Ένας αυτοκράτορας εγκαταλείπεται από όλους τους υπηκόους του και ξεκινάει μια αναζήτηση που θα τον οδηγήσει σε μια νέα αρχή. Για την ιδιαίτερη σχέση μεταξύ της εξουσίας και των ανθρώπων μιλάει αυτή η ιστορία, με πρωταγωνιστές έναν αυτοκράτορα χωρίς υπηκόους, έναν υπήκοο χωρίς αυτοκράτορα, ένα ζευγάρι ληστών χωρίς μυαλό, μια θανατηφόρα ορχήστρα και δύο ερασιτέχνες ιστορικούς.
Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Πατάκης
Συγγραφέας: Κώστας Χαραλάς
Εικονογράφηση: Μαρία Τσαφαντάκη
ISBN: 960-16-1618-7
Έτος 1ης Έκδοσης: 2005
ISBN: 960-16-1618-7
Έτος 1ης Έκδοσης: 2005
Τάξεις: Ε’, Στ’
Κριτική
Διασκεδαστική κατά στιγμές, αλλά δυστυχώς όχι σε όλη της τη διάρκεια, η κατά τα άλλα συμπαθητική και ανατρεπτική αυτή ιστορία. Χωρίς να διεκδικεί δάφνες για τη μαεστρία της γραφής, ο συγγραφέας καταφέρνει ως ένα βαθμό να πραγματευτεί το περίπλοκο ζήτημα των σχέσεων εξουσίας, σχέδιο έτσι κι αλλιώς φιλόδοξο, ιδιαίτερα σε μια εποχή μη – προβληματισμού των νέων παιδιών σαν τη δική μας.
Διασκεδαστική κατά στιγμές, αλλά δυστυχώς όχι σε όλη της τη διάρκεια, η κατά τα άλλα συμπαθητική και ανατρεπτική αυτή ιστορία. Χωρίς να διεκδικεί δάφνες για τη μαεστρία της γραφής, ο συγγραφέας καταφέρνει ως ένα βαθμό να πραγματευτεί το περίπλοκο ζήτημα των σχέσεων εξουσίας, σχέδιο έτσι κι αλλιώς φιλόδοξο, ιδιαίτερα σε μια εποχή μη – προβληματισμού των νέων παιδιών σαν τη δική μας.
Οι συμβάσεις είναι αρκετές και η πλοκή όχι πάντα αρκετή, για να κρατήσει το ενδιαφέρον των αναγνωστών αμείωτο. Το μέγεθος ωστόσο του βιβλίου είναι μικρό και το τέλος μη προβλέψιμο, κάτι που αυξάνει τις πιθανότητες τα παιδιά που έχουν φτάσει ως ένα σημείο της ιστορίας, να θελήσουν να την ολοκληρώσουν. Στα αρνητικά θα προσθέταμε την απουσία εικονογράφησης, παρότι η έκταση κάθε κεφαλαίου κυμαίνεται γύρω στις 10 σελίδες.
Αν θα έπρεπε να το προτείνουμε, θα το κάναμε για παιδιά Ε’ και Στ’ τάξης, αρκεί αυτά να έχουν ήδη αναγνωστική εμπειρία, να ενδιαφέρονται για το θέμα και φυσικά να διαθέτουν ανεπτυγμένη σκέψη ώστε να μπορέσουν να ανακαλύψουν τον υποβόσκοντα προβληματισμό και να ωφεληθούν από αυτόν.
Οι ήρωες – αντιήρωες στην πραγματικότητα - του έργου, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ολοκληρωμένοι, ενώ θεωρώ ότι τα παιδιά θα δυσκολευτούν να ταυτιστούν με κάποιον από αυτούς, μιας και οι περισσότεροι κουβαλούν ένα σωρό «κουσούρια»: Ο ένας είναι υπερφίαλος μονάρχης, ο άλλος κουφός μα τίμιος αλλοτριωμένος γερο-σιδεράς, δυο άλλοι είναι αρχικλέφτες εκ των οποίων ο ένας θεόχαζος, άλλος ένας παρανοϊκός και εντελώς φάλτσος βιολιστής, κ.λ.π. Αυτοί είναι και οι κύριοι πρωταγωνιστές της ιστορίας, ενώ στο απυρόβλητο μένει ο ίδιος ο συγγραφέας, που κρατάει για τον εαυτό του το ρόλο του αφηγητή και παρεμβαίνει ενεργά στην πλοκή του έργου. Αυτό που δεν μπορούμε να του αρνηθούμε, είναι πως σίγουρα το δημιούργημά του είναι ιδιαίτερο και ξεχωριστό.
Αξίες - Θέματα
Εγωισμός, Διαφορετικότητα
Εγωισμός, Διαφορετικότητα
Απόσπασμα
Το σόι του αυτοκράτορα Ζεβζέκιου είχε γνωρίσει πολύ μεγάλες στιγμές δόξας στο παρελθόν. Τεράστιοι ανδριάντες της γαλαζοαίματης οικογένειας τοποθετούνταν κάθε μέρα και το όνομα της πρωτεύουσας Ανδριαντούπολης είχε γίνει ξακουστό σε όλη την υφήλιο.
Το σόι του αυτοκράτορα Ζεβζέκιου είχε γνωρίσει πολύ μεγάλες στιγμές δόξας στο παρελθόν. Τεράστιοι ανδριάντες της γαλαζοαίματης οικογένειας τοποθετούνταν κάθε μέρα και το όνομα της πρωτεύουσας Ανδριαντούπολης είχε γίνει ξακουστό σε όλη την υφήλιο.
«Ενώ αν έχτιζα σχολεία και νοσοκομεία, όπως πρότειναν κάποιοι ηλίθιοι σύμβουλοι, δε θα την ήξερε κανείς» σκέφτηκε με ικανοποίηση ο Ζεβζέκιος, που χωρίς δεύτερη σκέψη τους είχε στείλει όλους στο κάστρο με το βασανιστήριο των φάλτσων μουσικών.
Οι ανδριάντες στην Ανδριαντούπολη ήταν τόσο πολλοί και μεγάλοι, που από μακριά έμοιαζε η πρωτεύουσα σαν ένα τεράστιο σκάκι με μαρμάρινα πιόνια. Μόνο όταν πλησίαζες κοντά σε αυτή την κακόγουστη και μεγαλομανή κατασκευή μπορούσες να καταλάβεις το μέγεθος της παραφροσύνης του μεγάλου μας άρχοντα.
Σαν να μην έφτανε μόνο η παραβίαση των αισθητικών δικαιωμάτων των άμοιρων κατοίκων της Ανδριαντούπολης, ο Ζεβζέκιος τους επέβαλε να χαιρετάνε κάθε προτομή που απεικόνιζε την οικογένειά του σαν να ήταν η ίδια η βασιλική οικογένεια αυτοπροσώπως. Αυτό, φυσικά, ήτανε αδιανόητο, αφού οι προτομές ήτανε τόσο πολλές, που, αν κάποιος ήθελε να βγει από το σπίτι του να ψωνίσει στην αγορά, σύντομα τον έπιανε η μέση του από τις εκατοντάδες επικύψεις που υποχρεούνταν να κάνει στη διαδρομή.
«Πάνε αυτά τα μεγαλεία» κούνησε το κεφάλι του για την κατάντια που τον βρήκε.
«Οι πρόγονοί μου δεν πρέπει να είναι καθόλου ικανοποιημένοι με το πώς έχουν εξελιχθεί τα πράγματα».
Ο ποδαρόδρομος μπορεί στους περισσότερους να φαντάζει μια λειτουργία χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, αλλά φανταστείτε έναν αυτοκράτορα να περπατά ολομόναχος πάνω στους κακοτράχαλους δρόμους χωρίς την έφιππη συνοδεία του.
«Η αλήθεια είναι πως έχω παραμελήσει την επαρχία. Τι άθλιοι δρόμοι είναι τούτοι. Μα το θεό, αν δεν προλάβαινε να φύγει, θα τον εκτελούσα πετώντας του κυδώνια αυτό το χαραμοφάη εργολάβο» μονολογούσε.
«Η αλήθεια είναι πως έχω παραμελήσει την επαρχία. Τι άθλιοι δρόμοι είναι τούτοι. Μα το θεό, αν δεν προλάβαινε να φύγει, θα τον εκτελούσα πετώντας του κυδώνια αυτό το χαραμοφάη εργολάβο» μονολογούσε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
διαβάσαμε και σχολιάζουμε...σχολιάζουμε...σχολιάζουμε...