Γοργόνες S.O.S.: Η αποστολή της Μίστι

Υπόθεση

Έξι νεαρές γοργόνες με αγνή ψυχή έχουν αναλάβει μια πολύ σπουδαία αποστολή: να φέρουν στη βασίλισσα Νεπτούνα έξι καινούριους μαγικούς κρυστάλλους προτού οι παλιοί, που δίνουν ζωή και δύναμη στο Κοραλλένιο Βασίλειο, χάσουν όλη τους τη λάμψη. Στο δρόμο τους όμως, θα συναντήσουν πολλά εμπόδια, επειδή η μοχθηρή γοργόνα Μαντόρα δε θέλει να τις αφήσει να εκτελέσουν την αποστολή τους. Οι έξι γοργόνες είναι πανέξυπνες και αποφασισμένες. Θα καταφέρουν άραγε να γλιτώσουν από τις παγίδες της Μαντόρα;

Χαρακτηριστικά

Εκδότης: Κέδρος

Συγγραφέας: Γκίλιαν Σίλντς (Gillian Shields)

Μετάφραση: Νοέλα Ελιάσα

Εικονογράφηση:  Έλεν Τέρνερ (Helen Turner)

ISBN: 978-960-04-3714-0

Τίτλος πρωτοτύπου: Mermaid S.O.S.: «1. Misty to the Rescue»

Έτος 1ης Έκδοσης: 2006 (στα ελληνικά 2009)

Σελίδες:95

Τιμή: περίπου 6 ευρώ (προσφορά 2 ευρώ)

Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: B', Γ', Δ', Ε'

κριτικές μικρών αναγνωστών εδώ

Κριτική

Μικρή και ανάλαφρη καλοκαιρινή περιπέτεια με περιβαλλοντικές ευαισθησίες. Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της σειράς Γοργόνες S.O.S Η συντροφιά της θάλασσας, που ολοκληρώνεται σε 6 συνέχειες και απευθύνεται σε (ποιες άλλες;) μικρές μαθήτριες. Η γλώσσα της μετάφρασης είναι απλή, χωρίς προβλήματα στη ροή ή τη σαφήνεια. Η εικονογράφηση είναι ασπρόμαυρη, χαριτωμένη και χωρίς εκπλήξεις, συνοδεύοντάς μας με μικρά και ολοσέλιδα σκίτσα σχεδόν σε κάθε δεύτερη σελίδα. Τα έξι κεφάλαια δεν ξεπερνούν συνήθως τις 10-12 σελίδες, ενώ η γραμματοσειρά και το διάστιχο απευθύνονται σε παιδιά των μεσαίων τάξεων του Δημοτικού. Η έκδοση φροντίζει να έχουμε στην πρώτη σελίδα έναν βοηθητικό χάρτη για να προσανατολιζόμαστε στο κοραλλένιο βασίλειο της Ωκεανίας, ενώ το σύνολο της πλοκής μας αποκαλύπτεται σε έναν εκτενή πρόλογο 5 σελίδων. Αυτό προφανώς διασφαλίζει ότι ακόμα κι αν δεν δώσετε καμία σημασία σε όσα επακολουθούν, θα ξέρετε τουλάχιστον μέσες - άκρες τι συμβαίνει στην ιστορία. Στο τέλος του βιβλίου, η συγγραφέας μας γνωρίζει όλη τη συντροφιά της θάλασσας, τις έξι δηλαδή φίλες γοργόνες με τις απεικονίσεις τους και λίγα λόγια για την εξωτερική εμφάνιση και τον χαρακτήρα τους. 

Το βιβλίο είναι τελικά περισσότερο χαριτωμένο και λιγότερο "αμερικάνικο" απ' ό,τι δείχνει στην αρχή, και πιστεύω ότι θα μπορούσαμε να το προτείνουμε χωρίς φόβο ως ένα ευχάριστο διάλειμμα σε κορίτσια Γ', Δ' αλλά και Ε' τάξης.

 

Από τον ίδιο εκδοτικό κυκλοφορούν αντίστοιχες σειρές με συγγενείς θεματικές, όπως π.χ. Μαγικό ουράνιο τόξο: Οι νεράιδες των χρωμάτων, Τα πόνι του Μαγικού Καρουσέλ, Νίνα, η νεράιδα μπαλαρίνα, κ.ά. Υποψιάζομαι ότι σκοπός σε όλες αυτές είναι ένα συναρπαστικό ξεκίνημα, που θα βάλει τις μικρές αναγνώστριες στην ιστορία και θα προκαλέσει το ενδιαφέρον τους ώστε να αναζητήσουν και τους υπόλοιπους τόμους.

Η βασική πλοκή της ιστορίας θυμίζει λίγο τους τρεις σωματοφύλακες, που προσπαθούν εντός της χρονικής προθεσμίας να επιστρέψουν τα διαμάντια στην βασίλισσα Άννα την Αυστριακή, αποφεύγοντας τις τρικλοποδιές του πανούργου καρδινάλιου Ρισελιέ. Στην περίπτωσή μας οι φύλακες διπλασιάζονται σε αριθμό αλλά παραμένουν πολλαπλάσιο του τρία, τα διαμάντια έχουν γίνει μαγικοί κρύσταλλοι, και ο Ρισελιέ μετατρέπεται σε μοχθηρή γοργόνα με το όνομα Μαντόρα. Το γοργονοκάλεσμα (σ.42) από την άλλη, στο οποίο καταφεύγει η Μίστι για να καλέσει βοήθεια από τις φίλες της, θυμίζει κάπως το σημάδι του Batman στον ουρανό ή ακόμα καλύτερα το κάλεσμα των Θάντερκατς!

Αξίες - Θέματα

Φιλία, Συνεργασία, Υπευθυνότητα, Περιβάλλον, Μαγεία, Αειφορία

Εικονογράφηση

 

Απόσπασμα
«Φτάσαμε!» είπε όλο λαχτάρα η Μίστι.

«Φτάσαμε, επιτέλους, στη Σπηλιά των Κρυστάλλων».

Η Μίστι, η Έλι, η Σόφι, η Χόλι, η Λούσι και η Σκάρλετ μπήκαν κολυμπώντας με αργές κινήσεις στην υποθαλάσσια σπηλιά που ήταν κρυμμένη στα όρια του Κοραλλένιου Βασιλείου. Η Μίστι και οι φίλες της είχαν έρθει στη Σπηλιά των Κρυστάλλων συμμετέχοντας σε μια ειδική αποστολή. Ήταν οι πιο έξυπνες και πιο θαρραλέες νεαρές γοργόνες σε ολόκληρο το βασίλειο της βασίλισσας Νεπτούνα κι εκείνη τις είχε επιλέξει για να τους αναθέσει μια πολύ σημαντική αποστολή.

«Κάθε χρόνο οι έξι κρύσταλλοι του θρόνου μου χάνουν τη λάμψη τους και παλιώνουν», τους είχε πει η βασίλισσα. «Μαζί με τη λάμψη τους όμως χάνεται και η μαγική δύναμη του Λαού της Θάλασσας. Σε μια βδομάδα οι κρύσταλλοι που βλέπετε τώρα δε θα υπάρχουν πια».

Ο θρόνος ήταν πανέμορφος. Βρισκόταν στην καρδιά του Κοραλλένιου Βασιλείου, φτιαγμένος από αστραφτερό ασήμι και στολισμένος με μαργαριτάρια. Στην κορυφή του έλαμπαν έξι μαγικοί κρύσταλλοι, σαν αστέρια πάνω απ’ το κεφάλι της βασίλισσας. Οι γοργόνες όμως παρατήρησαν πως οι κρύσταλλοι είχαν αρχίσει να χάνουν τη λάμψη τους. Αχνόφεγγαν με κόκκινες, κίτρινες και μπλε λάμψεις σαν κεριά που τρεμοσβήνουν.

«Χρειαζόμαστε έξι νέους κρυστάλλους, γεμάτους νέα δύναμη και ζωή, ακριβώς σαν εσάς», τους είχε εξηγήσει η βασίλισσα Νεπτούνα. «Πάρτε αυτό το κλειδί και πηγαίνετε να τους φέρετε από τη Σπηλιά των Κρυστάλλων. Θα προστατεύσουν το Κοραλλένιο Βασίλειο για άλλον ένα χρόνο. Σας εμπιστεύομαι αυτή την αποστολή, γενναίες μου γοργόνες!»

Οι φίλες ένιωθαν περηφάνια και ενθουσιασμό καθώς ξεκινούσαν. Η Μίστι είχε φυλάξει το χρυσό κλειδί στο ροζ τσαντάκι που ήταν δεμένο στη μέση της. Έπρεπε να φέρουν τους κρυστάλλους όσο το δυνατόν συντομότερα. Η Μίστι και οι φιλενάδες της ένιωθαν πως ήταν ιδιαίτερη τιμή γι’ αυτές να τους αναθέσει η βασίλισσα Νεπτούνα μια τόσο σημαντική αποστολή. Οι γοργονούλες δεν ήθελαν με τίποτα να απογοητεύσουν τη βασίλισσα, τις οικογένειές τους και το Λαό της Θάλασσας.

Οι γοργόνες κολύμπησαν μια ολόκληρη μέρα μέχρι να φτάσουν στη Σπηλιά των Κρυστάλλων. Η Μίστι τραγουδούσε χαρωπά σε όλη τη διαδρομή, καθώς όμως οδηγούσε τις άλλες γοργόνες στο εσωτερικό της υποθαλάσσιας σπηλιάς ήταν όλες τους σιωπηλές.

Επιτέλους, είχαν φτάσει. Πάνω απ’ τη θάλασσα ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει μέσα σ’ένα ροδαλό σύννεφο. Κάτω απ’ τα κύματα οι γοργόνες κοιτούσαν έκθαμβες τα αστραφτερά χρυσά τοιχώματα της σπηλιάς.

«Κοιτάξτε!» είπε η Μίστι.

Υπήρχε μια μικρή ασημένια πύλη στον τοίχο της σπηλιάς. Η Μίστι κολύμπησε προς την πύλη κουνώντας με χάρη τη ροζ ουρά της. Έπειτα έβγαλε το κλειδί της βασίλισσας Νεπτούνα απ’ το πουγκί της και το έβαλε στην κλειδαρότρυπα. Το γύρισε αργά και η πύλη άνοιξε.

«Α!» αναφώνησαν οι γοργόνες, πλησιάζοντας και κοιτάζοντας θαμπωμένες.

Πίσω απ’ την πύλη υπήρχε ένας μικρός θάλαμος. Δεν ήταν μεγαλύτερος από μια ντουλάπα και ήταν πλαισιωμένος με μαργαριτάρια. Στο κέντρο του θαλάμου υπήρχαν έξι αστραφτεροί εκθαμβωτικοί κρύσταλλοι.

«Δεν έχω ξαναδεί κάτι τόσο όμορφο», είπε η Μίστι με κομμένη ανάσα.

Οι αστραφτεροί κρύσταλλοι έλαμπαν έντονα με εκατοντάδες χρώματα. Η λάμψη τους έμοιαζε να εκπέμπει μαγική ενέργεια.

«Δεν είναι υπέροχοι;» αναφώνησε η Έλι. «Και τους πήρε έναν ολόκληρο χρόνο για να μεγαλώσουν. Πρέπει να τους προσέχουμε πάρα πολύ».

«Έξι κρύσταλλοι για τις έξι φυλές της θάλασσας», μουρμούρισε ονειροπόλα η Λούσι.

«Σίγουρα είναι μαγικοί».

«Θα διαλέξουμε η καθεμία από έναν», είπε η Μίστι στρεφόμενη προς τις υπόλοιπες. «Ας προσπαθήσουμε τώρα να κοιμηθούμε. Νύχτωσε. Θα πάρουμε το δρόμο της επιστροφής μόλις ξημερώσει».

«Πρέπει να ξυπνήσουμε νωρίς», είπε η Χόλι με σοβαρό ύφος. «Είναι πολύ σημαντικό να πάμε τους κρυστάλλους στη θέση τους προτού χάσουν οι παλιοί τη λάμψη τους, δηλαδή πριν από το τέλος της εβδομάδας».

«Μα μας πήρε μόνο μία μέρα για να φτάσουμε εδώ», είπε η Σκάρλετ.

Έφτιαχνε τα μαλλιά της, κοιτάζοντας το είδωλό της στο καθρεφτάκι που είχε βγάλει απ’ το αστραφτερό κόκκινο τσαντάκι της.

«Έχουμε έξι ολόκληρες μέρες για να επιστρέψουμε», πρόσθεσε.

«Εγώ πάντως πιστεύω πως δεν πρέπει να μείνουμε και πολύ εδώ», αντέτεινε αυστηρά η Μίστι. «Είναι μεγάλη ευθύνη να προσέχουμε τους κρυστάλλους στο δρόμο της επιστροφής. Και αν επιστρέψουμε καλά και γρήγορα, ίσως η βασίλισσα μας εμπιστευτεί και άλλες αποστολές».

«Δίκιο έχεις», συμφώνησε η Έλι. «Δεν πρέπει να διακινδυνεύσουμε να καθυστερήσουμε».

«Και αν οι καινούριοι κρύσταλλοι δεν τοποθετηθούν στο θρόνο της βασίλισσας Νεπτούνα προτού χάσουν τη λάμψη τους οι παλιοί θα χαθεί και η δύναμη του Λαού της Θάλασσας. Και τότε θα είναι αδύνατο να προστατεύσουμε τη θάλασσα και το βασίλειό μας από κάθε κακό», είπε με σοβαρό ύφος η Μίστι.

«Αυτό θα ήταν τρομερό», αναρίγησε η Λούσι.

Προβληματισμοί για συζήτηση
Το Gorgon και χάριν έχει

Οι γοργόνες του βιβλίου, αντανακλούν την σύγχρονη εικόνα που έχουμε σχηματίσει για τα πλάσματα αυτά. "Και ποια είναι τούτη;" θα ρωτήσει κάποιος. Δεν έχετε παρά να κλείσετε τα μάτια, να προφέρετε τη λέξη "γοργόνα" και να δείτε τι εμφανίζεται στο μυαλό σας! Στο δικό μου, μάλλον ένα χαριτωμένο κορίτσι με ουρά ψαριού που θυμίζει την Άριελ ή την Daryl Hannah και παίζει με κοχύλια ή αξεσουάρ σαν κι αυτά τα ροζ τσαντάκια, που διαφημίζει η συγγραφέας (ζήτω η κατανάλωση). Όμως οι γοργόνες δεν είχαν πάντα αυτή την εμφάνιση στη φαντασία των ανθρώπων.

Στην ελληνική μυθολογία οι τρεις γοργόνες Σθενώ, Ευρυάλη και Μέδουσα (αλλιώς και Γοργώ), κόρες του Φόρκυ (όχι Porky) και της Κητούς (χωρίς σχόλιο), μόνο χαριτωμένες δεν ήταν: Είχαν φίδια για μαλλιά, και το άγριό τους βλέμμα πέτρωνε τους ανθρώπους που τολμούσαν να τις κοιτάξουν. Για το αποτρόπαιο αυτό παρουσιαστικό τους έφταιγε η Αθηνά, που τις είχε λέει μεταμορφώσει από κενταύρισσες σε τέρατα και τελικά φρόντισε η μικρότερη (και μόνη θνητή) απ'τις τρεις, να βρει τον θάνατο από τον Περσέα. Περισσότερες πληροφορίες για τις γοργόνες μπορείτε να βρείτε εδώ, εδώ, εδώ, κι εδώ, όχι όμως κι εδώ. (χιούμορ) 

Τον ίδιο καιρό με τις Γοργόνες (δηλαδή ποτέ), ζούσαν και οι ομηρικές Σειρήνες, ετεροθαλείς αδελφές τους, αφού κατά μια εκδοχή ήταν κόρες του Φόρκυ (είπαμε, όχι του Porky) και της Χθονός. Εκείνες ήταν ιπτάμενες και απεικονίζονταν με φτερά και πόδια. Τραγουδούσαν υπέροχα και μάγευαν τους ναυτικούς... ούτε αυτές όμως ήταν όμορφες, αντίθετα με τις Νηρηίδες νύμφες που κι εκείνες περίπου την ίδια εποχή (να μην επαναλαμβανόμαστε) όργωναν τις θάλασσες. Οι σύγχρονες γοργόνες, φαίνεται να συνδυάζουν χαρακτηριστικά και από τα τρία αυτά πλάσματα.

Η Σειρήνα, Sir Edward John Poynter (πηγή)

Στον λαϊκό μας θρύλο, όπως μας παραδίδεται σήμερα, η γοργόνα είναι η αδελφή του Μεγαλέξανδρου, που ήπιε ή λούστηκε το αθάνατο νερό που προοριζόταν για τον αδελφό της. Έτσι ο Αλέξανδρος πέθανε, κι εκείνη έμεινε αθάνατη να τυραννιέται από τύψεις για το λάθος της. Από τότε γυρνάει στα πέλαγα και ρωτάει τους ναυτικούς "Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;" περιμένοντας ν'ακούσει την είδηση "ζει και βασιλεύει" για να ηρεμήσει την τρικυμισμένη θάλασσα. Περισσότερες εκδοχές εδώ κι εδώ. Οι ιστορίες της παλιάς και της νέας γοργόνας, συναντιούνται στο ψηφιδωτό που απεικονίζει τη μάχη της Ισσού, όπου στον θώρακα του Αλέξανδρου βλέπουμε ζωγραφισμένο ένα γοργόνειο να μας χαμογελάει (ο Θεός να το κάνει).

Στις παραδόσεις άλλων λαών, οι γοργόνες είναι άλλοτε γυναίκες που έπεσαν στο νερό από ντροπή (όπως η Αταργάτις από τη Συρία), ψυχές κοριτσιών που δεν βρίσκουν ησυχία (όπως η Ρουσάλκα ή οι βίλι των σλαβικών μύθων -βλ. Ζιζέλ) κι άλλοτε δυσοίωνα πνεύματα του νερού, που σπανιότερα βοηθούν (με γνώσεις φαρμακευτικής όπως οι δικοί μας κένταυροι) και συχνότερα τρώνε τους ανθρώπους, όπως στον σκωτσέζικο θρύλο η γοργόνα  του Laird of Lorntie: Όταν ο νεαρός κύριος γλιτώνει παρά τρίχα από τα νύχια της χάρη στην επέμβαση του υπηρέτη του, εκείνη του τραγουδάει κοροϊδευτικά:

Lorntie, Lorntie,

were it na your man,

I had gart your heart's bluid

skirl in my pan!

η αγουρίδα μέλι
Είναι να απορεί κανείς, πώς από το πάντρεμα τόσων κακάσχημων ανθρωποφάγων τεράτων, προέκυψαν τα καλοσυνάτα και τρισχαριτωμένα δελφινοκόριτσα (που λέει κι ο Βιολάρης) του σήμερα... Αν ωστόσο με τη βοήθεια της μυθολογίας και της ιστορίας ρίξουμε μια ματιά στην πορεία των θρησκειών, θα δούμε ότι υπάρχει μια γενικότερη τάση όσο περνούν τα χρόνια οι θεοί να εξευγενίζονται. Έτσι, τους καταχθόνιους προκατακλυσμιαίους θεούς, που ήταν άγριοι και διψούσαν για  ανθρωποθυσίες (βλ. Κρόνο, θεότητες των Ετρούσκων, κλπ.) αντικατέστησαν σταδιακά νέοι και πιο δίκαιοι, όπως οι Θεοί του Ολύμπου. Με το τέλος του παγανισμού, ήρθε και εκείνων η σειρά να παραδώσουν τα σκήπτρα στον Θεό του Μωυσή και του Αβραάμ, ο οποίος επίσης άλλαξε λιγουλάκι προς το ανθρωπιστικότερο, με το πέρασμα από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη. Ο Χριστός στον οποίο σήμερα πιστεύουμε δεν απεικονίζεται πια ως θεός εξαγριωμένος που ζητάει θυσίες, αλλά αντίθετα ως θεός της αγάπης που θυσιάζεται για εμάς. Οι προστατευτικές και θεραπευτικές ιδιότητες που συνδέονταν με τις παλιές θεότητες, έχουν μοιραστεί στους σύχρονους αγίους, ενώ ορισμένες κατάρες και γρουσουζιές που έχουν ξεμείνει στην παράδοση, αποδίδονται σε λαϊκά δαιμόνια (βλ. καλικάντζαρους), που με τα χρόνια επίσης έγιναν λιγότερο μοχθηρά, όπως περίπου και οι κοινωνίες μας.

Συγκεκριμένα για τη γοργόνα, η αλλαγή στον χαρακτήρα της φαίνεται ήδη να έχει συντελεστεί αρκετά πριν από την εποχή του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Στο παραμύθι του η μικρή γοργόνα που εκδίδεται το 1837, το καλόκαρδο κι ευαίσθητο πλέον πλασματάκι δείχνει να αντιστέκεται στην παλιά, βίαιη φύση του. Σαν να έχει κι αυτό εκχριστιανιστεί, προτιμάει τελικά να πεθάνει, παρά να δολοφονήσει τον άνθρωπο που του ζητούν, τον αγαπημένο της πρίγκιπα.

Ο Ψαράς και η Σειρήνα, Sir Frederick Leighton (πηγή)

Αλλά και σε ό,τι αφορά τα εξωτερικά της χαρακτηριστικά, στα τραγούδια, τα ακρόπρωρα, τις ζωγραφιές αλλά και στα τατουάζ των ναυτικών, ποτέ δεν βλέπουμε/ακούμε για τερατόμορφες γοργόνες, κάτι που σημαίνει ότι η αντίστοιχη εικόνα, ακόμα και αν υπήρχε παραδοσιακά, έχει ολότελα εκλείψει. Έτσι άλλωστε ταιριάζει και στη λογική, αφού η σαγηνεύτρα σειρήνα πρέπει να είναι και όμορφη για να προσελκύσει τους ναύτες στην παγίδα της. Η πρώτη εμφάνιση γοργόνας στον κινηματογράφο (1904), δε θυμίζει βέβαια καθόλου το σύγχρονο image (βλ. Ondine 2009).  Αυτό όμως κατοχυρώνεται σιγά σιγά, ήδη από τη δεκαετία του '40 με ταινίες όπως αυτή κι αυτή. Το extreme makeover ολοκληρώνεται το 1989 με την Άριελ, που μετατρέπει άλλον ένα θρύλο (μετά τους νάνους, δράκους, κλπ.) σε χρυσάφι για το Χόλιγουντ.

από τον Rubens στον Disney το make up του χρόνου κάνει θαύματα (πηγή και πηγή)

Χρήση στην τάξη

Παρά την σχετική επιφανειακότητα του σεναρίου και των χαρακτήρων, πολλά από αυτά που συμβαίνουν στο βιβλίο, μπορεί να αξιοποιηθούν για να αναφερθούμε σε θέματα σχετικά με την περιβαλλοντική εκπαίδευση. Οι γοργόνες που ενώνονται χέρι χέρι και με το τραγούδι τους απομακρύνουν τον κίνδυνο των αλιέων (σ.87), φανερώνουν την αξία της συνεργασίας και της αλληλοϋποστήριξης. Η μεγάλη σημασία που αποδεικνύεται ότι έχουν οι συμβουλές των μεγαλυτέρων, είτε ως εμπειρία (γιαγιάδες σ.50), είτε ως άποψη (γριά σουπιά σ.66), όταν η γοργονοπαρέα ψάχνει τον δρόμο της, μας εξηγούν πόσο απαραίτητη μπορεί να γίνει η σοφία των μεγαλυτέρων, όταν αναζητούμε τον προσανατολισμό μας (βλ. σχετικά και το άρθρο του C.A.Bowers σ.14 που αναφέραμε και στην προηγούμενη ανάρτηση). Τέλος, υπάρχουν σημεία στην ιστορία που μας επιτρέπουν να αναφερθούμε στην έννοια της αειφορίας, όπως όταν οι αδιάφοροι άνθρωποι κοντεύουν να καταστρέψουν το φυκόδασος (σ.80-81) επειδή βιάζονται να ξαναψαρέψουν πριν αυτό προλάβει να ξαναμεγαλώσει.

Σε μεγαλύτερες τάξεις, βασιζόμενοι στο τελευταίο απόσπασμα (σ.80-81) μπορούμε να κάνουμε αναφορά στο φαινόμενο της υπεραλίευσης, που ταλαιπωρεί το Αιγαίο μας, τη Μεσόγειο αλλά και τους ίδιους τους ωκεανούς. 

Οι μεσαίες τάξεις, θα μπορούσαν να παρουσιάσουν πληροφορίες για ζώα του βυθού και να ετοιμάσουν εντυπωσιακά κολάζ και ενημερωτικά πόστερς με πληροφορίες.

Σε μικρότερες τάξεις μπορούμε να συζητήσουμε για τη ζωή στο βυθό, αφού αρκετά είδη που ζουν εκεί αναφέρονται στο κείμενο (σελ. 49-50-51) και να αναπαραστήσουμε τον τραγουδόκυκλο (σ.56) των γοργόνων, λέγοντας ένα θαλασσινό τραγούδι.

Παράλληλα, μπορούμε ανάλογα με το επίπεδο και τα ενδιαφέροντα των παιδιών να ασχοληθούμε με δραστηριότητες ζωγραφικής, χρωματισμού, κατασκευές, θεατρικά παιχνίδια (π.χ. οι μαθητές χωρίζονται σε ομάδες που ενώνουν τα σώματά τους για να αποδώσουν τη μορφή ενός πλάσματος του βυθού ενώ η υπόλοιπη τάξη προσπαθεί να μαντέψει), ή να δούμε απλώς ένα επεισόδιο από τη σειρά Μπομπ Σφουγγαράκης...

Κολάζ με τα πλάσματα του βυθού (Πηγή)

Γοργόνες S.O.S.: Η αποστολή της Μίστι