Το άτυχο δάχτυλο

Υπόθεση
Ο Δημήτρης, όπως όλα τα μικρά παιδιά, είχε δέκα δάχτυλα. Δέκα δάχτυλα αεικίνητα. Ήταν όλα πολύ χαρούμενα, εκτός από ένα: τον δεξή αντίχειρα. Είχε συνέχεια ατυχίες. «Οϊμέ! Είμαι άτυχος, πολύ άτυχος!» έλεγε και ξαναέλεγε. Μέχρι που ο δεξής δείκτης τον έκανε να καταλάβει ότι χρειάζεται να βλέπει πράγματα από τη θετική τους πλευρά.

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Πατάκης

Συγγραφέας: Κατερίνα Σέρβη

Εικονογράφηση: Αλεξάνδρα Αντωνοπούλου

ISBN: 978-960-16-2401-3

Έτος 1ης Έκδοσης: 2007

Σελίδες: 32
Τιμή: περίπου 4 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Γ', Δ'

Κριτική

Χαριτωμένη ιστορία από τη σειρά χωρίς σωσίβιο (επίπεδο Ψαράκια - 400 λέξεις). Η γραφή είναι απλή (εξαίρεση κάποιες λέξεις όπως αεικίνητα) και τα νοήματα κατανοητά , ώστε να μην δυσκολεύουν τους μικρούς μας φίλους. Η επιμέλεια είναι όπως πάντα πολύ προσεγμένη, και η πανταχού παρούσα πολύχρωμη εικονογράφηση σε συνδυασμό με το χιούμορ του κειμένου, κάνει την ανάγνωση ξεκούραστη. Στο τέλος του βιβλίου, περιμένουν τους μαθητές τρεις δραστηριότητες. Η πρώτη είναι γνωστική και ζητά να αντιστοιχίσουμε τα ονόματα των δαχτύλων με τη θέση τους στο χέρι. Η δεύτερη μας δείχνει άλλη μια χρήση των δαχτύλων, καθώς περιλαμβάνει το αλφάβητο της νοηματικής γλώσσας και καλεί τους αναγνώστες να σχηματίσουν τη λέξη καλημέρα και το όνομά τους, χρησιμοποιώντας νοήματα. Η τελευταία δραστηριότητα, μάλλον απλή, δείχνει πώς μπορούμε να σχηματίσουμε με τα χέρια μας σκιές από διάφορα ζώα στον τοίχο.

Το βιβλίο προτείνεται κυρίως σε παιδιά Γ' και Δ' τάξης, θα μπορούσαν όμως να το διαβάσουν και μικρότεροι ή μεγαλύτεροι μαθητές.

Θα μπορούσε να ειδωθεί ως ένας οδηγός για το πώς αντιμετωπίζουμε τις ατυχίες: με υπομονή και αισιοδοξία. Επίσης, για το πώς να ανεβάζουμε την αυτοεκτίμησή μας, δείχνοντας στον εαυτό μας πόσο χρήσιμοι είμαστε για το σύνολο και το μέλλον.

Παράλληλα ωστόσο δίνει και ένα μάθημα για την εξέλιξη των ειδών. Το πόσο δηλαδή βοήθησε τον άνθρωπο στη χρήση των εργαλείων κι έτσι στην παραπέρα εξέλιξή του, η ύπαρξη των αντιχείρων. Καλό είναι ωστόσο να κρατήσουμε λίγο τις αποστάσεις μας από το λίγο γενικευτικό "οι αντίχειρες είναι που κάνουν τους ανθρώπους να ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα πλάσματα της φύσης." Αφού δεν είναι μόνο το συγκεκριμένο δάχτυλο που κάνει τη διαφορά. Αλλά πώς να διαφωνήσει κανείς με ένα δάχτυλο σε οίστρο;

Αξίες - Θέματα
Χιούμορ, Αυτογνωσία / Αυτοεκτίμηση, Εξέλιξη

Απόσπασμα 
Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια μικρή όμορφη

χώρα, σε μια μικρή όμορφη πόλη, σε ένα μικρό

όμορφο σπίτι ζούσε ένα μικρό όμορφο αγόρι

που το έλεγαν Δημήτρη.

Ο Δημήτρης αυτός, όπως όλα τα μικρά αγόρια

- και τα μικρά κορίτσια, εδώ που τα λέμε-, είχε

δέκα δάχτυλα. Δέκα δάχτυλα αεικίνητα που

πέρναγαν πολύ καλά.

Έπαιζαν με πλαστελίνες, έκαναν μονόζυγο ή

γαργαλούσαν τη μικρή αδερφούλα του Δημήτρη.

Το καλοκαίρι τρελαίνονταν να φτιάχνουν

πύργους στην άμμο.

Ήταν λοιπόν πολύ χαρούμενα όλα,

εκτός από ένα: τον δεξή αντίχειρα.

Ο μικρός δεξής αντίχειρας είχε συνέχεια ατυχίες.

Τη μια τον τσίμπησε μέλισσα…

Τη δεύτερη του μπήκε μια αγκίθα

και τσίριξε από τον πόνο…

Την τρίτη τον χτύπησε μια μπάλα

και στραμπουλήχτηκε…

Την τέταρτη γέμισα κόλλα και τον

έτριβαν για να καθαρίσει…

Την πέμπτη μαγκώθηκε στην μπαλκονόπορτα…

Και μια Παρασκευή, Μεγάλη Παρασκευή για την

ακρίβεια, έσταξε πάνω του κερί και κάηκε.

Έκλαιγε και χτυπιόταν ο μικρός δεξής αντίχειρας

και φώναζε:

- Οϊμέ! Είμαι άτυχος, Πολύ άτυχος!

Το άτυχο δάχτυλο