Όχι, κυρία!

Υπόθεση

Οι μαθητές μιας τάξης με μεγάααλη φαντασία, αναστατώνουν διαρκώς τη δασκάλα τους, που από τη μια καμαρώνει τα λεξοπαίχνιδά τους, κι από την άλλη ανησυχεί. Πώς θα καταφέρει να τους πει αυτά που πρέπει ως δασκάλα, αν κάθε της λέξη δίνει τροφή σε απίστευτες ιστορίες και συνειρμούς;

Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Παπαδόπουλος
Συγγραφέας: Αντώνης Παπαθεοδούλου
Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια
ISBN: 978-960-484-449-4
Έτος 1ης Έκδοσης: 2013
Σελίδες: 26
Τιμή: περίπου 3 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ ή εδώ
Τάξεις: Β', Γ', Δ'

Κριτική

Πολύ χαριτωμένη μικρή ιστορία 700 περίπου λέξεων, που αποπνέει ξεγνοιασιά και σίγουρα θα αγαπηθεί από τους μαθητές των μικρών και μεσαίων τάξεων του δημοτικού. Η γλώσσα είναι αρκετά απλή, ωστόσο η χρήση μετοχών και η παρουσία μακροσκελών φράσεων, ίσως δυσκολέψουν τους πιο άπειρους που μόλις κατέκτησαν τον μηχανισμό της ανάγνωσης. Ένα βασικό επίπεδο γνώσεων αποτελεί επίσης προϋπόθεση, ώστε τα παιδιά να κατανοήσουν, να ευχαριστηθούν και να μιμηθούν τα παιχνίδια με τις λέξεις. Κατά συνέπεια, προτείνουμε το όμορφο αυτό κείμενο περισσότερο για τις τάξεις Β', Γ' και Δ', χωρίς να σημαίνει ότι οι λίγο μικρότεροι ή μεγαλύτεροι δεν θα το βρουν εξίσου διασκεδαστικό!

Γλώσσα απλή, σαφής και χαριτωμένη Πολύ συμπαθητικός ο χαρακτήρας της αφηγήτριας Προσφέρεται ιδιαίτερα για δραστηριότητες στην τάξη

Αξίες - Θέματα
Εκπαίδευση, Χιούμορ, Φαντασία

Σκηνές που ξεχωρίσαμε

Στα παιδιά της τάξης μας άρεσε ιδιαίτερα το σημείο όπου οι άνθρωποι στην Τρίπολη πρέπει να προσέχουν πού πατάνε για να μην πέσουν σε κάποια τρύπα!

Εικονογράφηση

Πολύ συμπαθητική και πανταχού παρούσα. Με ανάλαφρα γελοιογραφικά σκίτσα που συμπληρώνουν το κείμενο, παίζουν μαζί του και κάνουν την ανάγνωση της ιστορίας ακόμα πιο ευχάριστη!

Απόσπασμα

Είμαι δασκάλα. Μάλιστα.

Αλλά αυτό που έχω εγώ δεν είναι τάξη!

Σκέτη αταξία είναι!

Αυτά τα παιδιά ποτέ δε συμφωνούν με τη δασκάλα τους.

Όλο αντιρρήσεις. 

Δεν προλαβαίνω κάτι να πω, κι αμέσως βλέπω χέρια να σηκώνονται:

«Κυρία, κυρία, κυρία… όχι, κυρία!»

Ένα πρωί μπαίνω στην τάξη μου

χαρούμενη, κρατώντας ένα λουλούδι.

«Ξέρετε, παιδιά, τι λουλούδι είναι αυτό; Είναι ρόδο»

λέω και το βάζω στο βάζο.

«Όχι, κυρία» πετάγεται ο Γιάννης

«αποκλείεται να είναι ρόδο, ρόδο

είναι το λουλούδι που έχει ρόδες…

…και με τις ρόδες του γυρίζει στον κήπο

και πάει όπου έχει πιο πολύ ήλιο

και πλησιάζει τα άλλα λουλούδια

και μαθαίνει τα νέα τους…

…κι άμα δεν το φροντίζουν

και δεν του βρέχουν τα φύλλα

και δεν το ποτίζουν,

βγαίνει από την πόρτα

και βρίσκει άλλον

κήπο να πάει,

αλλά πρέπει να προσέχεις

κι όταν το ποτίζεις το ρόδο,

κυρία, να μη βρέχονται οι ρόδες του,

γιατί σκουριάζουν…»

Γελάω, βέβαια, με την τόση φαντασία τους,

αλλά πρέπει και να τους διορθώνω, τι δασκάλα είμαι;

Σχόλια

Θα μπορούσε άραγε στ' αλήθεια να υπάρχει μια τάξη με τέτοιους μαθητές; Και πώς θα ένιωθε ένας δάσκαλος ανάμεσά τους; Θα το έσκαγε απ’ το παράθυρο πανικόβλητος; Θα προσπαθούσε με βλοσυρό ύφος να επιβάλει την ομαλότητα; Ή μήπως θα συμμετείχε μαζί τους στο παιχνίδι, προσπαθώντας στα κλεφτά να κάνει και λίγο μάθημα; (Και αν το έκανε αυτό, πώς θα αξιολογούσε το υπουργείο την απόδοσή του;)

Στην πραγματικότητα βέβαια τα πράγματα ποτέ δεν είναι τόσο απλά, αφού σε κάθε τμήμα συνυπάρχουν μαθητές με πολύ διαφορετικό προφίλ: μαθητές με καλπάζουσα φαντασία και  αποκλίνουσα σκέψη, μαθητές που καλπάζουν λιγότερο και προτιμούν την πεζή σιγουριά των βιβλίων, άλλοι κοινωνικά συνεσταλμένοι που δεν συμμετέχουν ευχάριστα σε παιχνίδια, όπως και ορισμένοι που δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν, οπότε η μόνη τους ελπίδα να καταλάβουν κάτι, είναι ένα ήσυχο περιβάλλον και λίγα λόγια δοσμένα με απλότητα και σαφήνεια. Όχι ότι αυτές οι κατηγορίες καλύπτουν τους πάντες.. ούτε και όλες τις καταστάσεις. Γιατί οι παραπάνω μαθητές μπορεί να τύχει να είναι ζαλισμένοι, τσακωμένοι, ιδρωμένοι, πεινασμένοι, μπουγελωμένοι... Ποια είναι λοιπόν η ιδανική προσέγγιση από τον εκπαιδευτικό; Υπάρχει μέθοδος να καλυφθούν ταυτόχρονα οι διαφορετικές εκπαιδευτικές ανάγκες όλων αυτών των παιδιών; Η αγάπη, θα απαντούσατε για να με αποστομώσετε. 

Χρήση στην τάξη

Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση του βιβλίου στην τάξη, μπορούμε και εμείς να παίξουμε! Πώς; Μα, δίνοντας τις δικές μας ερμηνείες για διάφορες γνωστές ή άγνωστες λέξεις. Κάτι τέτοιο βέβαια συμβαίνει έτσι κι αλλιώς, κάθε φορά που διαβάζουμε ένα νέο κείμενο. Στα πλαίσια όμως ενός τέτοιου Π.Ε.Σ.Ο. (παιχνίδι εσκεμμένης στρέβλωσης όρων), οι μαθητές σαφέστατα νιώθουν πιο απελευθερωμένοι και με χαρά τινάζουν το (δύστυχο) λεξικό στον αέρα...

Για να δούμε λοιπόν... στη δική μας τάξη είχα σκοπό να ξεκινήσω με μερικά δικά μου (αφελή) παραδείγματα, μήπως και βοηθήσω το κλίμα να ελαφρύνει, ώστε να δω προσπάθειες από όλους τους μαθητές. Και καθώς πεινούσα, οι λέξεις που μου ήρθαν στο μυαλό ήταν οι εξής:
- σαντιγί. γιατί παχαίνει η σαντιγί; μήπως επειδή όποιος τρώει πολλή γίνεται χοντρός σαν τη γη.
- μπακλαβάς. μήπως είναι ένας μπακ από λάβα, που λιώνει τους αντίπαλους επιθετικούς;
- γαλακτομπούρεκο. το φτιάχνουμε αν πάρουμε γάλα και το αρχίσουμε στα καλαμπούρια...

Τα παραπάνω ευτυχώς δεν χρειάστηκαν, καθώς οι μαθητές κατάλαβαν αμέσως το παιχνίδι και ανταποκρίθηκαν. Γλίτωσα έτσι τα συνήθη σχόλια: "κύριε τι είναι αυτά; εμείς τα καταφέρνουμε καλύτερα".

Μετά από λίγο είχαν προκύψει τα εξής χαριτωμένα:
παραοικονομία = η πάρα πολλή οικονομία
επικός = αυτός που βρίσκεται πάνω στην Κω
πυρετός = ένας χρόνος φωτιάς
σάντουιτς = αυτό που μοιάζει με τον Τουίτι
ζαχαροπλάστης = αυτός που είναι φτιαγμένος από ζάχαρη

Όχι, κυρία!