Ο τελευταίος δράκος

Υπόθεση

Ο δράκος που τον έλεγαν Μουστά Αβηράμ ήταν δυνατός και κακός, μα πάντα αφόρητα διψασμένος. Τόσο διψασμένος, που έπινε όσο νερό υπήρχε στο νησί. Έτσι, όταν οι διψασμένοι άνθρωποι δεν μπόρεσαν να απαλλαγούν απ’ αυτόν, τα ζωντανά του δάσους, ξεσηκωμένα από τη Χούλα, την πολύ όμορφη βατραχούλα, αποφάσισαν να τον διώξουν. Για το σκοπό αυτό, η κυρα – Κουρτώ η γριά χελώνα ταξίδεψε στον ουρανό, η κυρα – Μαριώ η αλεπού έτρεξε καβάλα στο πιο παράξενο υποζύγιο, ο Κάτης το αγριόγιδο της έδωσε μαθήματα για να μη φοβάται τους γκρεμνούς, ο Σακκάς ο πελεκάνος μεταβλήθηκε σε ιπτάμενη υδροφόρα και οι κραυγές των βατράχων αποδείχθηκαν πολύ, μα πάρα πολύ χρήσιμες. Τα κατάφεραν, τελικά;

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Πατάκης
Συγγραφέας: Πέτρος Σπεντζής

Εικονογράφηση: Έρση Σπαθοπούλου
ISBN: 9789603788362
Έτος 1ης Έκδοσης: 2000
Σελίδες: 79
Τιμή: περίπου 5 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Έτοιμες Δραστηριότητες από τον εκδότη εδώ 
Τάξεις: Γ', Δ'

Κριτική
Μια σχετικά συμπαθητική ιστορία, με εμπνευσμένη αρχή και αρκετά καλό τέλος, που δυστυχώς κάνει μια μεγάλη «κοιλιά» στη μέση. Η εικονογράφηση θα τολμούσα να πω πως είναι ανώτερη του κειμένου, με ένα εξώφυλλο  ολοζώντανο και ελκυστικό, και εξαιρετικές (ασπρόμαυρες) εικόνες να συνοδεύουν τις περισσότερες σελίδες. Η έκταση των κεφαλαίων (φτάνουν ακόμα και τις 23 σελίδες με κανονικά τυπογραφικά στοιχεία) κάνει το βιβλίο απαγορευτικό για τάξεις μικρότερες της Δ’.

Θα το πρότεινα περισσότερο για παιδιά Γ' και Δ’ τάξης, ειδικά σε όσους μικρούς ενδιαφέρονται για τα ζώα ή τους δράκους.

Αν οι μικροί αναγνώστες δεν ενοχληθούν από την «κοιλιά» στην πλοκή, θα συναντήσουν αρκετά όμορφες περιγραφές και ένα συμπαθητικό κεντρικό χαρακτήρα, αυτόν του δράκου. Πολλά στοιχεία μοιάζουν επηρεασμένα από τις διηγήσεις του Τριβιζά, από τον τρόπο γραφής μέχρι την ονοματοδοσία, αλλά το τελικό αποτέλεσμα είναι μάλλον μακριά από το πρότυπο.

Ένα άλλο στοιχείο που θα χαρακτηρίζαμε αρνητικό, είναι ο διδακτισμός που μοιάζει να υιοθετεί ο συγγραφέας σε ορισμένα σημεία της διήγησης. Σαν κάποιες προτάσεις - επιμύθια να είναι αναγκαίες για να ολοκληρωθούν οι διάλογοι και να προχωρήσει η ιστορία. Στο απόσπασμα που ακολουθεί έχουν συμπεριληφθεί ορισμένες τέτοιες προτάσεις για να γίνει κατανοητό τι εννοούμε.

Αξίες - Θέματα
Συνεργασία, Διάλογος, Αλληλεγγύη

Απόσπασμα
Η Βαρλαμώ (σ.σ. η πέρδικα), που δεν της έδινε κανείς σημασία γιατί δεν είχε πολύ μυαλό και έλεγε συνέχεια ανοησίες, κοίταξε γύρω τα πουλιά, τα ζώα, τα ερπετά και τα έντομα που είχαν μαζευτεί και τιτίβισε.

- Εγώ, όπως όλοι πρέπει να ξέρετε, μπορώ να κάνω και χωρίς πολύ νερό. Άλλωστε, πρόσθεσε, έχω κι άλλες δουλειές που με περιμένουν. Εσείς που έχετε ανάγκη κοιτάξτε να τα καταφέρετε μόνοι, έκανε και ξεκίνησε να φύγει.

Μουρμουρητά, κοασμοί, σκουξίματα, βελάσματα, τρίλιες, τερετισμοί, κακαρίσματα, τιτιβίσματα δυσαρέσκειας και αποδοκιμασίας ακούστηκαν από όσους παρακολουθούσαν.

Η κυρα – Τηθού, η καρδερίνα με το πανέμορφο κόκκινο σκουφί, τη χρυσαφιά ταινία στα φτερά και τα πολύ όμορφα λευκά, καστανά και μαύρα της χρώματα, κελάηδησε θυμωμένη.

- Απορώ πώς ζούμε στον ίδιο κόσμο με τόσο άκαρδα πλάσματα, που δεν κοιτάνε παρά μονάχα το δικό τους συμφέρον και προσπαθούν να επωφεληθούν από τη γενική δυστυχία και συμφορά, αντί να προσπαθούν να γλιτώσουμε από το κακό που μας βρήκε.

Ο κυρ Φαρμάκης (σ.σ. ο σκορπιός) είχε θυμώσει. Στάθηκε μπροστά στην πέρδικα και της φώναξε:

- Όποιος δε θέλει να συμμορφωθεί τον αναγκάζουν να το κάνει, είπε και, γυρίζοντας, τίναξε το κεντρί του στα μούτρα της πέρδικας.

Όμως ο θυμός δεν πρέπει να παρασύρει κανέναν. Πρέπει πάντα να λογαριάζει πολύ καλά τι πάει να κάνει. Ποτέ να μην παρασύρεται, αλλά, αντίθετα, να μετράει σωστά τις δυνάμεις του.

Η πέρδικα, που μπροστά της ο κυρ Φαρμάκης ήταν μια σταλιά, του δίνει μια με το ράμφος της που ήταν σκληρό σαν πέτρα, του δίνει κι άλλη μια και τον κάνει μια μπουκιά.

Όλοι όμως (ο καθένας με τη λαλιά του) φωνάξανε πως η πέρδικα είχε το άδικο.

- Ο κυρ Φαρμάκης πάσχιζε για το καλό όλων.

- Δεν έπρεπε να του φερθείς έτσι.

Και επειδή το άδικο πάντα τιμωρείται, ο κυρ Ράμης, ο μεγάλος λύκος, δίνει έναν πήδο, αρπάζει τη Βαρλαμώ και την καταβροχθίζει.

- Σταματήστε, σταματήστε, κόαξε η Χούλα. Η γκρίνια και η φαγωμάρα δε βγάζουν πουθενά. Αν εξακολουθήσει να τρώει ο ένας τον άλλο, ποτέ δεν θα καταφέρουμε να διώξουμε τον πραγματικό μας εχθρό.

- Ούτε πρέπει να επωφελούμαστε από τις δύσκολες καταστάσεις που περνούμε και να τις εκμεταλλευόμαστε σε βάρος των άλλων, σφύριξε ο Σπουρής, ο σπίνος με το ανοιχτό κόκκινο στήθος, την πρασινοκίτρινη ράχη και τις άσπρες ραβδώσεις στα φτερά.

- Και τι πρέπει να γίνει; Έκανε ο Ράμης ο λύκος, που δεν ήταν και τόσο δυσαρεστημένος, γιατί τώρα έπιανε πιο εύκολα τα ζώα, καθώς αυτά ήταν εξαντλημένα από τη δίψα.

Τότε άρχισε κάτι να κρώζει ο κυρ Λελέκης, ο πελαργός, αλλά τον διέκοψαν τα σπουργίτια, τιτιβίζοντας και φτερουγίζοντας θυμωμένα γύρω του.

Προβληματισμοί για Συζήτηση
Η ισχύς εν τη ενώσει
Έχει τύχει ποτέ να βρεθείτε απέναντι σε ένα πρόβλημα μεγάλο, που μοιάζει αξεπέραστο; Πώς μπορούν να μας βοηθήσουν οι φίλοι μας σε τέτοιες περιπτώσεις; Μήπως και οι αδύνατοι, αν είναι αποφασισμένοι και μονοιασμένοι, μπορούν να βγουν νικητές; 

Ο τελευταίος δράκος