Τα μαγικά μου αυτιά

Υπόθεση
Τ' αυτιά του Θόδωρου είναι μεγάλα και τα άλλα παιδιά στη γειτονιά τον πειράζουν και τον φωνάζουν Αυτιά. Όμως μια μέρα ο Θόδωρος ανακαλύπτει πως τα αυτιά του είναι μαγικά. Και τότε όλα αλλάζουν!

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Πατάκης

Συγγραφέας: Βούλα Μάστορη

Εικονογράφηση: Σπύρος Γούσης

ISBN: 978-960-16-0247-9

Έτος 1ης Έκδοσης: 2001

Σελίδες: 79
Τιμή: περίπου 6 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Γ’, Δ’

Κριτική
Τρεις πολύ χαριτωμένες περιπέτειες, βασισμένες σε παλαιότερα (εξαντλημένα) βιβλία της συγγραφέως. Η γλώσσα είναι πολύ απλή και κατανοητή, καθώς η Μάστορη αποδίδει με επιτυχία τον παιδικό τρόπο σκέψης, ενώ η καταπληκτική εικονογράφηση του Σπύρου Γούση, παρότι ασπρόμαυρη, είναι παρούσα σχεδόν σε κάθε σελίδα, βοηθώντας την φαντασία των παιδιών να ταξιδέψει στους μαγικούς κόσμους που χτίζει το κείμενο.

Η παραπάνω βοήθεια από την εικονογράφηση κρίνεται απαραίτητη, καθώς τα διηγήματα δεν είναι πάντα μικρά (το πρώτο κείμενο φτάνει τις 16-17 σελίδες με γραμματοσειρά μετρίου μεγέθους) και δεν χωρίζονται σε κεφάλαια. Έτσι οι μικροί αναγνώστες θα χρειαστούν τις «ανάσες» και τη στήριξη που παρέχουν οι εικόνες στο μάτι, ώστε να μην χάσουν το δρόμο για το τέλος της ιστορίας.

Το βιβλίο προτείνεται κυρίως σε μαθητές της Γ’ της Δ’ τάξης, θα μπορούσαν ωστόσο να το διαβάσουν και μαθητές της Β’ ή της Ε’, μια και είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό και ωφέλιμο. Τα αγόρια είναι πιθανόν να συμπαθήσουν το βιβλίο περισσότερο, τόσο επειδή μπορούν αμεσότερα να ταυτιστούν με τον ήρωα (Θόδωρο), όσο και επειδή θα βρουν ελκυστικότερο το περιβάλλον στις περιπέτειες (ζούγκλα, διάστημα).

Μόλις μαθαίνει να τα χειρίζεται σωστά, ο Θόδωρος μεγαλώνει και μικραίνει το σώμα του με τη βοήθεια των αυτιών του, και γίνεται έτσι ένας νέος Gulliver, αφού ταξιδεύει σε χώρες γιγάντων και σε μικρόκοσμους. Χάρη στα αυτιά του μπορεί επίσης να μιλήσει όλες τις γλώσσες ανθρώπων και ζώων, ή να πετάξει και να βρεθεί σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη ή και έξω απ’ αυτόν, κάτι που από τη μια μεγαλώνει το πεδίο δράσης του και από την άλλη δείχνει στους μικρούς αναγνώστες ότι τα σύνορα της φαντασίας τους τα ορίζουν οι ίδιοι.

Πέρα λοιπόν από το προφανές που επιδιώκει το βιβλίο, να δείξει δηλαδή ότι το να είναι κανείς διαφορετικός δεν είναι απαραίτητα κακό «Και τα παιδιά, βέβαια, έπαψαν τώρα να γελούν με τα μεγάλα μου αυτιά. Μάλιστα, θα ήθελαν, λέει, να ‘χουν ίδια σαν τα δικά μου.», παρέχει σημαντική υπηρεσία στην ανάπτυξη της φαντασίας τους. Ωφέλιμο όμως είναι το ανάγνωσμα και για τον ψυχισμό των μικρών αναγνωστών. Και αυτό γιατί με τη βοήθεια κάποιου μεγαλυτέρου, με λίγη συζήτηση και αρκετή αγάπη, τα παιδιά μπορούν να παραδειγματιστούν από τον ήρωα και να μάθουν να αντιμετωπίζουν τα δικά τους «μειονεκτήματά» χωρίς σύνδρομο κατωτερότητας. Με τη συνδρομή της φαντασίας τους και λίγη καλή θέληση, ίσως ακόμα και να αρχίσουν να τα μετατρέπουν σε προτερήματα. Κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι κερδίζει το παιδί και από την ενασχόληση με υπερήρωες τύπου X-Men, μόνο που εκεί το μίγμα περιέχει πολύ περισσότερη βία.

Αν θα έπρεπε να εντοπίσουμε κάτι αρνητικό στην όλη ιστορία, ίσως αυτό θα ήταν ότι τα πάντα κινούνται γύρω από τον ήρωα σε ένα πανηγύρι εγωκεντρισμού, με εκείνον απόλυτο πρωταγωνιστή που τα σκέφτεται όλα, τα κάνει όλα και τα διορθώνει όλα. Στον αντίλογο ωστόσο, το κείμενο φροντίζει να προάγει και την συντροφικότητα – αλληλεγγύη, ιδιαίτερα στην περιπέτεια στη ζούγκλα, όπου τα ζώα ενεργούν όλα μαζί (υπό την ηγεσία του Θοδωρή και με δικό του σχέδιο πάντα) για να καταφέρουν το στόχο τους.

Αξίες - Θέματα
Χιούμορ, Φαντασία, Διαφορετικότητα, Αλληλεγγύη, Περιβάλλον

Απόσπασμα 
Μια μέρα θέλησα να παίξω τον… Ταρζάν. Όταν θες να κάνεις τον Ταρζάν, πού φαντάζεσαι ότι είσαι; Στη ζούγκλα, βέβαια. Όμως, επειδή εγώ είχα τα μαγικά μου αυτιά, δεν κάθισα να φτιάξω με τη φαντασία μου μια ζούγκλα. Βγήκα στο μπαλκόνι μου και πέταξα κατευθείαν σε μια πραγματική, κάπου στην Αφρική, όπου, λέει, είναι οι καλύτερες ζούγκλες…

Φτάνοντας, που λες, εκεί, προσγειώθηκα απαλά πάνω σε μια μπανανιά. Παραδίπλα καθόταν μια μικρή μαϊμού. Εγώ τη χαιρέτησα μ’ ένα φιλικό νεύμα κι έκοψα να φάω μια μπανάνα, γιατί το ταξίδι στον ουρανό μου είχε ανοίξει την όρεξη. Τότε ακριβώς η μαϊμού έβαλε τα κλάματα!

- Γιατί κλαις, μαϊμουδίτσα μου; τη ρώτησα τρυφερά στη γλώσσα της, γιατί, όπως σου είπα, χάρη στ’ αυτιά μου μιλάω όλες τις γλώσσες του κόσμου –ακόμη και μαϊμουδικά. Μήπως έκοψα τη ΔΙΚΗ σου μπανάνα;

Μα η μαϊμού κούνησε αρνητικά το κεφάλι της και συνέχισε πιο δυνατά τα κλάματα.

- Μήπως είναι ΟΛΟΚΛΗΡΗ η μπανανιά δική σου; ξαναρώτησα.

Πάλι «τσου» με το κεφάλι της η μαϊμού, ενώ τα κλάματά της έγιναν ακόμη πιο δυνατά.

Μια παράξενη ησυχία είχε πέσει, στο μεταξύ, στη ζούγκλα ολόγυρα. Τα πουλιά είχαν σταματήσει να κελαηδούν και τα ζώα εδώ κι εκεί μας κοίταζαν καλά καλά. Ε, όχι και να νόμιζαν πως είχα πειράξει τη μαϊμού!

- Τι έχεις, μαϊμουδίτσα μου; Γιατί κλαις; προσπάθησα ξανά να μάθω, ενώ κοίταζα τους άλλους γύρω σηκώνοντας τους ώμους μου ανήξερα.

- Ουουου! Πήραν τη μαμά μου! είπε επιτέλους αυτή μέσα από τα αναφιλητά της. Οι κυνηγοί… την έπιασαν… Θέλω τη μαμά μου! Ουουου!

Εντάξει, τα πουλιά και τα ζώα ολόγυρα ήξεραν τώρα ότι δεν έφταιγα εγώ που έκλαιγε η μαϊμουδίτσα. Να, είχαν πάψει να μας κοιτούν καχύποπτα. Εμένα όμως αυτό δε μου ‘φτανε. Γιατί, πρέπει να ξέρεις, εγώ με τους κυνηγούς δεν τα είχα κι ούτε θα τα έχω ποτέ καλά. Κι ακόμη λιγότερο καλά μ’ αυτούς που κυνηγούν άγρια ζώα. Έτσι, καθώς καταλαβαίνεις, αυτό που είχαν κάνει στη μαμά της μαϊμουδίτσας δεν μπορούσα να τ’ αφήσω να περάσει.

- Πάμε να την πάρουμε πίσω, είπα δίχως δεύτερη σκέψη.

Η μαϊμού σταμάτησε για μια στιγμή τα κλάματα και ρώτησε ξαφνιασμένη:

- Τι;

- Πάμε να πάρουμε τη μαμά σου.

- Δε γίνεται, είπε εκείνη και ξανάρχισε τα κλάματα. Την έχουν βάλει σε κλουβί. Κι είναι δυνατοί οι κυνηγοί… Πιο δυνατοί από μας. Έχουν και όπλα αυτοί…

- Κι εγώ έχω τ’ αυτιά μου. Έλα, πιάσου στην πλάτη μου. Πάμε!

Κι αρπάζοντας ένα μακρύ κλαδί, όπως είχα δει στην τηλεόραση να κάνει ο Ταρζάν, άρχισα να πετιέμαι από το ένα μέρος στο άλλο και να ψάχνω για τους κυνηγούς. Θα μπορούσα, βέβαια, χάρη στ’ αυτιά μου να πετάω κανονικά, αλλά, είπαμε, ήθελα να παίξω τον Ταρζάν εκείνη τη μέρα.

Προβληματισμοί για Συζήτηση  
Διαφορετικότητα στην εμφάνιση
Εσύ έχεις κάποιο χαρακτηριστικό που σε κάνει να νιώθεις διαφορετικός από τους άλλους; Γνωρίζεις ότι ο καθένας μας έχει κληρονομήσει από την οικογένειά του τέτοια μικρά χαρακτηριστικά που τον κάνουν να ξεχωρίζει από το σύνολο; Πιστεύεις πως είναι καλό ή κακό να έχεις τη δική σου ιδιαίτερη ταυτότητα; Με τι τρόπο άραγε μπορούμε να βοηθήσουμε τους φίλους μας να αποδεχτούν τα διαφορετικά τους σημεία, αντί να ντρέπονται γι' αυτά; Και τι θα συνέβαινε αν το ιδιαίτερο αυτό χαρακτηριστικό μας, είχε μαγικές ιδιότητες, όπως συμβαίνει με τον ήρωα της ιστορίας;

Τα μαγικά μου αυτιά