Η Μιλένα και το φρικτό ψάρι

Υπόθεση 

Τι γίνεται όταν η Μιλένα αρνείται να φάει το ψάρι που τής σερβίρει η μητέρα της; Στην αρχή αποφάσισε να ακούσει μουσική για να ξεχάσει την πείνα της, αλλά μετά το ξανασκέφτηκε και έπεσε με τα μούτρα στο σοκολατούχο γάλα και τα ντόνατς. Μέχρι που το στομάχι της δεν άντεξε... Ποιος είναι τελικά πιο δυνατός και ποιος πρέπει να υποχωρήσει; Η μαμά που σερβίρει ψάρι ξανά και ξανά, ή η Μιλένα που το σιχαίνεται;

Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Πατάκης
Συγγραφέας: Σώτη Τριανταφύλλου
Εικονογράφηση: Ντανιέλα Σταματιάδη
ISBN: 978-960-16-4026-6
Έτος 1ης Έκδοσης: 2011
Σελίδες: 38
Τιμή: περίπου 5 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Γ’, Δ’


Κριτική

Συμπαθητική ιστορία από τη σειρά Δελφινάκια (χωρίς σωσίβιο 3 – μέχρι 800 λέξεις) που ασχολείται με το ζήτημα της σωστής διατροφής και της υπακοής στις μητρικές επιταγές. Η γραφή σε κάποια σημεία δεν μοιάζει ιδιαίτερα προσαρμοσμένη στις ηλικίες στις οποίες απευθύνεται η σειρά (η ηρωίδα χαρακτηρίζει τα αδέλφια της «ηλίθια» (σελ. 15) και «βλαμμένα» (σελ.21) και γενικά τους σούρνει τα εξ αμάξης) αλλά σε γενικές γραμμές είναι απλή και κατανοητή. Η επιμέλεια της σειράς είναι όπως πάντα άψογη, και η εικονογράφηση ακολουθεί το κείμενο για να διαμορφώσει έναν πρωταγωνιστικό χαρακτήρα σχετικά ασυνήθιστο σε παιδικά διηγήματα: Η Μιλένα είναι σκληρή, παραπονιάρα και επαναστάτρια και τούτο περνάει στους αναγνώστες και από το εικαστικό μέρος, που επιπλέον μας αποδίδει τον συγκρουσιακό χαρακτήρα της ιστορίας.

Στο τέλος του βιβλίου, περιμένουν τους μαθητές τέσσερις δραστηριότητες: Η πρώτη μας θυμίζει άσκηση φυσικής της Ε’ δημοτικού, αφού ζητάει από τα παιδιά να διαμορφώσουν ένα ημερήσιο πρόγραμμα σύμφωνο με τη μεσογειακή πυραμίδα της διατροφής. Η δεύτερη καλεί τους αναγνώστες να αντιστοιχήσουν φράσεις από το κείμενο με τα πρόσωπα που τις είπαν, ενώ η επόμενη είναι ένα κρυπτόλεξο με λέξεις από την οικογένεια «ψάρι». Η τελευταία δραστηριότητα απευθύνεται και πάλι σε μεγαλύτερα παιδιά και περιέχει ένα παιχνίδι που απαιτεί καλή γνώση της αλφαβήτου, αλλά και ουσιαστικών και επιθέτων.

Ο συνδυασμός των ιδιαίτερων στοιχείων του κειμένου και των απαιτητικών δραστηριοτήτων στο τέλος του, δεν μας επιτρέπουν να προτείνουμε το βιβλίο για τάξεις μικρότερες της Γ’. Ίσως λοιπόν η συγκεκριμένη ιστορία να απευθύνεται σε παιδιά 8-10 ετών που δυσκολεύονται με μεγαλύτερα κείμενα και επιθυμούν κάτι σύντομο και ευχάριστο που θα τονώσει την  αναγνωστική τους αυτοπεποίθηση.

Η ιστορία μας δίνει μια καλή αφορμή να συζητήσουμε γύρω από τη σωστή διατροφή και να αναρωτηθούμε για το ποια είναι τα δικαιώματα των παιδιών στο οικογενειακό τραπέζι. Μπορούν να αρνηθούν να φάνε το σπιτικό φαγητό και να τρώνε έξω; Επιτρέπεται να αποφεύγουν μια συγκεκριμένη τροφή που απεχθάνονται, ανεξάρτητα από το αν τους κάνει καλό ή όχι; Ποιος είναι ο ρόλος των γονέων στην περίπτωση αυτή;

Βέβαια στο συγκεκριμένο κείμενο, η μορφή του πατέρα απουσιάζει, και η κόντρα μητέρας – κόρης φτάνει από την αδιαλλαξία τους στα ύψη, για να αποκλιμακωθεί στο τέλος από την εμφάνιση ενός απρόσμενου συμμάχου (των διδύμων αδελφών που λένε ψέματα στη μαμά). Στην πραγματική ζωή ωστόσο δεν μπορούμε να περιμένουμε τέτοιες λύσεις. Ούτε και μας βεβαιώνει κανείς ότι σε μια αντίστοιχη περίπτωση το παιδί θα βαρεθεί να τρώει έτοιμες τροφές και γλυκά και θα επιστρέψει στο οικογενειακό τραπέζι. Καλό είναι λοιπόν να έχει γίνει μια προετοιμασία από τους γονείς, ώστε σε περίπτωση που όντως το παιδί ταυτιστεί με την πρωταγωνίστρια και αποφασίσει να κάνει μια μικρή επανάσταση (στον τομέα του φαγητού ή αλλού), να μπορούν να συζητήσουν ήρεμα μαζί του και να οδηγήσουν την κατάσταση σε μια ωφέλιμη και ειλικρινή λύση.

Αξίες - Θέματα
Οικογένεια, Διατροφή

Απόσπασμα 
Τα προβλήματα άρχισαν την Κυριακή, που
η Μιλένα έσπρωξε το πιάτο της με το ψάρι
πάνω στο τραπέζι.

- Δε θέλω ψάρι! είπε κάνοντας ένα μορφασμό
αηδίας. Της άρεσαν οι τηγανητές πατάτες, τα
παγωτά με σαντιγί, οι σοκολάτες και τα ντόνατς
τα πασπαλισμένα με ζάχαρη. Όχι τα ψάρια,
που ασήμιζαν με φρικτό τρόπο στα πιάτα.

Τα αδέρφια της – δυο δίδυμα αγόρια, που δεν
της έδιναν σημασία και ήταν τέσσερα χρόνια
μεγαλύτερα και είκοσι πόντους ψηλότερα-
είχαν ήδη αρχίσει να τρώνε το φρικτό ψάρι,
που, εκτός του ότι είχε αλλόκοτη μυρωδιά
και γεύση, έπρεπε να το καθαρίζεις, να βγάζεις
τα κόκαλα και να τα τοποθετείς στην άκρη
του πιάτου.

«Δεν πρέπει να είναι έτσι τα φαγητά» σκέφτηκε
η Μιλένα. «Τα φαγητά πρέπει να είναι μαλακά
και εύκολα. Χωρίς αγκάθια, φλούδες,
κουκούτσια και άλλα εμπόδια. Δε θέλω ψάρι.
Δε μ’ αρέσει το ψάρι.»

Η Μιλένα περίμενε ότι θα έβρισκε στο ψυγείο
κάτι πιο ενδιαφέρον από το ψάρι ή ότι η μαμά
θα της έφτιαχνε μια ωραία ομελέτα με τρία είδη
τυριών, ζαμπόν και κομματάκια ξεροψημένης
πατάτας. Χώνοντας όμως το κεφάλι της στο
ψυγείο, είδε ένα μπουκάλι γάλα, δυο κουτιά
καροτόζουμο, ένα ακόμη ψάρι τυλιγμένο
σε ασημόχαρτο, μερικά μήλα, λίγη μελιτζανοσαλάτα
σε πλαστικό δοχείο, δύο κόκκινες πιπεριές,
δυο ντομάτες και ένα αγγούρι.

- Δεν έχει τίποτα να φάω, παραπονέθηκε η Μιλένα.

- Μα πώς, είπε η μαμά, που έτρωγε με μικρές μικρές μπουκιές, όπως συνήθιζε. Φάε το ψάρι σου.

- Δε μ’ αρέσει το ψάρι.

- Τα περισσότερα παιδιά στον κόσμο δεν έχουν τίποτα να φάνε. Φάε το ψάρι.

- Δε μ’ αρέσει το ψάρι.

- Και πεθαίνουν από την πείνα… Φάε, λοιπόν, το ψάρι.

Η Μιλένα και το φρικτό ψάρι