Κυριακή 15 Ιουλίου 2012

Το άτυχο δάχτυλο

Υπόθεση
Ο Δημήτρης, όπως όλα τα μικρά παιδιά, είχε δέκα δάχτυλα. Δέκα δάχτυλα αεικίνητα. Ήταν όλα πολύ χαρούμενα, εκτός από ένα: τον δεξή αντίχειρα. Είχε συνέχεια ατυχίες. «Οϊμέ! Είμαι άτυχος, πολύ άτυχος!» έλεγε και ξαναέλεγε. Μέχρι που ο δεξής δείκτης τον έκανε να καταλάβει ότι χρειάζεται να βλέπει πράγματα από τη θετική τους πλευρά.

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Πατάκης
Συγγραφέας: Κατερίνα Σέρβη
Εικονογράφηση: Αλεξάνδρα Αντωνοπούλου
ISBN: 978-960-16-2401-3
Έτος 1ης Έκδοσης: 2007
Σελίδες: 32
Τιμή: περίπου 4 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Γ', Δ'

Κριτική
Χαριτωμένη ιστορία από τη σειρά χωρίς σωσίβιο (επίπεδο Ψαράκια - 400 λέξεις). Η γραφή είναι απλή (εξαίρεση κάποιες λέξεις όπως αεικίνητα) και τα νοήματα κατανοητά , ώστε να μην δυσκολεύουν τους μικρούς μας φίλους. Η επιμέλεια είναι όπως πάντα πολύ προσεγμένη, και η πανταχού παρούσα πολύχρωμη εικονογράφηση σε συνδυασμό με το χιούμορ του κειμένου, κάνει την ανάγνωση ξεκούραστη. Στο τέλος του βιβλίου, περιμένουν τους μαθητές τρεις δραστηριότητες. Η πρώτη είναι γνωστική και ζητά να αντιστοιχίσουμε τα ονόματα των δαχτύλων με τη θέση τους στο χέρι. Η δεύτερη μας δείχνει άλλη μια χρήση των δαχτύλων, καθώς περιλαμβάνει το αλφάβητο της νοηματικής γλώσσας και καλεί τους αναγνώστες να σχηματίσουν τη λέξη καλημέρα και το όνομά τους, χρησιμοποιώντας νοήματα. Η τελευταία δραστηριότητα, μάλλον απλή, δείχνει πώς μπορούμε να σχηματίσουμε με τα χέρια μας σκιές από διάφορα ζώα στον τοίχο.

Το βιβλίο προτείνεται κυρίως σε παιδιά Γ' και Δ' τάξης, θα μπορούσαν όμως να το διαβάσουν και μικρότεροι ή μεγαλύτεροι μαθητές.

Θα μπορούσε να ειδωθεί ως ένας οδηγός για το πώς αντιμετωπίζουμε τις ατυχίες: με υπομονή και αισιοδοξία. Επίσης, για το πώς να ανεβάζουμε την αυτοεκτίμησή μας, δείχνοντας στον εαυτό μας πόσο χρήσιμοι είμαστε για το σύνολο και το μέλλον.

Παράλληλα ωστόσο δίνει και ένα μάθημα για την εξέλιξη των ειδών. Το πόσο δηλαδή βοήθησε τον άνθρωπο στη χρήση των εργαλείων κι έτσι στην παραπέρα εξέλιξή του, η ύπαρξη των αντιχείρων. Καλό είναι ωστόσο να κρατήσουμε λίγο τις αποστάσεις μας από το λίγο γενικευτικό "οι αντίχειρες είναι που κάνουν τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης." Αφού δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο δάχτυλο που κάνει τη διαφορά. Αλλά πώς να διαφωνήσει κανείς με ένα δάχτυλο σε οίστρο;

Αξίες - Θέματα
Χιούμορ, Αυτογνωσία / Αυτοεκτίμηση, Εξέλιξη

Απόσπασμα 
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή όμορφη
χώρα, σε μια μικρή όμορφη πόλη, σε ένα μικρό
όμορφο σπίτι ζούσε ένα μικρό όμορφο αγόρι
που το έλεγαν Δημήτρη.

Ο Δημήτρης αυτός, όπως όλα τα μικρά αγόρια
- και τα μικρά κορίτσια, εδώ που τα λέμε-, είχε
δέκα δάχτυλα. Δέκα δάχτυλα αεικίνητα που
πέρναγαν πολύ καλά.

Έπαιζαν με πλαστελίνες, έκαναν μονόζυγο ή
γαργαλούσαν τη μικρή αδερφούλα του Δημήτρη.

Το καλοκαίρι τρελαίνονταν να φτιάχνουν
πύργους στην άμμο.

Ήταν λοιπόν πολύ χαρούμενα όλα,
εκτός από ένα: τον δεξή αντίχειρα.
Ο μικρός δεξής αντίχειρας είχε συνέχεια ατυχίες.
Τη μια τον τσίμπησε μέλισσα…

Τη δεύτερη του μπήκε μια αγκίθα
και τσίριξε από τον πόνο…

Την τρίτη τον χτύπησε μια μπάλα
και στραμπουλήχτηκε…
Την τέταρτη γέμισα κόλλα και τον
έτριβαν για να καθαρίσει…

Την πέμπτη μαγκώθηκε στην μπαλκονόπορτα…

Και μια Παρασκευή, Μεγάλη Παρασκευή για την
ακρίβεια, έσταξε πάνω του κερί και κάηκε.

Έκλαιγε και χτυπιόταν ο μικρός δεξής αντίχειρας
και φώναζε:

- Οϊμέ! Είμαι άτυχος, Πολύ άτυχος!



Share/Bookmark

Κυριακή 1 Ιουλίου 2012

Ο χορός του μολυβιού

Υπόθεση
Ο Μάρκος βαριέται να κάνει τα μαθήματά του. Κοιτάζει από το παράθυρο και σκέφτεται τη συμμαθήτριά του τη Γιαννούλα, που του χάρισε ένα μολύβι με άσπρες βούλες. Και ξαφνικά το μολύβι χορεύει πάνω στο λευκό χαρτί. Zωγραφίζει! Μόνο που η γόμα πρέπει να κάνει το καθήκον της και αρχίζει να σβήνει τη ζωγραφιά! Δεν καταλαβαίνει! Ακριβώς όπως και η συμμαθήτριά του η Γιαννούλα.

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Πατάκης
Συγγραφέας: Ελένη Τορόση
Εικονογράφηση: Σάρα Στεφανίνι
ISBN: 978-960-16-3871-3
Έτος 1ης Έκδοσης: 2011
Σελίδες: 32
Τιμή: περίπου 4 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Γ', Δ', Ε'

Κριτική
Άλλη μια ιστορία από τη σειρά χωρίς σωσίβιο (επίπεδο Ψαράκια - 400 λέξεις). Η γραφή είναι απλή, αλλά κάποιες βαθυστόχαστες φράσεις και νοήματα δεν θα γίνουν κατανοητά από τους μαθητές των μικρότερων τάξεων. Η επιμέλεια είναι όπως πάντα πολύ προσεγμένη, αλλά η εικονογράφηση επιλέγει έναν όμορφο αλλά μελαγχολικό δρόμο. Χρησιμοποιώντας το γκρίζο και τα χρώματα της γης, ο ιδιόμορφος σχεδιασμός βοηθάει στην ανάγνωση, ίσως όμως να μην εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις δυνατότητες που δίνει το κείμενο. Στο τέλος του βιβλίου, περιμένουν τους μαθητές τέσσερις δραστηριότητες. Στην πρώτη, ένας κατάλογος με το πώς μπορεί ο Μάρκος να δείξει στη Γιαννούλα την αγάπη του. Στη δεύτερη, οι αναγνώστες πρέπει να συμπληρώσουν μια μισοσβησμένη ζωγραφιά. Στην τρίτη, τα παιδιά πρέπει να ξεχωρίσουν τις φράσεις που δείχνουν ότι κάποιος βαριέται με αυτές που δείχνουν ότι ονειροπολεί. Η τελευταία ενεργοποιεί τη φαντασία των αναγνωστών, και τους καλεί να ζωγραφίσουν αντικείμενα που βλέπουν γύρω τους και θα μπορούσαν ξαφνικά να ζωντανέψουν.

Το βιβλίο θα το προτείναμε κυρίως σε παιδιά Γ’, Δ’ και Ε' τάξης, ενώ με τον ήρωα θα ταυτιστούν ευκολότερα τα αγόρια.

Στις δραστηριότητες του βιβλίου συναντήσαμε ασκήσεις με περιεχόμενο εξίσου ενδιαφέρον με το κυρίως κείμενο. Η πρώτη δραστηριότητα μοιάζει  με οδηγό για επίδοξους ερωτευμένους, αφού καλεί τους μαθητές να αναρωτηθούν με τι πράξεις θα μπορούσαν να δείξουν τα συναισθήματά τους προς τη συμμαθήτρια/ συμμαθητή που τους ενδιαφέρει. Αντίστοιχα, η τρίτη δραστηριότητα κάνει έναν διαχωρισμό εννοιών ανάμεσα στο "βαριέμαι" και στο "ονειροπολώ", δίνοντας αφορμή για μια αρκετά δημιουργική συζήτηση γύρω από την ονειροπόληση και το τι ακριβώς μπορεί να κρύβει.

Αξίες - Θέματα
Έρωτας, Φαντασία, Εκπαίδευση

Απόσπασμα 
Βαριέμαι να κάνω τα μαθήματά μου!

Ακουμπάω το κεφάλι στο τετράδιό μου
και ονειρεύομαι ή κοιτάζω από το παράθυρο.
Αυτό το «δεν κάνω τίποτα» που λέει
η μαμά το κάνω συχνά.

Έτσι και σήμερα. Καθώς γράφω, νυστάζω.
Μισοκλείνω τα μάτια και τότε βλέπω το μολύβι
να σηκώνεται όρθιο. Μου το χάρισε το πρωί
η Γιαννούλα.

Είναι μαύρο με άσπρες βούλες. Χορεύει και
τραβάει γραμμές πάνω στο άσπρο χαρτί.

Ζωγραφίζει! Κρατάω τα μάτια μισόκλειστα
και κάνω πως δε βλέπω.

Αυτό στριφογυρίζει πάνω στη μύτη του,
κάνει μια πιρουέτα και τρέχει να κρυφτεί
πίσω από ένα βιβλίο.

Μπα; Τι συμβαίνει ξαφνικά; Ααα!
Πίσω από την κασετίνα μου βλέπω να
ξεπροβάλλει η στρουμπουλή και πλακέ γόμα μου.
Έχει μαύρα μάτια, κόκκινα χείλια κι έναν άσπρο
φιόγκο στα μαλλιά, ίδιο με της Γιαννούλας.

Ανασηκώνεται πλαγίως, κατρακυλάει προς
το χαρτί κι αρχίζει να σβήνει με μανία όσα έχει
σκαρώσει το μολύβι. Μόλις που προλαβαίνω
να δω το καραβάκι και τους γλάρους.
Εξαφανίζονται από το βιαστικό σβήσιμο της γόμας.
- Τίποτα δεν κάνει αυτό το μολύβι! Μόνο να με
βάζει σε δουλειά! την ακούω να λέει.

Λυπάμαι. Πάλι μπαίνει στη μέση το τίποτα.
Λες κι αυτό το τίποτα είναι πολύ κακό.
Κλείνω τα μάτια για να μη βλέπω.
Τι, τικ, τικ, ακούω τα πηδηματάκια του μολυβιού.
Δεν το βάζει κάτω. Χορεύει πάλι πάνω στο
άσπρο χαρτί. Η νέα ζωγραφιά είναι υπέροχη!
Σωστός παράδεισος!


Share/Bookmark