγματα της ιστορίας, είναι πως τα πλεονεκτήματά μας, ή αυτά που τέλος πάντων θεωρούμε πως μας κάνουν σπουδαίους, δεν πρέπει να γίνονται αφορμή να περιχαρακωνόμαστε και να απομακρυνόμαστε από τους άλλους. Γιατί πίσω από αυτά μας τα χαρακτηριστικά, είμαστε πάντα κατά βάθος άνθρωποι, όπως ακριβώς ο φον Κουραμπιές και ο κόμης Μελομακαρόνης είναι ζυμάρι. Οι υπερόπτες αρχηγοί ταλαιπωρούνται λίγο μέχρι να το συνειδητοποιήσουν, αφού περνάνε από 6 στάδια αποδόμησης στα οποία παραδίδουν σε "βοηθούς" (αστέρι, σκίουρο, αρκούδα, τριαντάφυλλα, τρυποκάρυδο και κηπουρό) ένα ένα κάθε καλούδι που τους κάνει διαφορετικούς, κι έτσι βαθμιδωτά εξισώνονται και σταματάνε να τσακώνονται.

Προσοχή εδώ να μην περάσει στα παιδιά το λάθος μήνυμα, ότι δηλαδή τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ταυτότητάς μας ή τα ταλέντα μας, αυτά επομένως που μας κάνουν διαφορετικούς και ξεχωριστούς, είναι αρνητικά και πρέπει να τα εξαλείψουμε. Χωρίς τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά μας, θα μοιάζαμε σαν άγευστο και άχρωμο ζυμάρι. Το μόνο που χρειάζεται να εξαφανίσουμε είναι τα εμπόδια που γεννάει η αλαζονεία και μας χωρίζουν τον έναν από τον άλλο.

Χρήση στην τάξη
Το βιβλίο μπορούμε να το αξιοποιήσουμε στην τάξη με πολλούς και διάφορους τρόπους, κυρίως στο μάθημα της Γλώσσας: Οι ζωντανοί διάλογοι μετασχηματίζονται ευκολότατα σε ένα ευχάριστο θεατρικό δρώμενο, και αν οι τάξεις είναι μικρότερες, μπορούμε να αποδώσουμε την ιστορία με παντομίμα.

Η αποδόμηση των δύο πρωταγωνιστών μας επιτρέπει να γνωρίσουμε τα υλικά από τα οποία κατασκευάζονται τα μελομακάρονα και οι κουραμπιέδες, και να επιχειρήσουμε (αν διαθέτουμε τις κατάλληλες εγκαταστάσεις) να τα φτιάξουμε στο σχολείο.

Οι μαθητές μπορούν να χωριστούν σε δύο ομάδες και να παρουσιάσουν στην τάξη το κάθε στρατόπεδο με στοιχεία όπως:
- Ταυτότητα του Αρχηγού
- Συνταγή και παραλλαγές του γλυκού
- Επιχειρήματα που αποδεικνύουν ότι αυτό που παρουσιάζουμε είναι ανώτερο από το άλλο.
- Ζωγραφιές κουραμπιέδων και μελομακάρονων
- Θρεπτικά συστατικά (ταιριάζει και με τη Φυσική)
- Δείγμα για δοκιμή
- Ποιηματάκι που ανεβάζει το ηθικό μας ή ρίχνει των αντιπάλων
κλπ.
Αν ο αριθμός των μαθητών το επιτρέπει, μπορούν να συμμετέχουν στην παρουσίαση και οι άλλες φυλές γλυκών που αναφέρονται στο βιβλίο, όπως ο μπακλαβάς, η δίπλα και η πουτίγκα.

Φέτος, έναν χρόνο αργότερα (2014), το έργο παρουσιάζεται ως θεατρικό από τις εκδόσεις Μεταίχμιο, ενώ έχουν προηγηθεί και κάποιες σχολικές παραστάσεις, όπως αυτή του Νηπιαγωγείου Κρηνίτσας!

Φον Κουραμπιές εναντίον κόμη Μελομακαρόνη

Έρχεται ο Ίνξορ!

Υπόθεση

Ο μικρός Πετιλανδός Ίνξορ Αχουνόδ, ζει με την οικογένεια και τη νούρα του (ιπτάμενο ομιλούν αλεπουδογατόσκυλο) μια ήσυχη ζωή, κάνοντας στην πόλη του την Κροαλία, ό,τι περίπου κάνει και ένα παιδί της ηλικίας του στη Γη. Ονειρεύεται μια μέρα να ακολουθήσει τα χνάρια της διάσημης εξερευνήτριας Έλια Κίντιβα και να φτάσει μέχρι τον δικό μας πλανήτη. Έτσι, μετά από έναν καβγά με την αδελφή του, βρίσκει αφορμή να ξεκινήσει το ταξίδι του... το μέρος όμως στο οποίο θα βρεθεί είναι διαφορετικό (και πολύ πιο εχθρικό) από εκείνο που περίμενε. Συλλαμβάνεται, φυλακίζεται ως κατάσκοπος και όλα δείχνουν ότι οι περιπέτειες που τον περιμένουν είναι πολλές. Θα καταφέρει άραγε να ξεφύγει και να επιστρέψει στην οικογένειά του;

Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Πατάκης
Συγγραφέας: Αμάντα Μιχαλοπούλου
Εικονογράφηση: Σοφία Τουλιάτου
ISBN: 978-960-16-4724-1
Έτος 1ης Έκδοσης: 2012
Σελίδες: 173
Τιμή: περίπου 10 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Ε', Στ', Γυμνάσιο

Κριτική

Εξαιρετική, παρότι εντελώς ανορθόδοξη, διαστημική περιπέτεια με κοινωνικές προεκτάσεις, που μας διηγείται την ιστορία ενηλικίωσης ενός νεαρού εξωγήινου. Η γραφή είναι αρκετά απλή, το βιβλίο ωστόσο απευθύνεται σε έμπειρους αναγνώστες, ακόμα και σε ενήλικες. Η διήγηση είναι πρωτοπρόσωπη και θυμίζει ταξιδιωτικό ημερολόγιο, χωρισμένο σε 53 μικρά κεφάλαια με έκταση από μισή έως 5 σελίδες το καθένα. Το βιβλίο μπορεί να μη συναρπάζει, διαβάζεται όμως πολύ ευχάριστα και η πλοκή προσφέρει διαρκείς εκπλήξεις που κρατάνε το ενδιαφέρον μας ζωντανό ως το τέλος. Η έκδοση είναι περιποιημένη, με σκληρό εξώφυλλο και πλούσια - αν και ασπρόμαυρη - εικονογράφηση. Προτείνεται κυρίως σε μαθητές των μεγαλύτερων τάξεων, ενώ περισσότερο θα την απολαύσουν όσοι αγαπούν την επιστημονική φαντασία, τους εξωγήινους και τα παράξενα ταξίδια!

Πλούσια φαντασία και δημιουργικότητα, η συγγραφέας γεννάει στο μυαλό της έναν καινούριο κόσμο από την αρχή Θίγονται πολλά και ενδιαφέροντα θέματα που όμως προσεγγίζονται με χιούμορ, έξυπνη ματιά και πολλές φορές έμμεσα, ώστε να αποφεύγονται κουραστικοί μονόλογοι και προβληματισμοί Διαβάζεται εύκολα χάρη στην ανάλαφρη αφήγηση και τα μικρού μεγέθους κεφάλαια

Αξίες - Θέματα

Φαντασία, Χιούμορ, Οικογένεια, Ειρήνη, Διαφορετικότητα, Ζωοφιλία, Ταξίδια, Δημοκρατία, Εγωισμός

Σκηνές που ξεχωρίσαμε
Όταν ο Ίνξορ αποχαιρετάει σιωπηλά τους γονείς του (σελ.65-69) πριν να ξεκινήσει το ταξίδι του.

Εικονογράφηση

Ασπρόμαυρη, σκοτεινή και ιδιαίτερη, όπως ακριβώς και το κείμενο! Η παρουσία της έντονη, δίνει στο βιβλίο κάτι από τον χαρακτήρα του, και σίγουρα συμμετέχει στην ιστορία.

Απόσπασμα

Σας γράφω από το δωμάτιό μου, που βρίσκεται στο γκραβίλι 237@ΜΚ (δηλαδή στο σπίτι 237 της οδού Μακαρά στην Κοραλία), με τον Μελφριντάκο να τρίβεται στα πόδια μου. Είμαστε κι οι δύο ξαπλωμένοι στο πανάρ μου, που, όπως όλα τα πανάρ, αιωρείται και μερικές φορές, αν ξεχάσω να κλείσω το παράθυρο, ορμάει έξω την ώρα που εγώ κοιμάμαι και ταξιδεύει στον ουρανό. Λοιπόν, για να τα ξεκαθαρίζουμε ένα ένα: 

Το γκραβίλι είναι ένα κωνικό σπίτι, σαν κυνόδοντας, φτιαγμένο από κρόαλα, με τρύπες ανοιγμένες εδώ κι εκεί (τα δωμάτια) και σήραγγες με σκαλιά για να επικοινωνούν οι τρύπες μεταξύ τους. Κάτω έχουμε την κουζίνα και το καθιστικό, στην τρύπα του δεύτερου ορόφου το δωμάτιο της Φλάρας, αποπάνω το δικό μου και στην κορυφή το δωμάτιο της Μορίζας και τους Καφάλι (εδώ στην Κοραλία τους γονείς τους φωνάζουμε με τα μικρά τους ονόματα).

Ο Μελφριντάκος είναι η νούρα μας (ούτε κι αυτή θα την ξέρετε μάλλον, είναι μια ράτσα που αφθονεί στην Κοραλία και γενικά σε ολόκληρη την Πετιλάνδη). Τέλος πάντων, δώστε βάση: η νούρα είναι κάτι ανάμεσα σε γάτα, σκύλο και αλεπού, μόνο που έχει φτερά. Μιλάει πετιλανδικά, επειδή τα ζώα της Πετιλάνδης εξελίχθηκαν πολύ τους τελευταίους αιώνες. Έφτιαξαν το Σου Ζου Που (Σωματείο Ζώων Πετιλάνδης) και υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους με συνέδρια και εράνους. Όμως, ειδικά στην Κροαλία, ζουν μαζί μας στα γκραβίλια, επειδή δεν έχουν καταφέρει να λύσουν ακόμη τα προβλήματα στέγασης κι επειδή Κροαλοί και ζώα συμπαθιούνται πάρα πολύ.

Το πανάρ είναι ένα από τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή μας. Πώς να το περιγράψω; Είναι σαν μια κάψουλα μακρόστενη, με πάπλωμα στη μέση και τριγύρω ράφια για βιβλία ή ηλεκτρονικά ή επιτραπέζια ή ό,τι άλλο χρειάζεσαι. Στο πανάρ κοιμόμαστε, με το πανάρ πάμε σχολείο (το παρκάρουμε στο προαύλιο), κι αν θέλουμε να μείνουμε μόνοι μας, η οροφή της κάψουλας κατεβαίνει αθόρυβα μ’ έναν μηχανισμό και τότε δε βλέπουμε ούτε ακούμε κανέναν. Πιστέψτε με, το πανάρ έχει φοβερή ηχομόνωση. Ακόμη κι αν παίζουν απέξω το καινούριο τραγούδι των Σπινατόκο, δεν παίρνεις χαμπάρι.

Τι; Δεν ξέρετε τους Σπινατόκο; Μη με κουρντίζετε τώρα! Οι Σπινατόκο είναι ΤΟ ΚαΛΥΤΕΡΟ συγκρότημα συμπαντικής μουσικής – τουλάχιστον αυτό πιστεύουμε ο Πικασίλι κι εγώ. Η Φλάρα με τις φίλες της ακούνε φανατικά τις Ζαμπλ, δυο Κροαλές που τσιρίζουν:

«Έχασα τη νούρα μου στο δάσος/

Κι όλο αυτό από δικό μου λάθος».

(Μπλιάχ!!!)

Η Μορίζα και ο Καφάλι ζουν στον κόσμο τους, όπως όλοι οι γονείς. Ακούνε μόνο γήινη προϊστορική μουσική –Μπομπ Ντίλαν και Έλβις Κοστέλλο- πίνοντας στραγγάλ και μασουλώντας κροτίλες. (Α, ναι, το στραγγάλ είναι το απόσταγμα της στραγγαλιάς, ενός δέντρου, τέλος πάντων, που θυμίζει κάπως τις αμυγδαλιές σας. Και οι κροτίλες είναι τα δικά μας τσιπς, που αναπηδούν και θρυμματίζονται μόνα τους στο στόμα). Αλλά το εθνικό μας ποτό είναι ο χυμός φραγκούλας. Είναι μοβ, γλυκόξινος και τρομερά νόστιμος, κι όπως λέει η Μορίζα κάθε πρωί που η Φλάρα κι εγώ δεν μπορούμε ν’ ανοίξουμε τα μάτια μας για να πάμε σχολείο, περιέχει τόσα αντιοξειδωτικά, που σε ξυπνάει στο πι και φι (Δε μας ξυπνάει ο χυμός φραγκούλας, στην πραγματικότητα, μας κάνει να θέλουμε να βυθιστούμε ακόμη πιο βαθιά στα πανάρ μας και να δούμε ένα δυο όνειρα ακόμα. Αυτό που μας ξυπνάει είναι η αγριοφωνάρα της Μαρίζας: «ΣΗΚΩΘΕΙΤΕ ΑΜΕΣΩΣ, ΕΙΠΑ ΣΕ ΔΕΚΑ ΛΕΠΤΑ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟ ΚΟΥΔΟΥΝΙ!!!!» και η μουσική του Καφάλι – μα, καλά, Μπομπ Ντίλαν στις  εφτά το πρωί;

Νομίζω ότι είναι απαράδεκτο αυτό που συμβαίνει με τα σχολεία, σε όποιν πλανήτη κι αν ζεις. Γιατί, δηλαδή, να αρχίζουν τα μαθήματα στις οχτώ και όχι στις δώδεκα; Και γιατί να γυρνάς το μεσημέρι, αυτή τη βαρετή ώρα που δεν ξέρεις τι να κάνεις και που όλοι οι συμμαθητές σου έχουν ιδιαίτερα μαθήματα πετιλανδικών, ανώτερων μαθηματικών ή τρένις (ξέρετε, αυτή την εξέλιξη του τένις που τρέχεις σε ένα ανοιχτό γήπεδο με μετακινούμενα δίχτυα). Αν ποτέ η Φλάρα γίνει πρωθυπουργός της Πετιλάνδης (αυτό είναι το όνειρό της, εγώ –είπαμε- θα γίνω εξερευνητής και γριφάς), αν γίνει, λοιπόν, πρωθυπουργός, θα της ζητήσω να καταργήσει τα πρωινά μαθήματα στα σχολεία (Στην Πετιλάνδη ψηφίζουν και οι μαθητές, και νομίζω πως, αν το κάνει αυτό, θα επανεκλεγεί πανηγυρικά.) Κι έτσι, όλοι θα είναι ελεύθεροι και ευτυχισμένοι και οι γονείς δε θα ταρακουνάνε τα παιδιά τους κάθε πρωί.

Σχόλιο

Η συγγραφέας χτίζει κόσμους μακρινούς και περιπέτειες περίπλοκες, από τις οποίες επιστρέφουμε έχοντας πάρει απλά μαθήματα αγάπης, αντίστασης στην αυταρχική εξουσία, αλλά και στον φόβο που αυτή καλλιεργεί. Μέσα από κάτι το εξωφρενικά εξωγήινο, ξεπροβάλλουν τελικά αξίες ανθρώπινες όπως η ειρήνη και η δημοκρατία. Το έργο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως χιουμοριστική επιστημονική φαντασία της αλληγορίας και αν υπήρχε ως είδος, σίγουρα θα είχε ρίζες στην Αληθή Ιστορία του Λουκιανού. Μάλλον όμως δεν υπάρχει. Οπότε δεν έχει και ρίζες. Αντίστοιχη κριτική από εξωγήινους προς τα στραβά των ανθρώπων έχουμε ξανασυναντήσει πάντως και στον Μικρομέγα του Βολταίρου. Ο Ίνξορ λοιπόν είναι σίγουρα κάτι το διαφορετικό που δεν το συναντάμε συχνά στην παιδική λογοτεχνία, και προσωπικά πιστεύω πως πρέπει να το εκτιμήσουμε.

Ένα ζήτημα με τη δημιουργία φανταστικών κόσμων είναι η ισορροπία που πρέπει να τηρηθεί ανάμεσα σε «σχήματα» καινούρια - που δίνουν τον αέρα του διαφορετικού- και σε άλλα γνώριμα, μέσα από τα οποία ο συγγραφέας θα καταφέρει να συνεννοηθεί με τους αναγνώστες. Μια και το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά, τα "ξένα" του στοιχεία, όπως οι μορφές ζωής ή οι ασυνήθιστες καταλήξεις λέξεων -π.χ. ο πληθυντικός τα κρόαλα που αναφέρεται σε πέτρωμα- είναι μάλλον περιορισμένα, ενώ τα "οικεία" είναι περισσότερα: γλώσσα, κοινωνικές (οικογένεια) και πολιτικές (πρόεδρος) δομές, αλλά και η οικονομία - όπου παρότι έχει περάσει το έτος 3.000, χρησιμοποιούνται ακόμα νομίσματα. 

Για τους περίεργους που αναζητούν ψεγάδια, δεν βρήκαμε κάτι ιδιαίτερο. Το ότι η γήινη συγγραφέας κάνει ορισμένες φορές την εμφάνισή της πίσω από τον εξωγήινο πρωταγωνιστή (βλ. φράσεις όπως τα μάτια και το στόμα μας είναι στη θέση τους), είναι κάτι μάλλον φυσιολογικό, ενώ οι συμβάσεις (όπως οι κατεστραμμένες χειροπέδες του Ίνξορ που ξαναχρησιμοποιούνται λίγο αργότερα στους φρουρούς) είναι ελάχιστες.

Το μάλλον ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι το μέλλον που παρουσιάζει η Αμάντα Μιχαλοπούλου, παρά τις τεχνολογικές εξελίξεις και την περιβαλλοντική ευαισθητοποίηση, δεν είναι ιδιαίτερα ευοίωνο. Εκεί, η διαφορετικότητα είναι υπό διωγμό (οι κάτοικοι της Κροαλίας έχουν εξαφανίσει όλους τους άλλους από τον πλανήτη -σ.41), ο φόβος κυριαρχεί (με τα ζώα τα πάνε αναγκαστικά καλά -σ.17- όμως φοβούνται τους γήινους -σ.10) η φαντασία απαγορεύεται στους καλλιτέχνες (σ.43) και το κράτος πρόνοιας έχει πάει περίπατο, αφού (σ.41) το χειμώνα ο δήμος σφραγίζει τις πόρτες των σπιτιών και όποια οικογένεια δεν έχει μαζέψει αρκετές προμήθειες πεθαίνει! Για να μη μιλήσουμε για το διαβρωμένο σύστημα των πολιτικών και των γραφιάδων που μέσα από τα χρυσά τους κλουβιά, κρατάνε τους πολίτες στην άγνοια. Το μόνο που φαίνεται να λειτουργεί ανθρωπιστικά είναι το εκπαιδευτικό σύστημα, που, πιστό στη θέση του Αϊνστάιν "σημασία έχει να μη σταματήσεις να ρωτάς" παράγει ανθρώπους με απορίες.

Ωστόσο, μάλλον αυτό είναι και το μήνυμα που θέλει να περάσει η συγγραφέας. Ότι ανεξάρτητα από τον χωροχρόνο που βρισκόμαστε, οι πολίτες δεν πρέπει να υπακούν (σ.98) σε πολεμοχαρείς Αρπατίλαους που τους κάνουν τη ζωή μαύρη, αλλά οφείλουν να αντιστέκονται (σ.43), να ενημερώνονται και να ενεργούν για το κοινό καλό.

Χρήση στην τάξη

Στην τάξη το βιβλίο μπορεί να σταθεί αφορμή για να δημιουργήσουμε δικούς μας φανταστικούς κόσμους όπως η Κροαλία. Τι θα συνέβαινε στον κόσμο που θα γεννούσε το δικό σου μυαλό; Τι θα φορούσαν οι άνθρωποι, πού θα έμεναν; Πώς θα φερόντουσαν ο ένας στον άλλο; Τι θα υπήρχε εκεί που δεν υπάρχει στον δικό μας κόσμο και τι θα έλειπε; Θα ήθελες και συ να ζήσεις εκεί; Και ποιους θα έπαιρνες άραγε μαζί σου; Κάνε μια ζωγραφιά για να μας δείξεις πώς θα έμοιαζε η ζωή στον πλανήτη σου!

Εκτός από το μάθημα της Γλώσσας, μπορούμε να αξιοποιήσουμε την ιστορία και στην Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή, μιλώντας για το κράτος πρόνοιας και τα δικαιώματα των πολιτών. Επίσης να συζητήσουμε για τις ευθύνες που απορρέουν από τη θέση των κυβερνητών ενός κράτους και το χρέους τους προς τους πολίτες. Ανεύθυνους πολιτικούς που ενδιαφέρονται να εξυπηρετήσουν το προσωπικό τους συμφέρον ενάντια για το δημόσιο, θα συναντήσουμε εκτός από την ιστορία αυτή -και τα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων- και στο βιβλίο της Κίρας Σίνου οι Χρυσοφύλακες Γρύπες που ακολουθεί τον επόμενο μήνα.

Τέλος, ιστορίες με διαστημικά ταξίδια μπορούν πάντα να γίνουν αφορμή για να μιλήσουμε στην τάξη για το ηλιακό μας σύστημα και τις συνθήκες ζωής στους υπόλοιπους πλανήτες της γειτονιάς μας. Ποιος είναι ο κοντινότερος εξωπλανήτης στη Γη μας; Εσείς θα θέλατε να βρεθείτε εκεί και να ξεκινήσετε μια νέα κοινωνία από την αρχή;

Ο σύνδεσμος οδηγεί στη σελίδα της NASA για παιδιά: Υπολογίστε πόσο θα ήταν το βάρος σας σε άλλους πλανήτες!

Έρχεται ο Ίνξορ!

Μια Σειρά από Ατυχή Γεγονότα: Το Σαρκοβόρο Τσίρκο

Υπόθεση
Τα τρία ορφανά Μποντλέρ συνεχίζουν την προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον καταχθόνιο Όλαφ και τη συμμορία του και να ρίξουν φως σε μια σειρά από σκοτεινά γεγονότα που παραμένουν μυστηριωδώς μυστήρια. Σε αυτή την περιπέτεια μεταμφιέζονται σε φρικιά για να πιάσουν δουλειά σε ένα απαίσιο τσίρκο που διευθύνει η Μαντάμ Λουλού, φίλη του Όλαφ. Θα καταφέρουν άραγε να διατηρήσουν μυστική την ταυτότητά τους και να ανακαλύψουν αν κάποιος από τους γονείς τους επέζησε μετά το ατυχές δυστύχημα του αρχικού βιβλίου;

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Ελληνικά Γράμματα

Συγγραφέας: Λέμονι Σνίκετ (Lemony Snicket aka Daniel Handler)

Μετάφραση: Χαρά Γιαννακοπούλου

Εικονογράφηση: Μπρετ Χέλκουιστ

ISBN: 978-960-406-924-8

Τίτλος πρωτοτύπου: The Carnivorous Carnival

Έτος 1ης Έκδοσης: 2002 (στα ελληνικά 2005)

Σελίδες: 328
Τιμή: περίπου 10 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Ε’, Στ’

Κριτική
Πρόκειται για την ένατη συνέχεια -από συνολικά δεκατρείς (13)- της συλλογής «Μια σειρά από ατυχή γεγονότα» που υπογράφει ο Λέμονι Σνίκετ (κατά κόσμον Ντάνιελ Χάντλερ) και που κατάφερε να αποκτήσει φανατικό κοινό τόσο μεταξύ μιας μερίδας παιδιών όσο και ανάμεσα στους ενήλικες. Το έργο έχει ήδη μεταφερθεί στον κινηματογράφο (με τον Τζιμ Κάρεϊ να ερμηνεύει τον κόμη Όλαφ), ενώ έχει κυκλοφορήσει και ως ηλεκτρονικό παιχνίδι.

Το ύφος του είναι βέβαια πολύ ιδιαίτερο, και δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορεί να αρέσει σε όλους τους αναγνώστες. Ένα από τα βασικά συστατικά της παιδικής λογοτεχνίας είναι άλλωστε το ευχάριστο του πράγματος, και οι συγκεκριμένες ιστορίες βρίθουν από δυσάρεστα γεγονότα, όπως ήδη ο τίτλος προειδοποιεί. Κανείς ωστόσο δεν μπορεί να κατηγορήσει τον συγγραφέα ότι στερείται έμπνευσης: Η έκφραση, οι χαρακτήρες, οι καταστάσεις, η δομή, όλα είναι γεμάτα με φαντασία και δημιουργικότητα, έστω και αν προσεγγίζονται από μια λίγο περίεργη και αρκετά δυσοίωνη οπτική.

Η γραφή είναι σαφής αλλά όχι πάντα απλή, καθώς περιλαμβάνει τμήματα με μονολόγους και σκέψεις του συγγραφέα, οπότε οι επίδοξοι αναγνώστες καλό είναι να έχουν αρκετή εμπειρία πριν ξεκινήσουν να διαβάζουν. Η δομή επίσης ενδέχεται να προβληματίσει κάποιους, καθώς συχνά πυκνά η διήγηση διακόπτεται και παρεμβάλλονται σχόλια, για να συνειδητοποιήσουμε σε κάποια στιγμή ότι το όλο έργο είναι απλώς οι σημειώσεις του Λέμονι Σνίκετ, ενός ερευνητή που συνδεόταν με την μητέρα των τριών ορφανών και τώρα ακολουθεί τα ίχνη τους.

Η ιστορία χωρίζεται σε 13 κεφάλαια (καθόλου τυχαία η επιλογή του αριθμού) με περίπου 25 σελίδες το καθένα. Μην σας τρομάζει ο αριθμός, καθώς τα φύλλα έχουν μικρό μέγεθος (Β6;) και το διάστιχο είναι μεγάλο, έτσι το κείμενο διαβάζεται ξεκούραστα. Η εικονογράφηση δεν προσθέτει κάτι ιδιαίτερο, καθώς συναντάμε ένα ασπρόμαυρο σκίτσο στην πρώτη σελίδα του κάθε κεφαλαίου, και δύο ολοσέλιδα, στην αρχή και το τέλος του βιβλίου.

Το βιβλίο προτείνεται περισσότερο σε μαθητές της Ε’ και Στ’ τάξης, αρκεί να έχουν όπως αναφέραμε αρκετή εμπειρία ως αναγνώστες και να μην τους ενοχλεί το ιδιαίτερο ύφος του συγγραφέα. Όπως αντιλαμβάνεστε, αν συμπαθήσουν ένα από τα βιβλία, θα αναζητήσουν και την υπόλοιπη σειρά, οπότε οι γονείς ας είναι προετοιμασμένοι για μια μικρή επένδυση. Ωστόσο τώρα που έκλεισε ο εκδοτικός οίκος, είναι πιθανόν να παρουσιαστεί έλλειψη σε συγκεκριμένα τεύχη, όπως το πρώτο και το τελευταίο.

Αν κανείς δεν ξεκινήσει την ανάγνωση από το πρώτο βιβλίο της σειράς, ίσως δυσκολευτεί κάπως μέχρι να προσαρμοστεί στις καταστάσεις και τα πρόσωπα. Η άκρη ωστόσο βρίσκεται, και για όσους δεν το αντιπαθήσουν εξ αρχής, το χαριτωμένα φρικαλέο (αλλά κατά βάθος εύπεπτο) ύφος γραφής γρήγορα θα γίνει εθιστικό. Κάπως σαν τον πασατέμπο, που υποψιαζόμαστε ότι δεν μας προσφέρει πολλά, αλλά εξακολουθούμε να τον μασάμε. Ισχύει όμως όντως ότι το συγκεκριμένο κείμενο δεν μας προσφέρει αρκετά;

Φαντάζομαι πως έχει να κάνει με τις προσδοκίες του καθενός. Όπως και το "εύπεπτο ύφος", το οποίο σε πολλά παιδιά δεν θα φανεί καθόλου εύπεπτο. Λογικό, αφού ο συγγραφέας απευθύνεται ταυτόχρονα σε μικρούς και λιγότερο μικρούς αναγνώστες. Έτσι, υπάρχουν αναφορές σε έννοιες περίπλοκες (όπως ο χειρισμός πλήθους), χρήση λεξιλογίου κάπως απαιτητικού αλλά και παρουσίαση σκέψεων σύνθετων (βλ. και απόσπασμα). Τόσο οι μικροί όσο και οι μεγάλοι ωστόσο, έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν το πολύ ιδιαίτερο κράμα χιούμορ του συγγραφέα. - μια και το χιούμορ γεννιέται συνήθως από τραγικά γεγονότα, ίσως αξίζει να αναφέρουμε το ότι ο πατέρας του ήταν γερμανοεβραίος πρόσφυγας. Στα θετικά καταγράφουμε το ότι στο κείμενο παρουσιάζονται αρκετά ηθικά διλήμματα που θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν και ως βάση για δραστηριότητες εκπαιδευτικού δράματος, π.χ. Όταν κανείς συμμετέχει σε κάτι άσχημο ακολουθώντας τις εντολές κάποιου, φέρει ακέραια την ευθύνη των πράξεών του; (σελ. 314)

Να επισημάνουμε ότι οι κακοί είναι περισσότερο καρικατούρες, που με τη συμπεριφορά τους τονίζουν συγκεκριμένα ελαττώματα (όπως συνέβαινε σε ένα βαθμό και με τα παιδιά – επισκέπτες στον Τσάρλι και το εργοστάσιο της σοκολάτας) που στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο εγωισμός, η αρχομανία, η αδυναμία, η επίδειξη, κ.ά. Στην πορεία ο Χάντλερ, εκτός από την ηθική, ασχολείται και με κοινωνική κριτική, καθώς κοροϊδεύει χωρίς οίκτο τα θύματα της μόδας και στηλιτεύει τη συμπεριφορά των αδηφάγων δημοσιογράφων όπως και τον τρόπο κατασκευής / παραμόρφωσης των ειδήσεων από τα ΜΜΕ.

Τέλος, προσεγγίζει τη διαφορετικότητα με τρόπο που δεν συναντάμε πολύ συχνά στην Παιδική Λογοτεχνία, εκεί όπου το διαφορετικό αναδεικνύεται συνήθως σε κάτι όμορφο, ιδιαίτερο και χρήσιμο. Στο βιβλίο αυτό, το περίεργο είναι απλώς αυτό που ο κόσμος αντιλαμβάνεται ως περίεργο. Μάλλον κυνική η διαπίστωση, αλλά το δίδαγμα είναι ότι όταν ανήκεις στους ισχυρούς, μπορείς να εξαιρέσεις τον εαυτό σου από το τάγμα των αλλόκοτων.

Αξίες - Θέματα
Οικογένεια, Εγωισμός, Φαντασία

Εικονογράφηση

Απόσπασμα 
Ξέρω άλλον ένα συγγραφέα για τον οποίο, όπως και για μένα, πολύς κόσμος πιστεύει πως είναι νεκρός. Το όνομά του είναι Γουίλιαμ Σαίξπηρ και έχει γράψει τέσσερα είδη θεατρικών έργων: κωμωδίες, αισθηματικά, ιστορικά και τραγωδίες. Οι κωμωδίες, φυσικά, είναι ιστορίες όπου οι άνθρωποι λένε αστεία και σκοντάφτουν σε αντικείμενα και τα αισθηματικά είναι ιστορίες όπου οι άνθρωποι ερωτεύονται και πολλές φορές παντρεύονται. Τα ιστορικά διηγούνται πράγματα που έχουν συμβεί στ’ αλήθεια, όπως η δική μου ιστορία για τα ορφανά Μποντλέρ, και οι τραγωδίες είναι ιστορίες που συνήθως ξεκινούν σχετικά χαρούμενα και παίρνουν τον κατήφορο, μέχρι που όλοι οι χαρακτήρες πεθαίνουν, τραυματίζονται ή, τέλος πάντων, παθαίνουν διάφορα. συνήθως δεν είναι και πολύ διασκεδαστικό να παρακολουθείς τραγωδία, είτε ανήκεις στο κοινό είτε είσαι ένας από τους χαρακτήρες, ενώ απ’ όλες  τις τραγωδίες του Σαίξπηρ, η μάλλον λιγότερο διασκεδαστική είναι ο Βασιλιάς Ληρ. Διηγείται την ιστορία ενός βασιλιά που τρελαίνεται, ενώ οι κόρες του σχεδιάζουν να δολοφονήσουν η μία την άλλη, όπως και άλλους ανθρώπους που τους σπάνε τα νεύρα. Προς το τέλος του έργου, ένας από τους χαρακτήρες του Γουίλιαμ Σαίξπηρ παρομοιάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά με αυτή των θηρίων και αναφέρει μια φράση που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει «Πόσο θλιβερό είναι να καταντούν οι άνθρωποι να πληγώνουν ο ένας τον άλλο λες και είναι άγρια θαλάσσια θηρία». Όταν ο χαρακτήρας ξεστομίζει αυτά τα λυπητερά λόγια, οι άνθρωποι που παρακολουθούν το έργο του Σαίξπηρ συνήθως βάζουν τα κλάματα ή αναστενάζουν ή σκέφτονται πως την επόμενη φορά καλύτερα να πάνε να δουν κωμωδία.

Πολύ λυπάμαι που πρέπει να σας πω ότι η ιστορία των ορφανών Μποντλέρ έχει πλέον φτάσει σε ένα σημείο που είναι αρκετά κατάλληλο να δανειστώ την καταθλιπτική φράση του κυρίου Σαίξπηρ, ώστε να περιγράψω το πώς ένιωσαν τα παιδιά όταν απευθύνθηκαν στο πλήθος που είχε συγκεντρωθεί στην άκρη του λάκκου με τα λιοντάρια και προσπαθούσαν να συνεχίσουν την ιστορία στην οποία βρέθηκαν χωρίς να την κάνουν να καταλήξει σε τραγωδία, τη στιγμή που όλοι φαίνονταν πρόθυμοι να κάνουν κακό ο ένας στον άλλο. Ο Κόμης Όλαφ και οι συνεργοί του ανυπομονούσαν να δουν τη Βάιολετ και τον Κλάους να πηδάνε στο λάκκο, βρίσκοντας έτσι ένα σαρκοβόρο θάνατο, ώστε να γίνει πιο διάσημο το Τσίρκο Καλιγκάρι και να συνεχίσει η Μαντάμ Λουλού να λέει στον Κόμη Όλαφ τη μοίρα του. Η Εσμέ Ελεεινού ανυπομονούσε να δει τη Μαντάμ Λουλού να πέφτει στα λιοντάρια για να έχει εκείνη όλη την προσοχή του Όλαφ και οι συνάδελφοι των παιδιών ήταν πρόθυμοι να τη βοηθήσουν για να βρεθούν στο θίασο του Κόμη Όλαφ. Η δημοσιογράφος από τα Νέα της Ημέρας και τα άλλα μέλη του κοινού ανυπομονούσαν να δουν βία και τσαπατσούλικο φαγητό, ώστε να αξίζει η επίσκεψή τους στο τσίρκο, και τα λιοντάρια λαχταρούσαν ένα γεύμα, αφού εδώ και τόσο καιρό δεν είχαν φάει τίποτα παρά μόνο μαστίγωμα. Όπως φαινόταν, όλοι όσοι είχαν συγκεντρωθεί στο ρόλερ κόστερ ανυπομονούσαν να συμβεί κάτι φριχτό και τα παιδιά ένιωθαν απαίσια, καθώς η Βάιολετ και ο Κλάους πάτησαν το πόδι τους στη σανίδα και προσποιούνταν πως είχαν την ίδια ανυπομονησία και λαχτάρα.

«Ευχαριστούμε, Κόμη Όλαφ, που διάλεξες εμένα και το άλλο κεφάλι μου ως τα πρώτα θύματα της παράστασης με τα λιοντάρια», είπε μεγαλόπρεπα ο Κλάους με τη λεπτή του φωνή.

«Ε… παρακαλώ», απάντησε ο Κόμης Όλαφ κάπως έκπληκτος. «Και τώρα, πηδήξτε στο λάκκο για να δούμε τα λιοντάρια να σας κατασπαράζουν».

«Και γρήγορα!» φώναξε ο σπυριάρης. «Θέλω η επίσκεψή μου στο τσίρκο να αξίζει».

«Αντί να παρακολουθήσετε ένα φρικιό να πηδάει στο λάκκο», είπε η Βάιολετ έπειτα από γρήγορη σκέψη, «δεν είναι καλύτερα να παρακολουθήσετε κάποιον να σπρώχνει ένα φρικιό στο λάκκο; Θα ήταν πολύ πιο βίαιο».

«Γκρρρ!» γρύλισε η Σάνι συμφωνώντας ψεύτικα.

«Καλή ιδέα», είπε σκεφτικά η μία απ’ τις πουδραρισμένες γυναίκες.

«Αχ, ναι!» φώναξε η γυναίκα με τα βαμμένα μαλλιά. «Θέλω να δω κάποιον να πετάει το δικέφαλο φρικιό στα λιοντάρια!»

«Συμφωνώ», είπε η Εσμέ κοιτάζοντας πρώτα τους δύο Μποντλέρ και μετά τη Μαντάμ Λουλού. «Κι εγώ θέλω να δω κάποιον να πέφτει στο λάκκο».

Το πλήθος φώναζε και χειροκροτούσε, ενώ η Σάνι παρακολουθούσε τα δύο αδέρφια της να κάνουν ένα βήμα στη σανίδα που κρεμόταν πάνω απ’ το λάκκο, όπου περίμεναν πεινασμένα τα λιοντάρια. Υπάρχουν άνθρωποι που λένε πως αν βρεθείς σε μια δύσκολη κατάσταση, καλό είναι να σταματήσεις για μια στιγμή και να σκεφτείς τι είναι καλύτερο να κάνεις, αλλά τα τρία αδέρφια ήξεραν ήδη πω το πιο σωστό ήταν να τρέξουν στα βαγόνια, να τοποθετήσουν τον ιμάντα και να αποδράσουν στην ενδοχώρα μαζί με τη Μαντάμ Λουλού και το αρχειοφυλάκιό της, αφού πρώτα θα έχουν εξηγήσει ήρεμα στο συγκεντρωμένο πλήθος ότι η αιματοχυσία  δεν είναι σωστή μορφή διασκέδασης και ότι ο Κόμης Όλαφ και ο θίασός του θα ‘πρεπε να συλληφθούν αυτή ακριβώς τη στιγμή. Ωστόσο, υπάρχουν φορές στο φύρδην μίγδην κόσμο μας που το να σκεφτείς το σωστό είναι πολύ απλό, αλλά το να το κάνεις πράξη είναι απλώς αδύνατον, οπότε πρέπει να βρεις κάτι άλλο να κάνεις. Οι τρεις Μποντλέρ στέκονταν μεταμφιεσμένοι στη μέση του πλήθους που λαχταρούσε να δει βία και τσαπατσούλκο φαγητό και ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να κάνουν το σωστό, αλλά σκέφτηκαν να εξοργίσουν όσο πιο πολύ γινόταν το πλήθος, ώστε να το σκάσουν μέσα στη σύγχυση που θα είχαν προκαλέσει. Η Βάιολετ, ο Κλάους και η Σάνι δεν ήταν σίγουροι για το αν ήταν το πιο σωστό να χρησιμοποιήσουν την τεχνική του να στρέψουν αλλού την προσοχή του πλήθους, όπως και την ψυχολογία του όχλου, αλλά τα ορφανά Μποντλέρ αδυνατούσαν να σκεφτούν οτιδήποτε άλλο, οπότε ήταν δεν ήταν σωστό, μάλλον λειτουργούσε το σχέδιό τους.

«Είναι συναρπαστικό!» αναφώνησε εκστασιασμένη η δημοσιογράφος. «Ήδη βλέπω μπροστά μου τον τίτλο: «ΦΡΙΚΙΑ ΣΠΡΩΧΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΛΑΚΚΟ ΜΕ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ». Πού να το διαβάσουν αυτό οι αναγνώστες των Νέων της Ημέρας!»

Η Σάνι γρύλισε με όλη της τη δύναμη και έδειξε με το δαχτυλάκι της τον Κόμη Όλαφ.

«Αυτό που προσπαθεί η Τσάμπο να πει στη μισοσκυλίσια γλώσσα της», εξήγησε ο Κλάους, «είναι ότι ο Κόμης Όλαφ πρέπει να μας σπρώξει στο λάκκο. Άλλωστε, η παράσταση με τα λιοντάρια ήταν δική του ιδέα».

«Πράγματι!» αναφώνησε ο σπυριάρης. «Για να δούμε τον Όλαφ να ρίχνει στο λάκκο τη Μπέβερλι και τον Έλιοτ!»

Ο Κόμης Όλαφ στραβοκοίταξε τους Μποντλέρ και μετά χαμογέλασε στο κοινό τόσο πλατιά, που όλοι είδαν κάμποσα απ’ τα θεοβρώμικα δόντια του.

«Μεγάλη μου τιμή που μου ζητάτε κάτι τέτοιο», είπε κάνοντας μια ελαφρά υπόκλιση, «αλλά φοβάμαι πως δε θα ήταν σωστό αυτή τη στιγμή.»

«Γιατί;» απαίτησε να μάθει η γυναίκα με τα βαμμένα μαλλιά.

Ο Κόμης Όλαφ έκανε μια σύντομη παύση και μετά έβγαλε μια μικρή τσιρίδα, τόσο ψεύτικη όσο και το γρύλισμα της Σάνι.

«Είμαι αλλεργικός στις γάτες», δικαιολογήθηκε. «Βλέπετε; Ήδη άρχισαν α φτερνίζομαι και δεν ανέβηκα καν στη σανίδα».

«Οι αλλεργίες σου δε σε ενόχλησαν όταν μαστίγωνες τα λιοντάρια», είπε η Βάιολετ.

«Πράγματι», συμφώνησε ο γαντζοχέρης. «Ούτε που ήξερα πως είχες αλλεργίες, Όλαφ».

Ο Κόμης Όλαφ αγριοκοίταξε το συνεργό του.

«Κυρίες και κύριοι», άρχισε, αλλά το πλήθος δεν είχε όρεξη ν’ ακούσει άλλη μια απ’ τις διαλέξεις του εγκληματία.

«Σπρώξε μέσα το φρικιό, Όλαφ!» φώναξε κάποιος και όλοι ζητωκραύγασαν.

Μια Σειρά από Ατυχή Γεγονότα: Το Σαρκοβόρο Τσίρκο