Η Αλίκη στη χώρα της περιέργειας

Υπόθεση
Η μικρή -πολύ μικρή- Αλίκη πέφτει παντού και πάντα, γι’ αυτό και την φωνάζουν Πεφτίτσα. Η ιδιότητά της αυτή την οδηγεί συνέχεια σε απλές αλλά μοναδικές περιπέτειες, απ’ τις οποίες βγαίνει ευτυχώς αλώβητη και συνήθως σοφότερη!

Χαρακτηριστικά 
Εκδότης: Μεταίχμιο

Συγγραφέας: Τζάνι Ροντάρι (Gianni Rodari)

Μετάφραση: Παναγιώτης Τσιαμούρας 
Εικονογράφηση: Αλτάν (Francesco Tullio Altan)
ISBN: 978-960-455-398-3

Τίτλος πρωτοτύπου: Le favolette di Alice

Έτος 1ης Έκδοσης: 1995 (στα ελληνικά 2008)

Σελίδες: 60
Τιμή: περίπου 6 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: A’, B’

Κριτική
Οκτώ αυτοτελείς μίνι ιστοριούλες που θα ψυχαγωγήσουν τα μικρά παιδιά  αλλά και θα τα βοηθήσουν στην ενίσχυση των αναγνωστικών τους δεξιοτήτων.

Η γραφή του Ροντάρι είναι απλή και κατανοητή, και η μετάφραση κρατάει το κείμενο ζωντανό και ευχάριστο. Τα στοιχεία είναι μεγάλα και το διάστιχο ανάμεσα στις γραμμές διπλό, ώστε το βιβλίο να διαβάζεται ξεκούραστα. Την ίδια λογική εξυπηρετεί και η έγχρωμη εικονογράφηση του Altan, διάσημου τόσο για παιδικά θέματα (Πίμπα) όσο και για χαρακτήρες που απευθύνονται σε ενήλικες (Τρίνο). Σαν αποτέλεσμα της προσεγμένης έκδοσης, καθεμιά από τις ιστορίες αποτελείται από 3 σελίδες κειμένου (περίπου 400 λέξεις) και μία ολοσέλιδη εικόνα, χαρακτηριστική της πλοκής.

Το βιβλίο προτείνεται ανεπιφύλακτα σε μαθητές της Α’ και Β’ τάξης που αρέσκονται σε σύγχρονα παραμύθια και εκτιμούν τη φαντασία.  

Δεν μπορούμε παρά να βγάλουμε το καπέλο στον μαέστρο της φαντασιακής γραφής Ροντάρι, που επινοεί άλλη μια ηρωίδα ουσιαστικά από το πουθενά. Μια απλή ιδέα, ένα κορίτσι που πέφτει παντού, αρκεί για να αρχίσει το μυαλό του ιταλού παραμυθά να γεννάει περιπέτειες! Αν μάλιστα οι γονείς ή δάσκαλοι αποφασίσουν να ασχοληθούν περισσότερο, το κουβάρι της φαντασίας δεν χρειάζεται να σταματήσει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου· τα παιδιά μπορούν να αλλάξουν το τέλος στις ιστορίες, να δοκιμάσουν να τις συνεχίσουν, να σκεφτούν καινούριες περιπέτειες με πρωταγωνίστρια τη μικρή Αλίκη, ή ακόμα και να επινοήσουν νέους, δικούς τους ήρωες, βγαλμένους από την καθημερινότητά τους.

Έτσι, ακόμα και αν οι περισσότερες από τις ιστορίες δεν έχουν ιδιαίτερη διδακτική αξία (στις εξαιρέσεις ανήκει ίσως αυτή που περιλαμβάνεται στο απόσπασμα), η πραγματικά μεγάλη ωφέλεια που μπορεί να προσφέρει το συγκεκριμένο βιβλίο είναι στην κατάλληλη εκμετάλλευσή του από εκείνους που ενδιαφέρονται για το παιδί. Τι πολυτιμότερο άλλωστε μπορεί να μας προσφέρει ένα κείμενο, αν όχι μια γνήσια πνοή δημιουργικότητας σε έναν κόσμο που βιάζεται να περιορίσει τα παιδιά σε ρόλο παθητικού καταναλωτή; Αν αντίστοιχα αναγνώσματα αξιοποιηθούν συστηματικά στην αγωγή του παιδιού, είναι σαφές ότι μπορούν να ανοίξουν τους ορίζοντες της φαντασίας του και να του επιτρέψουν να γίνει δημιουργός αλλά κυρίως κύριος της σκέψης του.

Αξίες - Θέματα
Φαντασία, Περιέργεια

Απόσπασμα 
Ένα βράδυ, η Αλίκη Πεφτίτσα επισκέφτηκε την πόλη, για να τη δει φωτισμένη. Ξαφνικά είδε μια πυγολαμπίδα που τριγυρνούσε πάνω από τους φράχτες με τους θάμνους, αναβοσβήνοντας το μικρό πράσινο φωτάκι της.

- Τι ενδιαφέρον, είπε η Αλίκη και προσπάθησε να πιάσει την πυγολαμπίδα.

Αντί όμως να την πιάσει, έπεσε μες στο φωτάκι της. Υπήρχε φως παντού. Λες και βρισκόταν μέσα σε λάμπα. Μετά, το φως έσβησε και νόμιζε πως βρισκόταν στην καμπίνα ενός αεροπλάνου. Ήταν κατασκότεινα.

Η πυγολαμπίδα πετούσε χωρίς προορισμό.

- Μα πού πηγαίνεις; τη ρώτησε η Αλίκη.

Η πυγολαμπίδα δεν είχε καταλάβει ακόμη πως μετέφερε κάποιον επιβάτη. Όταν άκουσε χτύπους, τρόμαξε και κάθισε γρήγορα γρήγορα σε ένα κανόνι που διακοσμούσε την πόλη.

- Ποιος βρίσκεται μες στο φωτάκι μου; ρώτησε.

- Εγώ. Με λένε Αλίκη.

- Και πώς βρέθηκες εδώ;

- Έπεσα!

- Πού θέλεις να σε πάω;

- Όπου θέλεις εσύ.

Η πυγολαμπίδα την πήγε να γνωρίσει τη βασίλισσα των πυγολαμπίδων, η οποία έμενε στην κορυφή του πιο ψηλού αγάλματος της πόλης.

- Έχουμε επισκέψεις.

- Άσε με να δω, είπε η βασίλισσα. Χμμ…. Είναι ένα μικρό κορίτσι. Εμείς ποτέ δεν είχαμε παιδιά. Άραγε τι τρώει;

- Τρώω απ’ όλα, κυρία. Παγωτά, σαλάμι, πατάτες, αρκεί να ‘ναι τηγανητές…

- Εδώ δεν έχουμε τίποτε απ’ αυτά. Μπορώ να σου δώσω λίγη δροσιά να πιείς, μόνο που πρέπει να περιμένεις να πέσει.

- Θα περιμένω.

Όταν έπεσε η δροσιά, της έδωσαν να πιει λίγη. Έμοιαζε με νερό, αλλά ήταν πιο νόστιμη. Στο μεταξύ η βασίλισσα, αναστενάζοντας, της μίλησε για τα προβλήματά της.

- Κάποτε τα φωτάκια μας βοηθούσαν. Οι άνθρωποι έβγαιναν τα βράδια να μας δουν. Τώρα όμως κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα και αναβοσβήνουν συνέχεια τα φώτα τους. Δε δίνει κανείς σημασία στις πυγολαμπίδες. Θα πρέπει να βάλουμε κι εμείς ηλεκτρικά φώτα, αλλιώς καλύτερα να φύγουμε μακριά.

- Και να πάτε πού;

- Δεν ξέρουμε!

- Εγώ ξέρω ένα καλό μέρος, είπε η Αλίκη. Θέλετε να σας δείξω;

Έτσι οδήγησε τις δύο πυγολαμπίδες μέχρι το σπίτι της, στο δωμάτιό της. Δεν άναψε το φως. Βολεύτηκε στο κρεβάτι κι άφησε τις πυγολαμπίδες να τριγυρνούν στο δωμάτιο και να πηγαίνουν όπου θέλουν: από τη θήκη για τις οδοντόβουρτσες μέχρι το γραφείο της.

Σε λιγάκι, παρόλο που δεν ήθελε, αποκοιμήθηκε. Πού και πού νόμιζε ότι ξυπνούσε κι έβλεπε ακόμη τις πυγολαμπίδες. Αλλά ήταν μόνο τα φώτα των αυτοκινήτων που περνούσαν από το δρόμο και το φως έπεφτε στο ταβάνι και τους τοίχους του δωματίου.

Οι πυγολαμπίδες είχαν γυρίσει στην πόλη για να απολαύσουν τις τελευταίες στιγμές της νύχτας, όταν τα αυτοκίνητα δεν κυκλοφορούν πια στους δρόμους.

Η Αλίκη στη χώρα της περιέργειας