Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Όλη η Γη μια μπάλα

Υποθέσεις
Το βιβλίο περιλαμβάνει συλλογή με δεκαέξι ιστορίες (15 από Γερμανούς συγγραφείς και μία από τον Φίλιππο Μανδηλαρά) ποδοσφαίρου που λαμβάνουν χώρα σε δεκαέξι χώρες του κόσμου. Οι τίτλοι και οι υποθέσεις συνοπτικά:

(Αγγλία)**** Μάικε Χάας, Σαΐτες. Ο καλύτερος φίλος του Μπεν Τόμσον έχει μετακομίσει στο Λονδίνο και του λείπει πολύ. Νομίζοντας ότι δεν θα τον ξαναβρεί ποτέ (τα γράμματά του μένουν αναπάντητα) και απογοητευμένος που τον έβγαλαν από την ομάδα ποδοσφαίρου, ο μικρός πετάει στη θάλασσα δύο εισιτήρια για τον αγώνα Άρσεναλ - Λίβερπουλ που είχε αγοράσει με πολύ κόπο. Τη μέρα όμως που έχει αποφασίσει να μπαρκάρει για τα καράβια μούτσος, λαμβάνει γράμμα από τον φίλο του... που γράφει ότι αγόρασε δύο εισιτήρια για να δουν τον πολυπόθητο αγώνα μαζί!

(Γαλλία)**** Μάγια φον Φόγκελ, Και οι θαυμαστές του Μπάλλακ άνθρωποι είναι! Μια οικογένεια Γερμανών καταφθάνει στο Οτέλ Φρανσουάζ, το ξενοδοχείο που ανήκει στους γονείς της Λιλί. Η μικρή Γαλλίδα δεν μπορεί να χωνέψει πως ο γιος τους Στέφαν φοράει τη μπλούζα του Μπάλλακ. Όταν όμως ο νεαρός Γερμανός βοηθάει αυτήν και την παρέα της να νικήσουν τη συμμορία του λιμανιού και να κρατήσουν την αλάνα τους καθαρή από νταήδες, όλοι αλλάζουν γνώμη.

(Ιταλία)*** Τζο Πέστουμ, Και μετά στη Γιούβε. Ένας προπονητής βλέπει τον Μαρτσέλο να παίζει στο δρόμο και τον καλεί στην ομάδα. Οι γονείς του αρχικά δεν τον αφήνουν, η αδελφή του όμως τους πείθει να του δώσουν μια ευκαιρία. Στην προπόνηση που ακολουθεί, ο μικρός τα πηγαίνει περίφημα, κι έτσι ο προπονητής αποφασίζει να μιλήσει με τους κηδεμόνες του για το μέλλον του.

(Τυνησία)***** Κλάους - Πέτερ Βολφ, Πάμε, Μόνα! Κι άλλο γκολ! Η Μόνα είναι πολύ καλύτερη από τον αδελφό της Καρίμ στην μπάλα, όμως η θρησκεία (και κυρίως η οικογένειά) της δεν της επιτρέπει να παίξει. Μέχρι που ο Καρίμ αντί για την δοκιμαστική προπόνηση στην οποία τον κάλεσαν, διαλέγει να βρεθεί σε μια επίδειξη μόδας. Τότε η Μόνα μεταμφιέζεται σε αγόρι για να τον καλύψει... και καταφέρνει να περάσει όλα τα τεστ, οπότε την δέχονται στην ομάδα ως αγόρι! Τα πράγματα όμως περιπλέκονται όταν κάποιοι ανταγωνιστές στην ομάδα παίρνουν είδηση το μυστικό της, τη στιγμή που ένας κρίσιμος αγώνας πλησιάζει.

(Καμερούν)**** Φραντσίσκα Γκεμ, Οι αδάμαστοι Ξυπόλυτοι. Ο Παϊούς θεωρείται ήρωας της ομάδας του χωριού, καθώς την έχει οδηγήσει μέσα από προκριματικούς στην πρωτεύουσα για ένα σημαντικό τουρνουά. Ο συμπαίκτης του Εμίλ όμως τον φθονεί και του βάζει διαρκώς εμπόδια. Για τον σημαντικότερο αγώνα της, η ομάδα πρέπει να φορέσει παπούτσια, επειδή έτσι λένε οι κανονισμοί. Φορώντας τα όμως δεν καταφέρνουν να πάρουν τα πόδια τους, κι έτσι τα γκολ ως το ημίχρονο πέφτουν βροχή. Στα αποδυτήρια, οι παίκτες αποφασίζουν να κόψουν τις σόλες των παπουτσιών τους, για να παίξουν όπως έχουν μάθει, ξυπόλυτοι. Οι δυο συμπαίκτες-ανταγωνιστές συμφιλιώνονται και οδηγούν την ομάδα τους στη νίκη.

(Νότια Αφρική)**** Λουτς βαν Ντέικ, Τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του Σίφο. Ο νεαρός Σιφό καταφθάνει πεινασμένος σ' έναν ξενώνα του Cape Town κουβαλώντας τα τρία μικρά του αδέλφια. Εκεί μαθαίνουμε την τραγική ιστορία που τον άφησε ορφανό και ανάπηρο με ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια στον ώμο.

(Βραζιλία)*** Μαρλένε Γιαμπλόνσκι, Το αίμα νερό δε γίνεται. Ο Φαμπιάν, ένα 12χρονο αγόρι, ταξιδεύει από τη Γερμανία στη Βραζιλία για να συναντήσει τους γονείς της μαμάς του. Εκεί καλείται να παίξει ως επιθετικός στη θέση ενός τραυματία, όμως τα κάνει θάλασσα και η ομάδα του χάνει έναν σημαντικό αγώνα. Ο παππούς του τον παρηγορεί και τον συμβουλεύει, και όταν μαζί μπλέκουν σε έναν αγώνα τιμής, καταφέρνουν να κερδίσουν.

(Μεξικό)***** Κάτριν Σρόκε, Τρελές κότες. Τα κορίτσια ενός χωριού στο Μεξικό προσπαθούν να βρουν προπονητή και γήπεδο για την ομάδα τους. Ο προπονητής της ομάδας των αγοριών είναι εντελώς μισογύνης και απαξιωτικός, μέχρι που μια παρεξήγηση τον αναγκάζει να τις παρακαλέσει να παίξουν με μια ομάδα κοριτσιών από το Τέξας που βρέθηκε στο χωριό τους. Σταματά τότε να τις περιφρονεί και τους υπόσχεται ότι αν τον βοηθήσουν, θα τις προπονήσει... και μάλιστα στο μεγάλο γήπεδο!

(ΗΠΑ)**** Μάικε Χάας, Ο ενδέκατος παίκτης. Ο Κρις Σέργουντ ανακαλύπτει το φυσικό του ταλέντο στο ποδόσφαιρο όταν ένας νέος γυμναστής, ο κύριος Μπενεντέτι, φτάνει στο σχολείο. Όμως ξεγράφεται από την ομάδα, όταν συνειδητοποιεί πως το κοινό προτιμάει το αμερικάνικο ποδόσφαιρο. Προσπαθεί έτσι να γίνει σταρ στο άθλημα αυτό, παρότι στην πράξη δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά. Τελικά καταλαβαίνει ποια είναι η αλήθεια και αποφασίζει να επιστρέψει στο ποδόσφαιρο, το σπορ που τον κάνει να περνάει καλύτερα.

(Αυστραλία)** Γεργκ Βόλφραντ, 31-0 ενάντια στη συμμορία του μπούμερανγκ! Οι αρχηγοί της ομάδας ποδοσφαίρου και της ομάδας μπούμερανγκ, παρότι παλιά φίλοι, έχουν πια μεγάλη αντιπαλότητα. Αποφασίζουν λοιπόν να βάλουν ένα στοίχημα για να δουν ποιος θα κερδίσει το γήπεδο που διεκδικούν και οι δύο.

(Ιαπωνία)** Γιάνα Φράι, Ο Γιάκομπ στην Ιαπωνία. Όταν ο μπαμπάς του παίρνει μετάθεση, ο νεαρός Γιάκομπ από το Βερολίνο μετακομίζει στην Ιαπωνία μαζί του. Εκεί όλα του φαίνονται απόμακρα και εχθρικά, μέχρι που ένας αγώνας ποδοσφαίρου του δίνει την ευκαιρία να δείξει την αξία του και να γίνει αποδεκτός από τους ντόπιους.

(Τουρκία)*** Μπριγκίτε Κόλλοχ - Ελίζαμπετ Τσέλλερ, Πόδια ποδοσφαιριστή. Ο Γιλντράι είναι ένα φτωχό παιδί με μεγάλο ταλέντο στο ποδόσφαιρο. Όταν όμως ο νέος γυμναστής αρχίζει να τον προπονεί μαζί με τους φίλους του, αλλάζει χαρακτήρα και γίνεται ανταγωνιστικός και εριστικός. Θα χρειαστεί μια γερή τιμωρία για να μάθει πως ένας καλός αθλητής πρέπει να καταφέρνει να ελέγχει τη συμπεριφορά του.

(Ουκρανία)***** Φρίντερουν Ράιχενστέττερ, Δύο για Κίεβο μετ' επιστροφής. Ο Αλεξέι και ο Νικολάι είναι συμπαίκτες στην Κλόκουτσκα και λατρεύουν ως πρότυπο τον Όλεγκ Μπλαχίν. Καθώς δεν έχουν καθόλου χρήματα, αποφασίζουν να ταξιδέψουν ως το Κίεβο για να παρακολουθήσουν λαθραία τον αγώνα της Ντιναμό με την Μπάγερν. Το σχέδιό τους πηγαίνει περίφημα, μέχρι που κάποιος τους ανακαλύπτει λίγη ώρα πριν αρχίσει ο αγώνας...

(Ουγγαρία)**** Αντρέας Σέντελ, Ο μεγάλος αγώνας. Τα αδέλφια Πέτι και Ζόλταν ζουν μέσα στη μιζέρια, ορφανοί από πατέρα και με τη μητέρα τους να δουλεύει καθαρίστρια για να ζήσει την οικογένεια. Ένα βράδυ, ο Πέτι (που έχει τη φήμη κλέφτη) φέρνει στο σπίτι μια καινούρια τηλεόραση, ώστε την επόμενη μέρα να μπορέσουν να δουν με τον αδελφό του τον προκριματικό Ουγγαρία - Ρουμανία. Όμως η μητέρα τον κατηγορεί ότι την έκλεψε, του βάζει τις φωνές και του ζητάει να την επιστρέψει. Τι θα γίνει όταν την επόμενη μέρα η αστυνομία φτάνει στο σπίτι τους και αρχίζει τις ερωτήσεις;

(Γερμανία)** Σάρα Μπόσσε, Τα σπορ ενώνουν όλο τον πλανήτη. Σ' ένα χωριουδάκι της Φρισλανδίας, ένας παράγοντας αποφασίζει να διοργανώσει ένα "διεθνές" τουρνουά ποδοσφαίρου, στο οποίο τελικά παρουσιάζεται μόνο μια ομάδα κοριτσιών από ένα γειτονικό δανέζικο χωριό. Καθώς οι Γερμανοί δεν διαθέτουν στο χωριό ποδοσφαιρική ομάδα κοριτσιών, αρχίζουν να προπονούν τις παίκτριες του χάντμπολ, μια μπαλαρίνα και μια γιγαντόσωμη κοπέλα. Αποτέλεσμα της περίεργης αυτής σύνθεσης, είναι ένας αγώνας διαφορετικός από τους άλλους.

(Ελλάδα)**** Φίλιππος Μανδηλαράς, Ο φύλακας άγγελος. Ο Γιώργος από τη Λάρισα, μας διηγείται τα περιστατικά που τον οδήγησαν να διαλέξει τη θέση του τερματοφύλακα. Μας μιλάει για την ψυχολογία του γκολκίπερ και για το πώς νιώθει ο φύλακας άγγελος κάθε ομάδας κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα.

Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Πατάκης
Συγγραφείς: συλλογικό
Μετάφραση: Ιωάννα Μεϊτάνη
Εικονογράφηση: Ελίζαμπετ Χολτσχάουζεν (Elisabeth Holzhausen)
- εικονογράφηση ελληνικής ιστορίας Ζαχαρίας Παπαδόπουλος
ISBN: 978-960-16-2956-8
Έτος 1ης Έκδοσης: 2006 (στα ελληνικά 2008)
Τίτλος πρωτοτύπου: Planet Fussball, Geschichten rund um die Welt
Σελίδες: 367
Τιμή: περίπου 15 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Ε', Στ', Γυμνάσιο

Κριτική
Αν υπάρχει αναγνωστικός παράδεισος για τους ποδοσφαιρόφιλους, μόλις τον ανακαλύψατε! Πρόκειται για μια πραγματικά χορταστική συλλογή από μικρές ιστορίες ποδοσφαίρου... Ανάμεσά τους συναντάμε άλλες τραγικές, άλλες χιουμοριστικές, κι άλλες πονεμένες, χαρούμενες, περιπετειώδεις, απλοϊκές, επινοημένες, βασισμένες σε πραγματικά περιστατικά... Γενικά βρήκαμε διηγήματα για κάθε γούστο, με μόνο κοινό παρονομαστή την μπάλα! Η γλώσσα της μετάφρασης είναι απλή και δεν δημιουργεί προβλήματα στην κατανόηση - εκτός αν έχετε κενά στην ποδοσφαιρική ορολογία (χιούμορ). Η επιμέλεια φροντίζει ώστε μετά από κάθε κείμενο, να υπάρχουν πληροφορίες για την εν λόγω χώρα και τη σχέση της με το ποδόσφαιρο. Η εικονογράφηση πέρα από συνοδευτικά σκιτσάκια δίπλα στους τίτλους είναι ανύπαρκτη, κάποια κείμενα όμως είναι τόσο καλά, που πραγματικά αξίζει να τα διαβάσετε!

Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε μαθητές Ε', Στ' τάξης αλλά και γυμνασίου, νομίζω πως όσα παιδιά αγαπούν το ποδόσφαιρο θα ξετρελαθούν. Τα αγόρια λογικά θα το εκτιμήσουν περισσότερο, ίσως όμως φανεί ελκυστικό και στα κορίτσια, καθώς οι τέσσερις τίτλοι που στην αρχή σημειώνονται με κόκκινο, έχουν ως πρωταγωνιστές κοπέλες.
Μέρες του γερμανικού τελικού του Champions League (και αφού το μουντιάλ αργεί ακόμα), μάλλον είναι η κατάλληλη στιγμή να παρουσιάσουμε αυτό το αφιερωμένο στο τόπι γερμανικό βιβλίο. Η τιμή του ίσως θεωρηθεί από κάποιους "τσιμπημένη", αν σκεφτούμε όμως ότι σχεδόν κάθε ιστορία από αυτές που περιέχει είναι τόσο καλή που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει και μόνη της, ίσως η συλλογή αυτή αποτελεί ευκαιρία.

Σε κάθε κείμενο συναντάμε διαφορετικό περιβάλλον, χαρακτήρες και προβλήματα (παρότι κάποιες νόρμες επαναλαμβάνονται π.χ. ένας αγώνας λύνει τις διαφορές, ένα παιδί παίζει καλά και το επιλέγουν για την ομάδα, δύο εχθροί συμφιλιώνονται μέσω ενός αγώνα, κ.ά.), οπότε με αφορμή το βιβλίο αυτό, μπορούμε να προσεγγίσουμε μεγάλη ποικιλία από θέματα: Ανθρωπιά, συνεργασία, φιλία, ισότητα των φύλων, υπευθυνότητα, γενναιότητα, επιμονή, μαγεία, σοβινισμός... όλα αυτά, ανακατεμένα με τις ποδοσφαιρικές περιπέτειες κάθε διηγήματος, ψυχαγωγούν και μορφώνουν χωρίς να κουράζουν. Επιπλέον, οι ορίζοντες των παιδιών διευρύνονται, αφού εύκολα διαπιστώνουν πως το ποδόσφαιρο είναι μια παγκόσμια γλώσσα που ενώνει (και πορώνει) τους ανθρώπους σε ολόκληρη τη γη. Τα χαρακτηριστικά κάθε χώρας αποδίδονται αρκετά επιτυχημένα (με εξαίρεση τις ιστορίες στην Ιαπωνία και την Αυστραλία που μοιάζουν λίγο εκτός κλίματος), παρότι οι συγγραφείς είναι όλοι Γερμανοί. Αρκετές φορές βέβαια τα στερεότυπα αναπαράγονται, κάποιοι όμως δημιουργοί προχωρούν περισσότερο, ασκώντας κοινωνική κριτική και περιγράφοντας κοινωνίες βουτηγμένες στην ανισότητα και τη μιζέρια (βλ. ιστορίες από Ν. Αφρική, Βραζιλία, Ουγγαρία, Ουκρανία). Καταφέρνουμε έτσι μέσα από σύντομες και ουσιαστικές στάσεις στις πέντε ηπείρους, να κάνουμε έναν ποδοσφαιρικό γύρο του κόσμου, όπως μας υπόσχεται και ο τίτλος.

Λίγη προσοχή ίσως πρέπει να δοθεί στη γλώσσα, καθώς βρισιές (σ.18, 24, 35), περίεργες εκφράσεις στράβωναν τα μούτρα τους λες κι έτρωγα κουράδες (σ.233) και ρατσιστικοί χαρακτηρισμοί (σκατορουμάνοι σ.207 και 309) κάνουν την εμφάνισή τους σε κάποιες ιστορίες, προσθέτοντας ρεαλισμό αλλά και προβλήματα. Προετοιμασία ίσως χρειαστεί επίσης για κάποιες σκληρές σκηνές στην ιστορία από τη Νότια Αφρική, όταν (σ.126-7) το αγοράκι βρίσκει τη μητέρα του νεκρή στο κρεβάτι και το άλλο βράδυ την θάβει με τη βοήθεια των αδελφών του. Ολοκληρώνοντας, να επισημάνουμε ένα μικρό λαθάκι στην ιστορία από την Τουρκία, όπου ο μικρός Εγκέ βγαίνει από το παιχνίδι, εμφανίζεται όμως λίγο αργότερα να συνεργάζεται στην επίθεση και να βάζει γκολ (σ.272). Σε γενικές ωστόσο γραμμές μιλάμε για μια συλλογή πολύ αξιόλογη, από την οποία κάθε αναγνώστης, μικρότερος ή μεγαλύτερος, έχει να κερδίσει κάτι.
Αξίες - Θέματα
Ανθρωπισμός, Συνεργασία, Ποδόσφαιρο, Υπευθυνότητα, Ισότητα Φύλων, Φιλία

Εικονογράφηση
Απόσπασμα
από Κλάους - Πέτερ Βολφ, Πάμε, Μόνα! Κι άλλο γκολ! (Τυνησία)
Όταν είμαι αναγκασμένη να μένω στο σπίτι, μου αρέσει να κάθομαι στο δωμάτιο του αδερφού μου, του Καρίμ. Έχει γεμίσει έναν τοίχο με φωτογραφίες παικτών της εθνικής μας ομάδας. Η μεγαλύτερη δείχνει τον Ζουμπεΐρ Μπεγιά. Ο Καρίμ κυριολεκτικά τον λατρεύει. Όπως κι εγώ. Έχω μάλιστα κουρευτεί σαν κι αυτόν, για να του μοιάζω λίγο.

Ο Ζουμπεΐρ Μπεγιά έχει παίξει 78 φορές με την Εθνική Τυνησίας. Είναι ήρωας! Αήττητος στο κέντρο. έπαιζε και στη Γερμανία, Στην Μπουντεσλίγκα, με τη Φράιμπουργκ, και στην Τουρκία με την Μπεσίκτας. Τώρα έχει γυρίσει πίσω και κάνει θαύματα με τη Σαχέλ Σους. Χάρη σ’ αυτόν πήγαμε στο Τσάμπιονς Λιγκ της Αφρικής.

Νομίζω ότι ο αδερφός μου ο Καρίμ θέλει να γίνει σαν τον Ζουμπεΐρ Μπεγιά. θέλει να γίνει κι αυτός διάσημος ποδοσφαιριστής. θέλει κι αυτός να φύγει από τη χώρα, να γνωρίσει λίγο τον κόσμο και μετά να γυρίσει πίσω πλούσιος.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα:ο Καρίμ δεν είναι καλός ποδοσφαιριστής. Έχει βέβαια πολύ δυνατό πόδι κι αν σου ρίξει την μπάλα στο κεφάλι, χάνεις τον κόσμο και νομίζεις πως θα λιποθυμήσεις. Αλλά δεν το λέει η ψυχή του. Το μόνο που ξέρει είναι να σουτάρει δυνατά –τίποτε άλλο.

Γι’ αυτό με βάζει συνήθως να κάθομαι στο τέρμα. Μας αρέσει να παίζουμε ποδόσφαιρο στην εσωτερική αυλή του σπιτιού. Δηλαδή αυτόν να βαράει πέναλτι κι εγώ να προσπαθώ να τα αποκρούω.

Όταν αφήνω το τέρμα και μονομαχούμε για την μπάλα, σχεδόν πάντα χάνει. Είναι πολύ εύκολο να τον κοροϊδέψεις. Δεν μπορεί να τρέξει μαζί με την μπάλα, τρέχει πάντοτε πίσω της.

Παρ’όλα αυτά, ο Καρίμ ελπίζει ότι σύντομα θα γίνει διάσημος σαν τον Ζουμπεΐρ Μπεγιά. Προπονείται σ’ έναν ποδοσφαιρικό σύλλογο, γιατί τον αφήνουν. Εμένα δυστυχώς δε μ’ αφήνουν. Είμαι, βλέπετε, η αδερφή του, και τα κορίτσια δεν επιτρέπεται να κάνουν τέτοια πράγματα, λέει ο πατέρας μου. Μου απαγορεύει επίσης να πηγαίνω στις παραλίες, όπου κυκλοφορούν οι τουρίστες ημίγυμνοι. Μένουμε κοντά στο αεροδρόμιο Τύνιδας –Καρχηδόνας. Εκεί φτάνουν οι τουρίστες, για να πάνε μετά στις μεγάλες ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις. Τους έχω δει πολλές φορές. Γυναίκες με πολύ κοντές φούστες και γυμνά πόδια. Άντρες με σορτσάκια.

Ο Καρίμ και ο φίλος του Ιμέντ, έχουν βρει κιάλια και παρακολουθούν τις τουρίστριες. Ο Καρίμ λέει ότι ξαπλώνουν στην παραλία χωρίς καθόλου ρούχα, μόνο με ένα μικρούλικο κομμάτι ύφασμα ανάμεσα στο πόδια τους. Αυτό είναι αντίθετο με τη θρησκεία μας. Είναι προφανώς αντίθετο με οποιαδήποτε θρησκεία. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει μέρος όπου οι άνθρωποι πιστεύουν σ’ ένα Θεό που θεωρεί ότι κάτι τέτοιο είναι σωστό.

Ο πατέρας μου λέει ότι δεν υπάρχει άλλος Θεός εκτός απ’ τον Αλλάχ. Γι’ αυτό και η μητέρα μου έγινε μωαμεθανή. Κατάγεται από οικογένεια χριστιανών, αλλά τώρα δε θέλει ούτε να τους ξέρει.

Πάντως τον Καρίμ τον κάλεσαν να κάνει μια δοκιμαστική προπόνηση. Θα τον πάρουν στην ομάδα μόνο αν είναι πραγματικά καλός. Αλλά δε θα αντέξει με τίποτα δύο σαρανταπεντάλεπτα. Δεν έχει εποπτεία του γηπέδου. Δε βλέπει ποιος είναι ελεύθερος, πού έχει κενά η αντίπαλη άμυνα και πού παρουσιάζονται ευκαιρίες. Το μόνο που κάνει είναι να τρέχει πίσω από την μπάλα. Άλλοτε στο κέντρο, άλλοτε στην άμυνα, άλλοτε πάλι ορμάει προς το αντίπαλο τέρμα. Δε δίνει πάσα, ακόμα κι αν κάποιος άλλος βρίσκεται σε καλύτερη θέση για σουτ. Δεν έχει καταλάβει ακόμα ότι το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Μέσα στο γήπεδο νιώθει σαν μονομάχος, σαν μποξέρ στο ρίνγκ.

Τον έχω παρακολουθήσει πολλές φορές να παίζει μπάλα με τους φίλους του. Με αφήνουν όμως να παίζω μαζί τους μόνο όταν είμαστε στην αυλή του σπιτιού. Κι αυτό μόνο όταν λείπει ο πατέρας. μου.

Εδώ και μερικές εβδομάδες ο Καρίμ προπονείται για τον δοκιμαστικό αγώνα. Αλλά νομίζω ότι το έχει καταλάβει από καιρό ότι δεν έχει καμία ελπίδα να τον πάρουν στην ομάδα. Εξάλλου, δεν του αρέσει καθόλου να κουράζεται. Γι’ αυτό και του ήρθε κουτί που τον κάλεσε ο Ιμέντ. Ακριβώς τη μέρα του δοκιμαστικού αγώνα. Η αδερφή του Ιμέντ, που θέλει να γίνει ηθοποιός, κάνει επιδείξεις ρούχων στην παραλία. Κανονική επίδειξη μόδας δηλαδή. Κι ο Καρίμ θέλει να πάει. Του αρέσει πολύ  να βρίσκεται με την οικογένεια του Ιμέντ. Εκεί όλα είναι πολύ διαφορετικά. Ο πατέρας έχει απαγορεύσει στον Καρίμ να κάνει παρέα με τον Ιμέντ. Λέει ότι στην οικογένεια του Ιμέντ είναι κακοί και άπιστοι.

Εμένα δε θα μου επιτρεπόταν ποτέ να λάβω μέρος σε επίδειξη μόδας. Δεν επιτρέπεται καν να κρεμάσω στο δωμάτιό μου φωτογραφίες της εθνικής μας ομάδας. Κι όμως, εγώ πιστεύω ότι ο Αλλάχ δεν έχει πρόβλημα με το ποδόσφαιρο.

Πάω μαζί με τον Καρίμ στην πόλη, στο γήπεδο. Έχει αποφασίσει κιόλας ότι προτιμάει να πάει στον Ιμέντη. Μόνο ο πατέρας μου νομίζει ότι θα πάει στον δοκιμαστικό αγώνα. Γι’ αυτό και ο Καρίμ κουβαλάει μαζί την τσάντα με τα ρούχα του.

Αν πάω με τον Καρίμ στην επίδειξη μόδας, θα έχω φασαρίες. Δεν ξέρω τι να κάνω. Στην αρχή προσπαθώ να τον πείσω να πάει στον δοκιμαστικό αγώνα. Αλλά ο Καρίμ δε θέλει. Δε με ακούει καν. Μετά όμως λέει χαμογελαστός:
«Γιατί δεν πας εσύ, Μόνα; Παίζεις καλύτερα από μένα».

Αστείο είναι, βέβαια, γελάμε και οι δύο, όμως εμένα οι δύο αυτές φράσεις τριγυρίζουν στο μυαλό μου.

Και τι θα γίνει αν το κάνω, σκέφτομαι. Δε θα πέσει δα κι ο ουρανός στο κεφάλι μας. Έτσι κι αλλιώς έχω κόψει τα μαλλιά μου σαν του Ζουμπεΐρ Μπεγιά.
αυτόγραφο του ποδοσφαιριστή Zoubaier Baya (πηγή)
Προβληματισμοί για συζήτηση
Εγώ Θεό κι εσύ Αλλάχ
Στην ιστορία του αποσπάσματος διαβάζουμε πόσο δύσκολο μπορεί να είναι για ένα κορίτσι που ζει σε μουσουλμανική χώρα να ακολουθήσει την κλίση του. Πρόκειται άραγε για υπερβολές βγαλμένες από τη φαντασία του συγγραφέα, ή όντως είναι οι γυναίκες των αραβικών χωρών καταπιεσμένες; Ένας Ολλανδός σκηνοθέτης που δοκίμασε το 2004 να μιλήσει για τη μεταχείριση των γυναικών στο Ισλάμ, δολοφονήθηκε. Γενικά, οι μουσουλμανικές ιστοσελίδες στη χώρα μας φαίνεται να αρνούνται πως υπάρχει καταπίεση, υποστηρίζοντας ότι το Ισλάμ έδωσε στις γυναίκες τα δικαιώματα και τη θέση που τους άξιζε κατά τη διάρκεια των ημερών της άγνοιας, 1400 χρόνια πριν. Διαβάζουμε επίσης ότι το Ισλάμ δίνει στις γυναίκες περισσότερα δικαιώματα απ' ό,τι οι άλλες θρησκείες. Διάφορες ωστόσο ειδήσεις που εμφανίζονται κατά καιρούς στο διαδίκτυο, δεν μπορεί παρά να μας προβληματίζουν. Πόσο ελεύθερες μπορεί να νιώθουν οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία αν χρειάζονται άδεια από τον κηδεμόνα τους για να ταξιδέψουν; Φίλοι που έχουν ζήσει στις χώρες εκείνες, λένε πως έτσι κι αλλιώς δεν είναι εύκολο να τις ρωτήσει κανείς πώς αισθάνονται, αφού άνδρες και γυναίκες ζουν εκεί σε κόσμους χωριστούς.

Στην ίδια συζήτηση εντάσσονται και οι προβληματισμοί περί μαντίλας. Στη Γαλλία θεωρούν τη νικάμπ (μπούρκα όπως την λένε τα δικά μας μέσα) ταπεινωτική και τα τελευταία χρόνια απαγορεύουν τη χρήση της. Προς την ίδια κατεύθυνση, ορισμένοι προοδευτικοί μουσουλμάνοι ισχυρίζονται ότι το Κοράνι δεν την επιβάλλει καν ως υποχρέωση. Από την άλλη ωστόσο κείμενα μουσουλμάνων γυναικών υποστηρίζουν ότι η συγκεκριμένη ενδυμασία όχι απλώς δεν τις μειώνει, αλλά και τις κάνει να αισθάνονται ελευθερία, ισότητα και αξιοπρέπεια.

Για τη δόξα του αθλητισμού και την τιμή των ομάδων μας
Στην ιστορία από το Καμερούν, οι παίκτες μιας ομάδας αποφασίζουν να κόψουν τις σόλες των παπουτσιών τους επειδή έχουν συνηθίσει να παίζουν ξυπόλητοι, παρότι γνωρίζουν ότι ο κανονισμός τους υποχρεώνει να φορούν παπούτσια. Καταφέρνουν έτσι, παραβαίνοντας λίγο τον κανονισμό, να κερδίσουν. Στην ιστορία από την Αυστραλία, ο πρωταγωνιστής παραδέχεται ότι ένας αμυντικός από την ομάδα του έκανε πέναλτι, κι έτσι χάνει ένα σημαντικό στοίχημα. Κερδίζει όμως σε αξιοπρέπεια, ενώ φιλιώνει ξανά με τον συμπρωταγωνιστή, με τον οποίο είχαν ψυχρανθεί. Είναι τελικά τόσο σημαντικό το αποτέλεσμα ενός αγώνα για να μπορεί κανείς να νιώθει νικητής;

Στην Ελλάδα, πολύ σπάνια συναντάμε ποδοσφαιριστές να παραδέχονται τις αντικανονικές τους ενέργειες. Από τις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις ο Ντέμης Νικολαΐδης, που σε τελικό κυπέλλου (10 Μαΐου 2000) είχε παραδεχθεί πως έβαλε γκολ με το χέρι (εδώ στο 1:10), με αποτέλεσμα το τέρμα να ακυρωθεί και ο ίδιος να τιμηθεί με το βραβείο Fair Play της UEFA. Αντίθετα, στον φετινό τελικό κυπέλλου (11 Μαΐου 2013), ο Γιάννης Μανιάτης του Ολυμπιακού αποσόβησε ένα γκολ με το χέρι χωρίς να το παραδεχθεί, επιτρέποντας έτσι στην ομάδα του να κερδίσει, αλλά ζημιώνοντας την ήδη πληγωμένη αξιοπρέπεια του αθλήματος στη χώρα μας.

Έχει άραγε αξία ένας θρίαμβος στον αθλητισμό, όταν δεν επιτυγχάνεται με τίμια μέσα; Δυστυχώς, φαίνεται πως όσο το αθλητικό πνεύμα νοθεύεται από οικονομικά συμφέροντα, το ρητό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα" θα βρίσκει εφαρμογή και στα γήπεδα, μεταφέροντας πολεμικό κλίμα ανάμεσα στις ομάδες, τις εφημερίδες και τις εξέδρες. Ας ελπίσουμε οι μελλοντικές γενιές θα φέρουν στον αθλητισμό ένα αγνότερο ήθος, επιλέγοντας τον τίμιο αγώνα και όχι το κέρδος.
Χρήση στην τάξη
Το ποδόσφαιρο θεωρείται και στη χώρα μας ο βασιλιάς των σπορ. Παρόλ' αυτά, τα κείμενα που μπορούμε να βρούμε στην παιδική λογοτεχνία δεν είναι πολλά, ίσως επειδή οι λογοτεχνικές συντροφιές είναι συνήθως γυναικείες (χιούμορ). Θυμίζω ορισμένα έργα της Αγγελικής Βαρελά όπως το Αρχίζει το ματς ή το Σε δυο τρελά ημίχρονα ενώ περισσότερα μπορούμε να βρούμε σε μετάφραση (τα Βρόμικα κόλπα στο γήπεδο και Μόνο ποδόσφαιρο στο μυαλό τα έχουμε παρουσιάσει και εδώ).  Μετρημένα είναι επίσης τα σχετικά αποσπάσματα στα σχολικά βιβλία... Όπου λοιπόν τα συναντάμε, καλό είναι να τα αξιοποιούμε, καταρχάς παρουσιάζοντας το αντίστοιχο βιβλίο στην τάξη και ετοιμάζοντας ίσως κάποιο φύλλο εργασίας (εδώ ένα τέτοιο για το κείμενο Ένας αλλιώτικος ποδοσφαιρικός αγώνας από το Ανθολόγιο της Γ'-Δ'), ή ακόμα δημιουργικότερα: οργανώνοντας (και καταγράφοντας) ραδιοφωνικές περιγραφές αγώνων από τους μαθητές μας (δείτε τι προτείνεται για το κείμενο Και τα παιδιά αθλούνται της Ε' -εμείς το κάναμε και περάσαμε τέλεια), ή προβάλλοντας εικόνες και βίντεο σχετικά με τα κείμενα (εδώ η ντρίπλα του Cuauhtemoc Blanco που περιγράφεται στην Τρίπλα των Ονείρων της Β' γυμνασίου) τις οποίες μπορούμε στη συνέχεια να δραματοποιήσουμε! "Μα, μπάλα στην τάξη; Αυτό μας έλειπε τώρα!", θα απορήσουν κάποιοι -και με το δίκιο τους. Θα μπορούσε όμως να είναι κι αυτός ένας τρόπος να δείξουμε ότι η γλώσσα περικλείει τα πάντα και αφορά κάθε δραστηριότητα. Ίσως έτσι καταφέρουμε τελικά να ξυπνήσουμε το ενδιαφέρον κάποιων μαθητών που ασχολούνται αποκλειστικά με το μάθημα του διαλείμματος. Στα πλαίσια τέτοιων δραστηριοτήτων, θα βρούμε και αφορμές για ενδιαφέρουσες συζητήσεις. Ευκαιρία να μιλήσουμε για την αξία της συνεργασίας, τον ρόλο του ευγενούς ανταγωνισμού, τη σημασία της δικαιοσύνης, της επιμονής, της σωστής προετοιμασίας, αλλά και για  την αξιοπρέπεια, τη σωστή διατροφή, την αξία της άσκησης, τα κίνητρα που μπορεί να μας οδηγήσουν σε σωστές ή λάθος επιλογές (βλ. ιστορία από τις ΗΠΑ), τη διαφορετικότητα, την αποφασιστικότητα, κ.ά.

Στην αυλή μας διοργανώνεται σε λίγες μέρες φιλικός αγώνας ποδοσφαίρου με γειτονικό σχολείο... Ας ελπίσουμε ότι θα εφαρμοστούν στην πράξη οι αρχές του ευ αγωνίζεσθαι!

Με τη βοήθεια των ιστοριών από τη Νότια Αφρική και το Καμερούν, μπορούμε επίσης να αναφερθούμε στις δυσκολίες της ζωής στη "μαύρη ήπειρο". Όπως ο ορφανός Σίφο δουλεύει από μικρή ηλικία για να συντηρήσει τα αδέλφια του, έτσι πολλά παιδιά στην Αφρική (και όχι μόνο) δεν έχουν δικαίωμα να ονειρεύονται το μέλλον όπως εμείς στον πλούσιο κόσμο. Σχετικό και το παιχνίδι 3rd World Farmer (κλικ στην εικόνα για να παίξετε), που βοηθάει τα παιδιά να συνειδητοποιήσουν πόσο δύσκολη είναι η επιβίωση για τις αγροτικές οικογένειες του τρίτου κόσμου.



Share/Bookmark

Παρασκευή 10 Μαΐου 2013

Θα 'θελα τόσα να σου πω, μαμά!


Υποθέσεις
Στο βιβλίο περιέχονται 18 μικρές ιστορίες, 10 με θέμα τη μαμά και 8 σχετικές με τον μπαμπά (πάλι ριγμένος ο μπαμπάς). Οι τίτλοι και οι υποθέσεις συνοπτικά:

Αγγελική Βαρελλά, Αγαπημένο μου παιδί. Μια μητέρα γράφει επιστολή στο παιδί της ευχαριστώντας το για τη χαρά της ζωής που της έδωσε ως μικρό παιδί. 

Γαλάτεια Γρηγοριάδου - Σουρέλη,  Το πρώτο κυκλάμινο. Τα παιδιά μιας οικογένειας που πηγαίνει βόλτα στο δάσος, κόβουν το πρώτο κυκλάμινο της άνοιξης για να το προσφέρουν στη μαμά τους.

Γαλάτεια Γρηγοριάδου - Σουρέλη, Η μητέρα είναι άρρωστη. Λίγο πριν ξεκινήσουν για το νοσοκομείο, ο Λευτέρης λέει στη μητέρα του ένα παραμύθι για να την πείσει να φάει. 

Γαλάτεια Γρηγοριάδου - Σουρέλη, Τα χρωματιστά μολύβια. Τα μολύβια ζωγραφίζουν μόνα τους το περιβόλι, τον ουρανό, τη θάλασσα. Όταν όμως έρχεται η ώρα η μικρή Ελένη να σχεδιάσει τη μητέρα, πιάνει το μολύβι η ίδια και ζωγραφίζει έναν ήλιο.

Ζωή Κανάβα, Αγάπη χωρίς όρια. Μια μάνα πελαργίνα θυσιάζεται για να σώσει τα μικρά της από το δηλητήριο ενός νερόφιδου.

Λίνα Κοντοπούλου, Φίφης ο φτερούλης. Ένα πουλάκι ορφανό από μητέρα, βρίσκει μια νέα στοργική αγκαλιά στο πρόσωπο μιας σπουργιτίνας που δεν μπορεί να κάνει δικά της αβγά.

Μαίρη Παξινού, Ο μπαμπάς και η μαμά δε ζούνε πια μαζί. Ένα κορίτσι χωρισμένων γονέων, δε βλέπει την ώρα να ενωθεί και πάλι η οικογένειά της με αφορμή κάποια γιορτή.

Λούλα Παπιδάκη - Πιπίνη,  Το κομπόδεμα της μητέρας. Μια γυναίκα θυμάται τα πρώτα της βήματα στον κόσμο της μουσικής, όταν ακόμα ήταν μικρό κορίτσι στον Κολωνό του παλιού καιρού.

Παναγιώτα Σμυρλή - Στρατοπούλου, Η ζωγραφιά της Αργυρούλας. Η μικρή Αργυρούλα, παιδί χωρισμένων γονέων που μένει με τον πατέρα της, αναζητά τη μαμά της για να της δώσει το μπουκέτο που της ετοίμασαν στο σχολείο για την ημέρα της μητέρας.

Τόνια Χατζηδάκη, Αναζητώντας τον τέλειο άντρα για τη μαμά. Οι γονείς της μικρής Σοφίας έχουν χωρίσει, κι έτσι ζητάει από τη μητέρα της να ξαναπαντρευτεί. Το βράδυ, αλλάζει το παραμύθι που της διαβάζει και κάνει την Κοκκινοσκουφίτσα να αναζητά έναν όμορφο πρίγκηπα για τη μαμά της.

Αγγελική Βαρελλά, Τρικυμία στη στεριά. Ένας σεισμός γκρεμίζει το σπίτι που ο συνταξιούχος πατέρας έχτισε για την κόρη του. Δεν απογοητεύεται όμως, αφού όλοι είναι καλά στην υγεία τους. 

Πόλυ Βασιλάκη, Αυτός ο "μάγος" ο μπαμπάς μου. Ο πατέρας ενός κοριτσιού πρώτης Δημοτικού κάνει εντυπωσιακές εμφανίσεις, εξαφανίζεται όμως γρήγορα, αφού οι γονείς της είναι χωρισμένοι. Αφορμή να τον γνωρίσει καλύτερα, θα αποκτήσει το παιδί όταν πηγαίνει να ζήσει για λίγο κοντά του. 

Βαγγέλης Ηλιόπουλος, Η αλυσίδα της ζωής. Μέσα από προσωπικά βιώματα στα οποία το παρόν μπλέκεται με το παρελθόν, ο συγγραφέας μας μιλάει για τον ρόλο των γονέων και την προσπάθειά τους να μη μεταδώσουν στα παιδιά τις δικές τους αδυναμίες.

Ειρήνη Καμαράτου - Γιαλλούση, Ξέρω γιατί σε βρήκα, μπαμπά. Ένα κορίτσι που ζει σε μικρό νησί, έχει χάσει τον πατέρα του από 2 ετών. Τον συναντάει όμως σε ένα όνειρο και του διηγείται πόσο της λείπει.

Λένα Μερίκα, Το αγαπόμετρο. Ο μικρός Γρηγόρης μας αποκαλύπτει πώς ανακάλυψε το αγαπόμετρο, την αγκαλιά δηλαδή που δίνει στους άλλους για να καταλάβει πόσο τον αγαπάνε.

Φωτεινή Μυλωνά, Εσένα, μπαμπά μου! Ο μικρός Κωστής βλέπει τον μπαμπά του σπάνια, επειδή είναι πλασιέ φαρμάκων και εργάζεται συνέχεια. Ακόμα και η μητέρα του τον παραμελεί με τις δουλειές της, έτσι το παιδί κλείνεται στον εαυτό του. Ευτυχώς μια ενέργεια του μπαμπά αλλάζει τα πράγματα. 

Σοφία Σφακιανάκη - Ξενάκη, Περήφανος πατέρας. Ένας φτωχός Βορειοηπειρώτης αφήνει ενέχυρο την αγαπημένη του κιθάρα για να αγοράσει ρούχα για τον μικρό του γιο που ορίστηκε σημαιοφόρος στην Στ' τάξη.

Ντίνα Χατζηνικολάου, Το φτερωτό καράβι. Ο μπαμπάς είναι ναυτικός και από τα ξένα επικοινωνεί με τον μικρό του γιο με γράμματα, φωτογραφίες, ζωγραφιές και τηλεφωνήματα. Στο τελευταίο του γράμμα, γράφει ότι επιστρέφει σπίτι για πάντα.

Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Ψυχογιός
Συγγραφείς: συλλογικό
Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια
ISBN: 978-960-274-550-2
Έτος 1ης Έκδοσης: 2001
Σελίδες: 128
Τιμή: περίπου 6 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Ε', Στ', Γυμνάσιο

Κριτική
Αρκετά χαριτωμένη συλλογή ιστοριών σε ένα βιβλίο δύο όψεων, ιδανικό για την ημέρα της μητέρας! Η γλώσσα στα περισσότερα διηγήματα είναι απλή και η έκφραση σαφής, ενώ η έκτασή τους είναι αρκετά περιορισμένη (από 4 μέχρι 8 σελίδες το καθένα) ώστε να διαβάζονται ξεκούραστα. Η ασπρόμαυρη εικονογράφηση έχει μάλλον τυπική παρουσία -τις περισσότερες φορές πρόκειται για ένα αχνό ολοσέλιδο σκίτσο σε κάθε ιστορία- και δεν προσθέτει ιδιαίτερα στην τελική αισθητική του βιβλίου.

Κάποιες ιστορίες έχουν θέματα δύσκολα, που θα λέγαμε ότι απευθύνονται σε λίγο μεγαλύτερες ηλικίες, γι' αυτό προτείνουμε τη συλλογή κυρίως σε μαθητές των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και του Γυμνασίου.
Κάτι που αξίζει να επισημάνουμε (και που αναφέρει και η Λ. Πέτροβιτς στον πρόλογο της έκδοσης) είναι ότι τα διηγήματα του βιβλίου αυτού δεν περιορίζονται στην οικεία και ομαλή σχέση του παιδιού με τους γονείς του. Αντίθετα (όπως καταλαβαίνει κανείς και διαβάζοντας τις υποθέσεις των ιστοριών) μιλούν για περιπτώσεις όπου οι γονείς έχουν χωρίσει, κάποιος από τους δύο έχει χαθεί, όπου οι γονείς δουλεύουν πολύ, περιπτώσεις όπου οι γονείς έχουν μεταναστεύσει, είναι σεισμόπληκτοι, έχουν υιοθετήσει τα παιδιά τους, κλπ. Με τον τρόπο αυτό προβάλλουν τη σύγχρονη πραγματικότητα, έτσι ώστε κάθε σημερινό παιδί να μπορεί εύκολα να αναγνωρίσει κάπου τον εαυτό του, πράγμα που οδηγεί σε ευεργετικές ταυτίσεις.

Αξίες - Θέματα
Οικογένεια, Απώλεια, Περιβάλλον, Αλτρουισμός, Σεισμός

Εικονογράφηση

Απόσπασμα 
1. από Γαλάτεια Γρηγοριάδου –Σουρέλη, Τα χρωματιστά μολύβια

Σήμερα τα χρωματιστά μολύβια τρελάθηκαν. Πήγε η Ελένη να ζωγραφίσει το περιβόλι.

- Άσε, Ελένη, να το ζωγραφίσουμε εμείς, είπανε.

Και τα πράσινα, κόκκινα, κίτρινα μολύβια χρωμάτισαν ένα φανταχτερό περιβόλι.

Πήγε η Ελένη να ζωγραφίσει τον ουρανό.

- Άσε, Ελένη, να τον ζωγραφίσουμε εμείς, είπανε, είπανε πάλι.

Κι άστραψε ο ουρανός και γιόμισε χρώματα. Τα λουλούδια του περιβολιού, οι ντάλιες, τα τριαντάφυλλα και οι μενεξέδες ανεβήκανε στον ουρανό.

Πήγε η Ελένη να ζωγραφίσει τη θάλασσα.

- Άσε, Ελένη, να τη ζωγραφίσουμε εμείς, είπανε τα χρωματιστά μολύβια.

Και γιόμισε αφρούς το χαρτί και ψάρια ασημένια και κοράλλια και κοχύλια.

Πήγε η Ελένη να ζωγραφίσει τη μητέρα.

- Άσε, Ελένη, να τη ζωγραφίσουμε εμείς.

- Όχι, απάντησε η Ελένη. Τη μαμά μου εγώ θα τη ζωγραφίσω.

Και η Ελένη στο άσπρο χαρτί ζωγράφισε έναν αστραφτερό ήλιο.

2. από Αγγελική Βαρελλά, Τρικυμία στη στεριά

 - Λες, μπαμπάκα, να είναι δύσκολα τα μαθήματα της Έκτης;

Δεν πρόλαβε να της απαντήσει.

Ένας τρομαχτικός θόρυβος τους ξάφνιασε κάτω από τα πόδια τους. Βόμβα να ‘ταν; Σαν τρικυμία το ένιωσε ο παλιός ναυτικός. Ήταν ένα γερό ταρακούνημα.

Το διαμέρισμα των τριάντα γραμματίων και των ογδόντα τετραγωνικών άρχισε να πηγαινοέρχεται σαν ακυβέρνητο καράβι. «Και η στεριά έχει τις τρικυμίες της»δεν του είχε πει ο πρώτος καπετάνιος; Ναι, μα αυτό δεν ήταν σαν τα γνώριμα θαλασσινά σκαμπανεβάσματα. Ήταν…

-Σεισμός, μπαμπά, σεισμός, φώναξε τρομαγμένη η Ρηνούλα.

Σαν σαϊτιά η ματιά της, μεγαλωμένη από το φόβο, σαν σαϊτιά τον χτύπησε στην καρδιά.

Για ένα δευτερόλεπτο, ένα παγωμένο ρεύμα στη ραχοκοκαλιά του τον παρέλυσε. Στάθηκε αμήχανος να σκεφτεί.

Οι καρέκλες στο μεταξύ μετακόμιζαν μόνες τους σε άλλη θέση. Τα πιάτα έπεφταν από το τραπέζι, τα ποτήρια το ίδιο, μια γυάλινη βροχή από σπασμένα τζάμια έπεφτε ολόγυρά τους και στον απέναντι τοίχο κάτι μικρές φλεβίτσες άνοιγαν, άνοιγαν, μεγάλωναν και γίνονταν ρωγμές. Το διαμέρισμα έτρεμε σαν την καλαμιά που είναι έτοιμη να τσακιστεί.

Ύστερα, το ψυγείο κινήθηκε κι έγειρε απειλητικά προς το μέρος της Ρηνούλας. «Παναγιά μου», φώναξε κι έτρεξε να το συγκρατήσει με την πλάτη και τους ώμους.

«Θηρίο» τον έλεγε ο πρώτος καπετάνιος. Άτλαντας ένιωσε εκείνη τη στιγμή για να προστατέψει το παιδί του.

- Κάτω από το τραπέζι, κάτω από το τραπέζι, της φώναξε.

Μα της Ρηνούλας τα πόδια είχαν βιδωθεί στο πάτωμα και δεν έλεγαν να σαλέψουν.

Την έσπρωξε απαλά με το ένα χέρι, στήριξε το ψυγείο κι άρπαξε το δοκάρι που ξεφύτρωσε ξαφνικά από το ταβάνι πριν τον χτυπήσει στο κεφάλι. Ύστερα έπεσε πάνω στο παιδί, το κάλυψε με το σώμα του ενώ το διαμέρισμα που είχε αγοράσει με βάσανα και κόπο, έπεφτε σαν τραπουλόχαρτο, σαν χάρτινος πύργος, προς τη γη.

Την άλλη μέρα οι εφημερίδες έγραφαν:

Ο Πέτρος Παναγιωτίδης και η κορούλα του ανασύρθηκαν ζωντανοί από τα ερείπια της τετραώροφης πολυκατοικίας που κατέρρευσε στη Μεταμόρφωση. Η μητέρα έχει πάθει σοκ. Δεν ήταν στο σπίτι την ώρα του σεισμού. Γυρίζοντας από δουλειές είδε το διαμέρισμά τους ισοπεδωμένο. Ο πατέρας ευχαριστεί συνεχώς το συνεργείο διάσωσης.

«Σας ευχαριστώ που σώσατε εμένα και το παιδί μου. Σας ευχαριστώ».

Η μικρή δεν μπορεί να συνέλθει από τον εφιάλτη που έζησε. Είναι κολλημένη στο λαιμό του πατέρα της σαν την πεταλίδα στα βράχια. Εκείνος της δίνει κουράγιο παρά τον αβάσταχτο πόνο του. Στα σαρανταπέντε του βρίσκεται άστεγος. Μα ευτυχώς όλη η οικογένεια είναι σώα.

 Έχει πιάσει ψύχρα. Τους φέρνουν μια κουβέρτα να σκεπαστούν. Τα μάτια του πατέρα είναι αδάκρυτα. «Είναι πολύ δυνατός ο άνθρωπος», λένε οι γείτονες. «Θηρίο».

Σφίγγει το παιδί του. Ό,τι πιο πολύτιμο υπήρχε στο σπίτι το έχει στην αγκαλιά του. Όλα τα άλλα είναι μικρά και ασήμαντα. Έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Θα παλέψει και πάλι με όλη του τη δύναμη να ξαναστήσει τη ζωή τους.

Γυρίζει, βλέπει τη γυναίκα του να κρατά σφιχτά μια καινούρια τσάντα. Χαμένη και αλλοπαρμένη κοιτά τα ερείπια και δε μιλά.

-Είναι του παιδιού; της χαμογελά πικραμένα ο πατέρας.

-ναι, μόλις που μπορεί να μιλήσει εκείνη.

Περίμενα να τη δω, της ψιθυρίζει. Ευτυχώς που περίμενα να δω την τσάντα γιατί αλλιώς θα είχα πέσει για ύπνο και δε θα μπορούσα να βοηθήσω το παιδί μας.

Δύσκολη που είναι η ζωή στη στεριά και στη θάλασσα! σκέφτεται λυπημένος ο παλιός ναυτικός. Μα είναι και η Ρηνούλα που πρέπει να μεγαλώσει.

Μια καινούρια τσάντα είναι ό,τι τους απόμεινε.

Μ’ αυτή θα προσπαθήσουν να κάνουν μια καινούρια αρχή.
Προβληματισμοί για συζήτηση
Εγκέλαδος - Πόσο έτοιμοι είμαστε για το επόμενο τραγούδι;
Εσείς έχετε ζήσει ποτέ κάποιον μεγάλο σεισμό; Πώς αισθανθήκατε την ώρα που συνέβαινε; Πώς αντιδράσατε; Νιώθετε προετοιμασμένοι για τον επόμενο σεισμό;

Με αφορμή την ιστορία της Α. Βαρελλά Τρικυμία στη στεριά, όπου παρουσιάζεται ένας καταστροφικός σεισμός να γκρεμίζει το σπίτι που προοριζόταν για τη μικρή Ρηνούλα, ας παραθέσουμε συνοπτικά κάποιες πληροφορίες για το φαινόμενο, όπως αυτές μας δόθηκαν σ' ένα  πρόσφατο σεμινάριο (διαχείρισης κινδύνων και κρίσεων για την ασφάλεια και υγεία στις σχολικές μονάδες) από το Ε.Κ.Δ.Δ.Α.

βασική ορολογία
Μέγεθος σεισμού, είναι το μέγεθος της ενέργειας που εκλύεται από την εστία του. Μετριέται αντικειμενικά σε Richter, που κυμαίνονται από 0 έως 8,6.
Ένταση σεισμού, είναι το μέτρο των επιπτώσεών του στον άνθρωπο και τις κατασκευές. Μετριέται για κάθε περιοχή σε Mercalli, που κυμαίνονται από 0 έως 12.

α) πριν τον σεισμό
Επειδή δεν γνωρίζουμε πότε ένας σεισμός θα χτυπήσει, οφείλουμε να είμαστε διαρκώς έτοιμοι:
Ενημερωνόμαστε (τι είναι ο σεισμός - πώς οφείλουμε να ενεργήσουμε), 
Προετοιμαζόμαστε (από πού πρέπει να φύγουμε; πού συγκεντρωνόμαστε;) και κάνουμε πρόβες
Άρουμε επικινδυνότητες (στερεώνουμε βιβλιοθήκες και βαριά αντικείμενα στους τοίχους, έχουμε κουρτίνες μπροστά σε όλα τα τζάμια, διατηρούμε προστατευμένο τον χώρο που κοιμόμαστε)
Εφοδιαζόμαστε βάζοντας σε μέρος προσβάσιμο από όλους μια τσάντα ανάγκης με φάρμακα, φακό, ραδιόφωνο, νερό, τρόφιμα, σφυρίχτρα και δίπλα της έναν πυροσβεστήρα.

β) κατά τον σεισμό
Μένουμε ψύχραιμοι και δεν αλλάζουμε δωμάτιο, 
σκύβουμε και καλυπτόμαστε κάτω από έπιπλο (όχι στο πλάι του ούτε κάτω από δοκάρια), 
κρατάμε το έπιπλο ώστε να μείνει από πάνω μας.
Αν είμαστε σε χώρο χωρίς έπιπλα, κουλουριαζόμαστε στο έδαφος, βάζουμε το ένα μας χέρι στον αυχένα (σβέρκο) και το άλλο στο πίσω μέρος του κεφαλιού.

γ) μετά τον σεισμό
Κλείνουμε τον γενικό ρεύματος, την παροχή νερού και φυσικού αερίου (αν έχουμε), φοράμε παπούτσια (πολλοί τραυματισμοί συμβαίνουν από σπασμένα τζάμια), πέρνουμε τα κλειδιά του σπιτιού μας και την τσάντα ανάγκης και κατεβαίνουμε τη σκάλα.

περισσότερες λεπτομέρειες και σχέδια προστασίας μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ
ενημερωθείτε επίσης για τους τελευταίους σεισμούς στη χώρα μας και τον πλανήτη
Έκρηξη του ηφαιστείου στη Θήρα το 1928
Χρήση στην τάξη
Η γιορτή της μητέρας καλύπτεται φέτος από τις διακοπές του Πάσχα. Για όσους όμως επιθυμούν να τιμήσουν τη μητέρα γράφοντας ιστορίες, ή κατασκευάζοντας κάρτες και άλλα χαριτωμένα αντικείμενα, ποτέ δεν είναι αργά. Μπορείτε λοιπόν να ξεθάψετε τα ψαλίδια του πολέμου και αφού επιστρέψουμε στις αίθουσες. Πάρα πολύ έξυπνες και δοκιμασμένες ιδέες για κατασκευές συναντάμε παντού στο διαδίκτυο. Εμείς επισημάναμε κάποιες ενδιαφέρουσες εδώ, εδώ αλλά κι εδώ, σε μορφή επεξηγηματικών βίντεο.


Share/Bookmark

Τετάρτη 1 Μαΐου 2013

Η Επανάσταση των Κουνελιών

Υπόθεση
Ένας μικρός, σοκολατένιος κούνελος χωρίς όνομα, κάθεται μονάχος και κλαίει τη μοίρα του. Το Πάσχα πλησιάζει και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει τον Πετράκη (τον ιδιοκτήτη του) να τον μισο-δαγκώσει και να τον πετάξει στα σκουπίδια. Ακούγοντας όμως τα παραμύθια που διαβάζει η μαμά στο παιδί της κάθε βράδυ, αρχίζει κι αυτός να ονειρεύεται ότι θα γίνει αληθινός, όπως έγινε ο Πινόκιο ή πως θα σπάσει τα δεσμά όλων των σοκολατένιων κουνελιών, όπως έκανε ο Σπάρτακος. Όταν πια ξημερώνει Μεγάλη Πέμπτη, κάτι πολύ περίεργο έχει συμβεί...

Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Καστανιώτης
Συγγραφέας: Πέτρος Χατζόπουλος (Αύγουστος Κορτώ)
Εικονογράφηση: Πέτρος Μπουλούμπασης
ISBN: 978-960-03-3695-5
Έτος 1ης Έκδοσης: 2004
Σελίδες: 24
Τιμή: περίπου 10 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Δ', Ε', Στ', Γυμνάσιο

Κριτική
Ένα επαναστατικό πασχαλινό διήγημα, που ψυχαγωγεί αλλά και βάζει τον αναγνώστη σε σκέψεις. Γραμμένο με ελαφρύ σκωπτικό χιούμορ, διαβάζεται πολύ ευχάριστα, καθώς αντανακλά την οξυδέρκεια του συγγραφέα χωρίς όμως να χάνει σε απλότητα ή σαφήνεια. Φτάνει έτσι στους αναγνώστες από τη μία δροσερό κι από την άλλη σταθερά προσανατολισμένο στα μηνύματα -και τα διλήμματά του. Το βιβλίο απευθύνεται σε μαθητές τουλάχιστον Γ'-Δ' Δημοτικού, διαβάζεται όμως ευχάριστα και από τους μεγαλύτερους. Η επιμέλεια είναι ιδιαίτερα προσεγμένη: σκληρό εξώφυλλο, μεγάλες σελίδες (μέγεθος κοντά στο Α4) και πολύ συμπαθητική εικονογράφηση που γεμίζει χρώμα τις σελίδες αντίκρυ από το κείμενο. Τα τυπογραφικά είναι μεσαίου μεγέθους και η στοίχιση σχετικά πυκνή. Χωρισμός σε κεφάλαια δεν υπάρχει, αν και κάθε σαλόνι μας εισάγει ουσιαστικά σε μια νέα ενότητα της περιπέτειας του ήρωα. Πιστεύω πως οι μικροί μας φίλοι θα το απολαύσουν!

Προτείνεται ανεπιφύλακτα σε παιδιά που ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον και σκοπεύουν να κάνουν κάτι για να το κερδίσουν.
Όπως και στα Μαγικά μαξιλάρια (1995), τα όνειρα παίζουν κι εδώ σημαντικότατο ρόλο στην αφύπνιση των καταπιεσμένων. Αυτή τη φορά, ο ρόλος του ηγέτη δεν αποδίδεται σε κάποιον επίσημο φορέα (όπως ο δάσκαλος κύριος Αντώνης), αλλά σε έναν απλό κούνελο που τυχαίνει να αντιληφθεί πρώτος την αλήθεια... δεν την φυλάει όμως για τον εαυτό του, αλλά τολμά και μπαίνει στα ζαχαροπλαστεία και ξυπνάει τις συνειδήσεις κι άλλων σοκολατένιων αδελφών του, που τελικά πλημμυρίζουν τους δρόμους. Ο συμβολισμός για μένα είναι αρκετά προφανής: κουνέλι για φάγωμα = αρνί για σφάξιμο = αποχαυνωμένος πολίτης. Ειδικά λοιπόν στις μέρες μας, τις μέρες της κρίσης, η ιστορία μάς παρακινεί να μη μείνουμε σιωπηλοί και φοβισμένοι θεατές των γεγονότων (των 20.00), αλλά να αναζητήσουμε ένα σχέδιο δράσης και να συνεργαστούμε (και με τα υπόλοιπα θύματα) για να κερδίσουμε την ελευθερία μας. Ή αλλιώς, όπως λέει και ο ποιητής:

Ὅσοι τὸ χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αἰσθάνονται, 
ζυγὸν δουλείας ἂς ἔχωσι· θέλει ἀρετὴν καὶ τόλμην ἡ ἐλευθερία
Αξίες - Θέματα
Αλτρουισμός, Πάσχα, Χιούμορ, Ζωοφιλία, Φαντασία, Παραμύθι, Συνεργασία.

Εικονογράφηση
Απόσπασμα
Ο μικρός κούνελος χωρίς όνομα καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας κι έκλαιγε τη μοίρα του. Ήταν δυστυχισμένος, αφάνταστα δυστυχισμένος.

«Γιατί ήταν δυστυχισμένος;» θα με ρωτήσετε.
«Θέλει και ρώτημα;» θα σας απαντούσε εκείνος. «Απ’ τη μια δεν έχω όνομα, απ’ την άλλη είμαι σοκολατένιος και θα με φάνε. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κανείς δε μου δίνει σημασία!»

Κάθε πρωί ο μικρός κούνελος χωρίς όνομα έβλεπε τον Πετράκη να κάθεται αγουροξυπνημένος στο τραπέζι της κουζίνας και να παίζει με τον Τσάρλυ, αυτό το χαζόσκυλο! και σ’ εκείνον να μη ρίχνει ούτε μια ματιά!

Αχ, ζήλευε, πόσο ζήλευε! Ήθελε να είναι αυτός στην αγκαλιά του Πετράκη, δεν ήθελε να στέκεται εκεί και να παριστάνει τη βοηθητική αλατιέρα· ήθελε να λέγεται εκείνος Τσάρλυ κι όχι αυτός ο κοπρίτης με την πλακουτσή μούρη και το ενοχλητικό γάβγισμα! και πάνω απ’ όλα, δεν ήθελε να φαγωθεί. Το πιθανότερο, βέβαια, ήταν ότι θα κατέληγε μισοφαγωμένος στα σκουπίδια το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου, γιατί ο Πετράκης ήταν φοβερά ανόρεχτο παιδί και ποτέ δεν τέλειωνε το φαγητό τους. Η μαμά του ήταν αναγκασμένη να του διαβάζει ένα σωρό παραμύθια, το μεσημέρι, το βράδυ, ακόμα και το πρωί, στο πρωινό, για να φάει μια μπουκιά.

Έτσι ο μικρός κούνελος χωρίς όνομα έβλεπε τις μέρες στο ημερολόγιο του τοίχου να περνούν και τον έλουζε κρύος σοκολατένιος ιδρώτας, Σάββατο του Λαζάρου, Κυριακή των Βαΐων… Σε λιγότερο από μια βδομάδα θα βρισκόταν στο σκουπιδοτενεκέ, με τα σοκολατένια αυτάκια του δαγκωμένα, και μετά θα τον πετούσαν και θα περνούσε το σκουπιδιάρικο. Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται γιατί θα τον έπιαναν τα κλάματα, κι έτσι που ήταν σοκολατένιος, δεν μπορούσε και να κλάψει!

Για να ξεχάσει τη δυστυχία του, ο μικρός κούνελος άκουγε τα παραμύθια που διάβαζε η μαμά του Πετράκη την ώρα του φαγητού και φανταζόταν πως ήταν κάποιος απ’ όλους εκείνους τους ευτυχισμένους ήρωες των βιβλίων. Ότι ήταν βασιλιάς, ας πούμε, ή πρίγκιπας, ή μάγος που με το μαγικό του ραβδί μεταμορφωνόταν στον Τσάρλυ – ή μάλλον σ’ ένα πιο όμορφο σκυλί.

Καμιά φορά, ακούγοντας τη φωνή της μαμάς του Πετράκη, ξεχνιόταν εντελώς. Η φαντασία γινόταν πραγματικότητα, νόμιζε ότι στ’ αλήθεια έβλεπε γύρω του παλάτια και λίμνες και δάση… Όμως ύστερα, όταν ο Πετράκης τελείωνε το φαγητό του – ή μάλλον το μισό, γιατί ποτέ δεν το έτρωγε όλο- κι έφευγαν από την κουζίνα σβήνοντας πίσω τους το φως, ο μικρός κούνελος γινόταν ακόμα πιο μελαγχολικός. Πόσο κουτός ήταν να πιστεύει ότι η ζωή του θ’ άλλαζε και θα γινόταν σαν παραμύθι…

Τις νύχτες ο μικρός κούνελος χωρίς όνομα κοιμόταν κι έβλεπε μάλιστα και όνειρα. Γιατί τα όνειρα δεν ανήκουν μόνο στους ζωντανούς· ακόμα κι οι καρέκλες το βράδυ ονειρεύονται ότι τα πόδια τους κουνιούνται κι ότι χορεύουν τανγκό – γι’ αυτό καμιά φορά το πρωί τις βρίσκουμε σε άλλη θέση.

Και στα όνειρα του κούνελου γυρνούσαν ξανά και ξανά δυο παραμύθια που είχε ακούσει τις πρώτες μέρες που τον έφεραν στο σπίτι. Δυο υπέροχα, μαγικά παραμύθια. Στο πρώτο απ’ αυτά, ένας σκλάβος που τον έλεγαν Σπάρτακο, ή κάπως έτσι, έσπαζε τις αλυσίδες του, έκανε επανάσταση με τους άλλους σκλάβους και νικούσε τους κακούς που τον είχανε φυλακισμένο τόσα χρόνια. Στο άλλο παραμύθι, μια ξύλινη κούκλα που την έλεγαν Πινόκιο ονειρευόταν πως ήταν αληθινό αγόρι και στο τέλος ζωντάνευε και το όνειρό του γινόταν πραγματικότητα. Ο σοκολατένιος κούνελος έβλεπε αυτά τα παραμύθια στον ύπνο του κάθε βράδυ, κι όταν ξυπνούσε το πρωί, ένιωθε ακόμα πιο δυστυχισμένος.

Προβληματισμοί για συζήτηση
I have a dream
O κούνελος του βιβλίου, μόλις σπάει τα σοκολατένια του δεσμά, είναι έτοιμος να ορμήσει στην εξοχή για να εξασφαλίσει μια όμορφη, άνετη και ζεστή φωλίτσα, στην οποία θα την περνάει μπέικα. Ένα συμβατικό παραμύθι θα μπορούσε να τελειώσει εδώ, αφήνοντας τον ήρωα στις μάσες και ξάπλες, και προσθέτοντας ένα "και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα". Όμως ο Σπάρτακος δεν είναι οποιοσδήποτε κούνελος. Αντί λοιπόν να επαναπαυθεί στη βολή του (βλ. βολεύομαι, βολευτής, κ.ά.) κλείνει τα μάτια και σκέφτεται τα άλλα σοκολατένια κουνελάκια, που περιμένουν τη σκληρή τους μοίρα σε κάποιο σπίτι ή ζαχαροπλαστείο. Είναι αδέλφια μου! Πρέπει να τα ελευθερώσω! μονολογεί, και αποφασίζει να δράσει. Και, όχι, δεν βγάζει κάποια ανακοίνωση... προχωράει σε πράξεις!

Παρά τα πολλά παραδείγματα που προσφέρουν η ιστορία, η λογοτεχνία αλλά και η θρησκεία μας (μέρες που είναι), το να σταματήσουμε να ακολουθούμε το μονοπάτι του εγωισμού και να βοηθήσουμε τους άλλους ανθρώπους -τα αδέλφια μας- ακούγεται ακόμα σαν ουτοπική ευχή. Ακόμη και σε καιρούς όπως αυτοί που περνάμε, φαίνεται ν' αδιαφορούμε για ό,τι συμβαίνει δίπλα μας ή για οτιδήποτε μας συνέβαινε χτες και εμείς καταφέραμε να ξεπεράσουμε. Έτσι όμως, τα άλλα  κουνελάκια εξακολουθούν να μένουν ακίνητα στο ράφι και έρμαια στις ορέξεις των διεθνών και ντόπιων ζαχαροπλαστών.

Αναρωτηθείτε: τί θα μπορούσατε να κάνετε για να βοηθήσετε έναν κοντινό σας άνθρωπο σήμερα; Πώς θα τον έκανε η ενέργειά σας να νιώσει; Και πώς θα νιώθατε εσείς; Τι είναι αυτό που τελικά σας εμποδίζει να τον βοηθήσετε; Μήπως είναι καιρός να σταματήσουμε να τα περιμένουμε όλα από τον Άγιο Βασίλη και το πασχαλινό λαγουδάκι;
το πασχαλινό λαγουδάκι από την ταινία Οι Πέντε Θρύλοι
Η καταγωγή των ιδεών
Ιστορίες με ιδέες που δεν έχουν ξαναεμφανιστεί πουθενά, δύσκολα βρίσκονται. Ο κάθε δημιουργός δανείζεται στοιχεία από τις εμπειρίες του και από τα διαβάσματά του, από τους προηγούμενους δημιουργούς, για να διηγηθεί τη δική του εκδοχή της αλήθειας. Κάποιες φορές βέβαια, οι συγγραφείς αρνούνται να παραδεχτούν ότι έχουν επιρρεαστεί (συνειδητά ή ασυνείδητα) από άλλους, θεωρώντας ότι αυτό θα μειώσει την αξία τους ή θα τους κάνει να φαντάζουν λιγότερο δημιουργικοί, κάτι που προφανώς δεν ισχύει.

Είναι πολύ ενδιαφέρον λοιπόν, όταν ένας νεαρός κούνελος έρχεται από μόνος του να μας εξηγήσει πώς εμπνεύστηκε από παραμύθια και γεγονότα του παρελθόντος. Κατά κάποιον τρόπο, έτσι μας αυτοσυστήνεται και μας βοηθάει να εντοπίσουμε και τη γενεαλογία της ιστορίας του. Αν θεωρήσουμε λοιπόν πως κάτι τέτοιο όντως υπάρχει, μπορούμε να τοποθετήσουμε στο κάδρο ως μαμά του βιβλίου αυτού την ιστορία του Πινόκιο (αφού χάρη σε αυτή ο ήρωας γεννιέται) και μπαμπά την περιπέτεια του Σπάρτακου (αφού ο Θράκας του εμπνέει τον δυναμισμό να επαναστατήσει... εκτός αυτού κρατάει και σπαθί, αντικείμενο που κάθε ψυχολόγος που σέβεται τον εαυτό του συνδέει με το σχήμα του πατέρα). Αν μάλιστα συνεχίσουμε να ψάχνουμε, ίσως μπορούμε να βρούμε και τον ένα παππού από τη μεριά της μαμάς, που θα ήταν δικαιωματικά ο μύθος του Πυγμαλίωνα. 

Δοκιμάστε να διαβάσετε μια ιστορία που έχετε γράψει και σας άρεσε, και προσπαθήστε να  βρείτε τη δική της γενεαλογία... από ποιούς ήρωες ή ιστορίες πιστεύετε ότι επηρεαστήκατε; Αν δεν τα καταφέρνετε, ανταλλάξτε την ιστορία σας με ενός φίλου, και προσπαθήστε να βρείτε ο καθένας τις επιρροές του άλλου. Αυτό ίσως σας φανεί ευκολότερο.... Καλή διασκέδαση!
Προγάστωρ τύραννος
Διαβάζοντας κανείς την ιστορία του Σπάρτακου υπάρχει κίνδυνος να πλησιάσει το πλησιέστερο σοκολατένιο κουνέλι, να το κοιτάξει καχύποπτα και να του ψιθυρίσει στο αυτί: "Έχεις μέσα σου ζωή;" "Σε βασανίζω;" "Με φοβάσαι;" "Θα ξυπνήσεις το βράδυ να κρυφτείς στον σκουπιδοντενεκέ;" και άλλα τέτοια. Εμείς βέβαια που ξέρουμε, δεν θα τον παρεξηγήσουμε, φοβάμαι όμως ότι αν κάποιος άλλος τον ακούσει δεν θα δείξει ανάλογη κατανόηση. Από το ίδιο δε το κουνέλι δεν νομίζω πως θα πάρει κάποια απάντηση. Οι ζαχαροπλάστες βλέπετε (μάγειρες, αρτοποιοί, κλπ.) συνηθίζουν να δίνουν από τα αρχαία χρόνια ονόματα και μορφές ζώων στα προϊόντα τους, και είναι μόλις η πρώτη φορά (άντε, ίσως η δεύτερη μετά τον Gingerbread man) που διάβασα πώς κάποιο από αυτά αποφάσισε να ζωντανέψει. Ησυχάστε λοιπόν, και μη θεωρείτε ότι καταπιέζονται τα σοκολατένια σας κουνελάκια, τα λαζαράκια σας και η πάστα - ποντικάκι.

Ίσως όμως, πίσω από το χαμογελαστό μας κουνελάκι, να κρύβεται όντως μια ιστορία καταπίεσης. "Μα τι μας γράφεις πάλι;" θα μου πείτε. "Ποιον μπορεί να καταπιέζουμε με ένα αθώο γλυκούλι;". Αν λοιπόν κοιτάξουμε το κουνελάκι μας κατάματα και το πείσουμε να μας ανοιχτεί, ίσως αρχίσει να μας διηγείται την πραγματική του καταγωγή. Τότε θα μάθουμε από πού ξεκίνησε το ταξίδι το κακάο του, και για κάποια άλλα "σοκολατένια" πλασματάκια που όντως τυραννιούνται για να απολαμβάνουμε εμείς τα επιδόρπιά μας. Εκείνα θα επαναστατήσουν άραγε ποτέ, ή μήπως περιμένουν τη βοήθειά μας;

Χρήση στην τάξη
 Το μυστικό της σοκολάτας
Το μυστικό της σοκολάτας


Την περίοδο του Πάσχα, τα σχολεία μένουν βέβαια κλειστά. Όποιος όμως επιθυμεί και διαθέτει τα υλικά, μπορεί με λίγο πηλό και πολλή υπομονή να κατασκευάσει ένα μικρό "σοκολατένιο" κουνελάκι από πηλό, ακολουθώντας τις οδηγίες από το βιντεάκι πιο κάτω. Οι τυχεροί που διαθέτουν ήδη σοκολατένια κουνελάκια, δεν χρειάζεται να κατασκευάσουν τίποτα. Αρκεί να τα φάνε (ή ακόμα καλύτερα να τα μοιραστούν) και μάλιστα γρήγορα (μετά βεβαίως την Ανάσταση), για να μη βάζουν και εμάς τους υπόλοιπους σε πειρασμό. Στη σπάνια περίπτωση που κάποιος μισεί το κουνελάκι του (όπως ίσως ο ζαχαροπλάστης κύριος Πετιμέζης) και δεν είδε τα παραπάνω βίντεο για να νιώσει τον κόπο των παιδιών που δούλεψαν για να φτάσει ως εμάς, μπορεί να το λιώσει σε μπεν μαρί ή με άλλους μακάβριους τρόπους... μετά όμως ας μην παραπονιέται που θα μείνει νηστικός...Καλή Ανάσταση!
https://www.youtube.com/watch?v=7wkOfZEG8IA

Share/Bookmark