Η κόρη του Χίτλερ

Υπόθεση
Oι βόμβες έπεφταν, ο καπνός ανέβαινε από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά η κόρη του Xίτλερ δεν ήξερε τίποτα για όλα αυτά.Tο μόνο που ήξερε ήταν ο κόσμος των μαθημάτων της με τη φροϊλάιν Γκέλμπερ, οι σκαντζόχοιροι που έσωζε από το κρύο και οι όμορφες επισκέψεις του αγαπημένου της πατέρα Nτάφφι. Mέχρι που μια μέρα την πάνε στο καταφύγιο του πατέρα της, στο Bερολίνο.... H ιστορία της Αννας για την κόρη του Xίτλερ κατατρέχει τον Mαρκ. Nα ήταν πραγματική; Eάν ο Mαρκ είχε έναν πατέρα σαν τον Xίτλερ, θα τον αγαπούσε;

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης : Πατάκης
Συγγραφέας: Τζάκι Φρεντς

Μετάφραση: Χαρά Ρεντζέλου
Εικονογράφηση: -
ISBN: 9601673986
Έτος 1ης Έκδοσης: 1999 (στα ελληνικά 2003)
Σελίδες: 133
Τιμή: περίπου 5 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξη: Στ'

Κριτική
Χωρίς να συναρπάζει, η ιστορία παρουσιάζει ενδιαφέρον μέχρι το τέλος, μέχρι δηλαδή να μας αποκαλυφθεί ποια είναι η πραγματική σχέση της Άννας (που τη διηγείται) με τον Αδόλφο Χίτλερ. Την ίδια στιγμή που εκτυλίσσεται η ιστορία της μικρής Γερμανίδας, καθώς οι σύμμαχοι πλησιάζουν προς το Βερολίνο, παρακολουθούμε μέρος της σύγχρονης καθημερινότητας μερικών Αυστραλών μαθητών που πηγαινοέρχονται στο σχολείο τους και συζητούν περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου.

Δεν είμαι σίγουρος αν οφείλεται στη μετάφραση, ωστόσο σε ορισμένα σημεία το κείμενο δεν ρέει με άνεση και υπάρχουν φράσεις που μοιάζουν δυσνόητες, δυσκολεύοντας κάποια παιδιά. Βοηθητική εικονογράφηση δεν υπάρχει στο βιβλίο, αλλά τα κεφάλαια έχουν περιορισμένη έκταση (γύρω στις 6-7 σελίδες) οπότε οι μικροί αναγνώστες που έχουν τη σχετική εμπειρία δεν θα δυσκολευτούν να το ολοκληρώσουν.

Θα πρότεινα το βιβλίο κυρίως σε παιδιά της Στ’ τάξης που δείχνουν ενδιαφέρον για τα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Προσωπικά, δεν βρήκα πέρα από την ενδιαφέρουσα ιδέα –η κόρη του Χίτλερ να ζει αθόρυβα κάπου ανάμεσά μας- του βιβλίου κάτι που να με συγκίνησε ιδιαίτερα στην ιστορία της Φρεντς. Ούτε στην πλοκή, ούτε και στο γράψιμο. Ακόμα και το ηθικό δίλημμα παρουσιάζεται επιδερμικά, χωρίς η συγγραφέας να προχωράει σε ιδιαίτερη ανάλυση για να δώσει απαντήσεις στον προβληματισμό που δημιουργεί.

Εκτός από το μάθημα της Ιστορίας, μπορούμε να αξιοποιήσουμε το ανάγνωσμα ως μια εισαγωγή στο αντικείμενο του αντιπολεμικού δράματος. Αν ωστόσο επιθυμούμε κάτι πιο κοντά στα ελληνικά δεδομένα, μπορούμε να επιλέξουμε ένα αντίστοιχο έργο όπως ο Μεγάλος Περίπατος του Πέτρου της Ζέη.

Αξίες - Θέματα
Ειρήνη, Ιστορία, 28 Οκτωβρίου

Εικονογράφηση

Απόσπασμα
«Από δω» είπε ο στρατιώτης. Είχε γκρίζα αξύριστα γένια. Η φωνή του ήταν κουρασμένη και γεμάτη ένταση, αλλά φαινόταν ότι προσπαθούσε να είναι ευγενικός.

Κάποτε υπήρχαν δέντρα και κήποι. Τώρα ήταν απλώς πεδίο μάχης, συνέβησαν τόσο πολλά και τόσο γρήγορα για να μπορέσεις να τα συνειδητοποιήσεις.

Έτρεξαν μέσα στην καρδιά του κήπου, με το στρατιώτη να κρατά ακόμη το χέρι της. Μετά κατέβηκαν μερικά σκαλιά, κάτω στο σκοτάδι, κάτω, κι ακόμα πιο κάτω, πίσω πάλι στο υπόγειο.

Μέσα σε ένα τούνελ τώρα. Πιο πολλή ησυχία, αλλά το έδαφος ακόμα έτρεμε κάτω από τα πόδια τους. Πέρασαν το τούνελ, έστριψαν στη γωνία και μετά πάλι ευθεία. Υπήρχαν σκαλιά, αλλά τα προσπέρασαν, μετά άλλα σκαλιά, και τα ανέβηκαν.

Φαινόταν σαν σιδηροδρομικός σταθμός. Είχε δει φωτογραφίες σιδηροδρομικών σταθμών. Αλλά δεν ήταν ακριβώς έτσι.

Βγήκαν από το σταθμό. Ο στρατιώτης έστρωσε τα μαλλιά της. Το χέρι του ήταν κρύο και τραχύ, αλλά προσπαθούσε να είναι ευγενικός.

«Θα έπρεπε να ήταν εδώ τώρα. Έπρεπε να σε περιμένουν δίπλα…»

Δεν ακούστηκε θόρυβος. Ή ίσως υπήρχε θόρυβος, αλλά δεν μπορούσε να τον ακούσει με όλη αυτή τη σύγχυση. Ξαφνικά ο στρατιώτης σωριάστηκε δίπλα της. Το χέρι του πετάχτηκε μακριά και ανάβλυσε κόκκινο αίμα στο έδαφος. Το δέρμα γύρω ήταν πολύ λευκό, το ίδιο και τα κόκαλα. Πώς μπορεί να είναι άσπρο το κόκαλο με τόσο αίμα;

Εκείνη ακούμπησε το πρόσωπό του, αλλά δεν κουνήθηκε.

Ο κόσμος γύρω φαινόταν κρύος, καθαρός, και πολύ ήσυχος, παρά το θόρυβο από τις βόμβες.

Έπρεπε να πάρει τη βαλίτσα της. Έπρεπε να φύγει.

Την πήρε από το χέρι του – τα δάχτυλά του την είχαν ακόμη γραπωμένη, κι ας ήταν το χέρι μισό μέτρο μακριά από το σώμα του.

Μετά άρχισε να προχωράει.

Προχώρησε για λίγα δευτερόλεπτα, ή λεπτά, δεν ήταν σίγουρη. Μετά κάτι ανατινάχτηκε πίσω της και προσγειώθηκε στην πραγματιότητα. Έτρεξε να προστατευτεί σε έναν τοίχο που έπεφτε, και ζάρωσε εκεί, με τη βαλίτσα μπροστά της για ασπίδα.

Για κάποιο λόγο σκέφτηκε τη φροϊλάιν Γκέλμπερ. Μακάρι να είχε κρατήσει λίγο ψωμί, όπως είχε κάνει η φροϊλάιν Γκέλμπερ. Άρχισε να σέρνεται από τοίχο σε τοίχο προσπαθώντας να προφυλαχτεί όσο μπορούσε περισσότερο. Με κάθε εκατοστό που βάδιζε, φαινόταν να άφηνε και την παλιά ζωή πίσω της. Καιγόταν μέσα της από τις σφαίρες, τον καπνό και τη φωτιά.

Η κόρη του Ντάφφι έφευγε. Η καλή κοπέλα που η φροϊλάιν Γκέλμπερ προσπάθησε να αναθρέψει έφυγε. Το μόνο που έμεινε ήταν η Χάιντι, ένα μικρό σποράκι μέσα της.

Το μόνο που είχε να κάνει ήταν να επιζήσει, και τότε το σποράκι θα μεγάλωνε.

Γύρω υπήρχαν στρατιώτες γεμάτοι σκόνη και αίμα, τόσο, που δεν φαινόταν αν ήταν άνθρωποι πια. Υπήρχε καπνός που μετακινούνταν σε σύννεφα, κάποιες στιγμές ήταν σχεδόν σε στερεά μορφή, κάποιες φορές πάλι σαν να κάλυπτε ομίχλη όλο τον κόσμο.

Η κόρη του Χίτλερ