Ένας κήπος στην τάξη μας

Υπόθεση

Ο Στέλιος και οι συμμαθητές του είναι ενθουσιασμένοι, καθώς από φέτος που ξεκινάει η τρίτη τάξη, πιστεύουν πως επιτέλους θα μετακομίσουν στον επάνω όροφου του σχολείου! Όταν όμως φτάνουν στο σχολείο, μαθαίνουν πως η τάξη τους θα παραμείνει στο ισόγειο, αφού ο Στέλιος κινείται με αναπηρικό καροτσάκι και δεν μπορεί να ανεβαίνει σκάλες. Μετά από έναν λανθασμένο χειρισμό του δασκάλου, όλοι στρέφονται κατά του Στέλιου, θεωρώντας τον υπεύθυνο για την διάψευση των προσδοκιών τους. Εκείνος τότε σταματάει να πηγαίνει στο σχολείο, κλείνεται στο σπίτι του απαρηγόρητος και παριστάνει τον αδιάθετο για μέρες. Μπορούν άραγε οι συμμαθητές του να διορθώσουν το λάθος τους και να βοηθήσουν στο να ξεπεραστεί αυτή η δύσκολη κατάσταση;

Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Ψυχογιός 
Συγγραφέας: Χρυσάνθη Τσαμπαλή - Κελεπούρη
Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια
ISBN: 978-960-453-693-1
Έτος 1ης Έκδοσης: 2010
Σελίδες: 71
Τιμή: περίπου 6 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Δ', Ε'

Κριτική

Ένα ανθρώπινο διήγημα, αφιερωμένο στη διαφορετικότητα και την αναπηρία, γραμμένο με τρυφερότητα κι ευαισθησία. Η έκφραση, ακόμη κι αν κάποιες φορές τείνει λίγο προς το εξεζητημένο, είναι αρκετά σαφής και δεν δυσκολεύει τους αναγνώστες. Η προσεγμένη επιμέλεια, με μεγάλα τυπογραφικά και ένθετες εικόνες σχεδόν σε κάθε δεύτερη σελίδα, επιτρέπει το ξεκούραστο διάβασμα, ακόμα και από μικρότερα παιδιά. Η εικονογράφηση είναι έγχρωμη, χαριτωμένη, και σε κάποια σημεία αρκετά βοηθητική προς το κείμενο, αν και περισσότερο περιορίζεται σε διακοσμητικό ρόλο. Χωρισμός σε κεφάλαια δεν υπάρχει καθόλου, αυτό όμως μάλλον δεν αποτελεί πρόβλημα, καθώς το διήγημα είναι μικρό. Στη σελίδα των εκδόσεων Ψυχογιός, μπορείτε να βρείτε έξι δραστηριότητες που ετοίμασε η Έλενα Αρτζανίδου για την παρουσίαση του συγκεκριμένου βιβλίου στους εκπαιδευτικούς της Λέσχης Ανάγνωσης "Αχιλλέας Καψάλης", και επιπλέον τέσσερις ασκήσεις κάπως γενικότερου χαρακτήρα.

Το βιβλίο προτείνεται κυρίως σε παιδιά Δ'και Ε' τάξης, θα μπορούσαν όμως να το διαβάσουν και μεγαλύτεροι μαθητές που ενδιαφέρονται για τα θέματα που θίγει, όπως π.χ. η αναπηρία  (βλ.και το ζωντανό ρομπότ).

Το κείμενο έχει αρκετές όμορφες σκηνές, δοσμένες με τρόπο ιδιαίτερο. Προσωπικά συμπάθησα περισσότερο εκείνη στις σελίδες 14-15, όπου με λυρισμό μας περιγράφεται το πώς τα παιδιά μαζεύονται στις γειτονιές για να πάνε σχολείο την πρώτη μέρα του αγιασμού. Στο επίκεντρο βρίσκονται διαρκώς οι σκέψεις του πρωταγωνιστή, όπως και τα συναισθήματά του. Οι αναγνώστες έτσι συμπάσχουν με τον ήρωα και μπορούν να συμμετέχουν ενεργά στην αγωνία, την ντροπή ή τη χαρά του. Μια και αναφερόμαστε στα συναισθήματα, να συμπληρώσουμε ότι η συγκινησιακή φόρτιση του Στέλιου όταν μαθαίνει πως η αναπηρία του είναι η αιτία που η τάξη του δεν θα αλλάξει αίθουσα (σ.16-25), παρατηρούμε ότι κλιμακώνεται με μεγάλη φυσικότητα, στοιχείο που δεν συναντάμε συχνά σε σύγχρονα βιβλία παιδικής λογοτεχνίας.

Από την ιστορία δε λείπουν ωστόσο και λιγότερο ρεαλιστικά στοιχεία. Ο δάσκαλος ας πούμε, που αναγνωρίζει το λάθος που έκανε, μοιάζει λίγο εκτός (ελληνικής) πραγματικότητας - όπως άλλωστε και οι γονείς που επιμένουν ότι το φταίξιμο είναι δικό τους. Σε κάθε περίπτωση όμως, αναδεικνύεται έστω και έτσι, η ανάγκη για στενότερη συνεργασία ανάμεσα στο σπίτι και το σχολείο (κάποιοι καθηγητές μας θυμάμαι να το ανέφεραν ως ολιστική προσέγγιση). Κάτι που επίσης φαντάζει ξένο -προς τα ελληνικά τουλάχιστον δεδομένα-, είναι το σημείο όπου ο μικρός πρωταγωνιστής δεν λέει αυτό που του ήρθε στο μυαλό, επειδή το έχουν ήδη αναφέρει οι συμμαθητές του (βλ. τέλος του αποσπάσματος). Μπορεί με τον τρόπο αυτό η συγγραφέας να θέλει να μας υπογραμμίσει την ωριμότητα του Στέλιου, όμως προσωπικά δεν έχω γνωρίσει ποτέ μαθητή της Γ' δημοτικού να μη μιλάει επειδή αυτό που έχει να πει είναι "περιττό" και η ουσία του έχει προαναφερθεί!

Διακειμενικά, το θέμα "παιδί με πρόβλημα υγείας αρνείται να επιστρέψει στο σχολείο και οι συμμαθητές του αναζητούν τρόπο να τον ενισχύσουν ψυχολογικά" μας θυμίζει κάπως το Ένα σακί μαλλιά, του Παντελή Καλιότσου. Στην περίπτωση όμως εκείνη, οι ενέργειες των φίλων έχουν περισσότερο μυστικό χαρακτήρα, ενώ δεν γίνεται και χρήση επιχειρημάτων για να πεισθεί να γυρίσει στο σχολείο.

Αξίες - Θέματα
Διαφορετικότητα, Αναπηρία, Φιλία, Διάλογος, Περιβάλλον, Εκπαίδευση, Οικογένεια.

Εικονογράφηση

Απόσπασμα
Οι ακτίνες, στις ρόδες του καροτσιού,

άστραφταν κάτω απ’ το ζεστό φθινοπωρινό

ήλιο. Η διαδρομή απ’ το σπίτι στο σχολείο

με το καροτσάκι κάθε μέρα δεν ήταν εύκολη

υπόθεση. Όχι ότι η απόσταση ήταν ιδιαίτερα

μεγάλη, όπως και να ‘χε όμως χρειαζόταν

δυνατά, ακούραστα χέρια για να γυρίζουν

ασταμάτητα για δέκα λεπτά τις μεγάλες ρόδες του.

Το πράγμα δυσκόλευε όταν σε κάποια σημεία

της διαδρομής έκαναν την εμφάνισή τους εκείνες

οι ενοχλητικές λακκούβες –συνήθως ύστερα από

κάποια δυνατή βροχή- ή τα στραπατσαρισμένα

πεζοδρόμια που έμοιαζαν λες και κάποιος

σκάλισε τις πλάκες τους…

Όμως ο Στέλιος δεν το έβαζε κάτω. Τι κι αν

οι γονείς του προσπαθούσαν να τον πείσουν

πως θα ήταν ευκολότερο για εκείνον αν τον

πήγαιναν στο σχολείο με το αυτοκίνητο,

τουλάχιστον τις βροχερές μέρες; Ο Στέλιος

δε σήκωνε κουβέντα. Ο πρωινός περίπατος από

το σπίτι για το σχολείο ήταν αληθινή ιεροτελεστία

που κρατούσε χρόνια τώρα, απ’ το νηπιαγωγείο

ακόμη: κάθε πρωί ξεκινούσε με την Αλέκα και

τον Μιχάλη, και στο δρόμο συναντούσαν και

άλλους μαθητές από μεγαλύτερες ή μικρότερες τάξεις.

Έκαναν αστεία, μιλούσαν για ποδόσφαιρο, έλεγαν

λίγα για τα μαθήματα και βέβαια δεν ξεχνούσαν

να αναφέρουν τα πιο περίεργα, αστεία και

«πικάντικα»γεγονότα των προηγούμενων ημερών:

ήταν αλήθεια πως ο Σπύρος έφυγε άρον άρον

απ’ το μάθημα επειδή πονούσε η κοιλιά του

ή ήταν πάλι κόλπο γιατί είχε ξεχάσει να μάθει

την ορθογραφία; Αγαπούσε ακόμη ο Ραφαήλ τη Μαρία;

Της έδωσε επιτέλους της σοκολατένια καρδιά

ή ντράπηκε για τρίτη φορά και την έφαγε μόνος του;

Έχοντας πει λοιπόν χίλια πράγματα και περιμένοντας

τα διαλείμματα για να πουν άλλα τόσα, περνούσαν τη

θαλασσιά σιδερένια αυλόπορτα του σχολείου πάντα

λίγο προτού χτυπήσει το κουδούνι. ήταν δυνατό λοιπόν

ο Στέλιος να τα χάνει όλα αυτά επειδή έτυχε να γεννηθεί

με μια ιδιαιτερότητα στα πόδια του που δεν του επέτρεπε

να περπατά όπως τα περισσότερα παιδιά; Όχι βέβαια!

Και σε αυτό συμφωνούσαν και η Αλέκα και ο Μιχάλης,

και όλα τα παιδιά της τάξης τους, που μάλωναν για το

ποιος θα κυλά το καροτσάκι όταν ο Στέλιος κουραζόταν.

Κι εκείνος, που ένιωθε ευγνωμοσύνη, δεν τους ξεχνούσε

ποτέ, ούτε στα μαθηματικά ούτε στην ορθογραφία όπου

ήταν πραγματικά αστέρι. Όλο και έβρισκε τρόπο να

σπρώχνει την κόλα του πιο δεξιά χωρίς να παίρνει είδηση

ο δάσκαλός τους, για να βοηθάει όποιον είχε μπλεχτεί με

τις προσθέσεις, τις αφαιρέσεις και τα πέντε «ι» του

ελληνικού αλφαβήτου.

«Καλή χρονιά!» ακουγόταν στις γειτονιές γύρω από

το σχολείο. Ακόμη μία σχολική χρονιά ξεκινούσε.

Ο αγιασμός είχε γίνει την προηγούμενη μέρα.

Τα βιβλία όμως δεν είχαν μοιραστεί και οι τσάντες,

πεντακάθαρες αλλά άδειες, έστεκαν στις πλάτες έτοιμες

να δεχθούν το βαρύ αλλά πολύτιμο φορτίο. Καθαρά

μπουμπουκένια πρόσωπα, μυρωδάτα και καλοχτενισμένα,

διέσχιζαν μ’ ένα πελώριο χαμόγελο τις γειτονιές·

με το χαμόγελο που φωτίζει κάθε αρχή.

Χαρούμενες φωνές αντηχούσαν σε όλους τους δρόμους.

Μανάδες, γιαγιάδες, θείες και γειτόνισσες εύχονταν και

καμάρωναν. Καμάρωναν και εύχονταν.

- Καλή χρονιά! φώναξε στον Στέλιο, στην Αλέκα και

στον Μιχάλη η κυρία Ελένη, η μαμά του Ανέστη, που

ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος και φέτος θα πήγαινε στην

τετάρτη τάξη. Άντε, από φέτος κι εσείς μεγαλώνετε.

Δε θα είστε πια τα μικράκια του σχολείου.

Ποιος σας πιάνει τώρα!

- Ναι, φέτος θα ανέβουμε επάνω! Στην αίθουσα της τρίτης τάξης!

είπε με περηφάνια η Αλέκα.

- Στους μεγάλους! φώναξε και ο Μιχάλης.

«Επιτέλους στους μεγάλους», ήθελε να πει και ο Στέλιος.

Μα δεν το είπε. Ήταν περιττό. Την ουσία την είχαν πει

η Αλέκα και ο Μιχάλης. Και η ουσία ήταν πως φέτος θα

ανέβαιναν επάνω.

Προβληματισμοί για συζήτηση     
Υπευθυνότητα

Διαβάζοντας την ιστορία, βλέπουμε να προβάλλονται έμμεσα δύο μάλλον συγκρουόμενες θέσεις για την υπευθυνότητα. Στο ξεκίνημα (σ.9), μας περιγράφεται με συμπάθεια το πώς ο Στέλιος, γεμάτος ευγνωμοσύνη για τους συμμαθητές του που του σπρώχνουν το καρότσι, σπρώχνει κι εκείνος την κόλλα του πιο δεξιά στα τεστ, ώστε οι φίλοι του να μπορούν να αντιγράφουν. Σίγουρα όχι πολύ υπεύθυνη πρακτική, αφού με τον τρόπο αυτό τους δίνει κίνητρο να αναζητήσουν την εύκολη λύση, δεν επιτρέπει στον δάσκαλο να εντοπίσει τις ελλείψεις τους και να τους βοηθήσει, ενώ επιπλέον εκθέτει τον εαυτό του και τους φίλους του σε πιθανό έλεγχο. Αν θέλουμε μάλιστα να το τραβήξουμε λίγο περισσότερο, μπορούμε με απλούς συνειρμούς να φανταστούμε τα προβλήματα στα οποία μπορεί να οδηγήσει το σύστημα "μου δίνεις - σου δίνω" όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και γίνονται ενήλικοι (βλ. 6η πτέρυγα Κορυδαλλού - "VIP").

Στη συνέχεια μια άλλη, πιο υπεύθυνη υπευθυνότητα, παίρνει σάρκα και οστά, όταν οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση του νεαρού Στέλιου, προσπαθούν να αναλάβουν την ευθύνη για τα γεγονότα (σ.39-44):

(σ.39) μαμά: Πώς δεν το σκέφτηκα; Εγώ φταίω!
(σ.42) δάσκαλος: Είμαι ασυγχώρητος! Για να μην πω τίποτα χειρότερο για τον εαυτό μου...
(σ.42) γονείς: Είναι και δικό μας το λάθος! (...) Εμείς φταίμε...
(σ.43) δάσκαλος: Μην τα βάζετε με τον εαυτό σας! Ήταν δική μου απερισκεψία!
(σ.44) διευθυντής: Ήταν αμέλεια όλων μας!

Οι παραπάνω φράσεις συγκεντρωμένες, καταλήγουν σ' έναν μάλλον αστείο διάλογο, με τον ζήλο των "ανταγωνιζόμενων" να θυμίζει σκετσάκι των Monty Python. Φτάνουμε λοιπόν στο αντίθετο άκρο απ'όπου ξεκινήσαμε, με τους χαρακτήρες σχεδόν να τσακώνονται για το ποιος φταίει (σύνηθες), προσπαθώντας όμως να ρίξουν το φταίξιμο στον εαυτό τους (λιγότερο σύνηθες). Αν αφήσουμε βέβαια την κωμική πλευρά του πράγματος, κάπου εδώ ίσως μπορούμε να θυμηθούμε τη φράση από την Ασκητική του Καζαντζάκη:

Ν' αγαπάς την ευθύνη. 
Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης.

Πάταξον μεν

Στις σελίδες 58-60, οι συμμαθητές του Στέλιου τον επισκέπτονται στο σπίτι του για να τον πείσουν να επιστρέψει στα μαθήματα. Παραθέτοντας μια σειρά από λογικά επιχειρήματα, καταφέρνουν να κλονίσουν την πίστη του ότι οι επάνω αίθουσες είναι καλύτερες από τις κάτω, και πως η τάξη δεν ζημιώθηκε από τη μη μετακινησή της. Συγκεκριμένα του αναφέρουν ότι στις κάτω αίθουσες έχουν περισσότερο διάλειμμα, ότι χάνουν κάποια λεπτά μάθημα, αλλά και πως βρίσκονται μακριά από το "στόμα του λύκου" -το γραφείο του διευθυντή. Αφήνοντας τη λογική να πετύχει το στόχο της, οι επισκέπτες του προχωρούν στο συναισθηματικό μέρος της φιλικής τους επίθεσης. Ανακοινώνουν στον Στέλιο ότι χρειάζονται τη βοήθειά του, καθώς η τάξη τους μετακινήθηκε σ' έναν νέο χώρο, στο σπίτι του κηπουρού. Εκεί, τους επιτρέπεται να φυτέψουν βολβούς και φυτά και να περιποιηθούν πολλά μικρά ζωάκια (που ξέρουν ότι ο Στέλιος λατρεύει)! Και το κάστρο πέφτει...

Έχετε άραγε συνειδητοποιήσει την αξία των επιχειρημάτων και του διαλόγου στην καθημερινή μας ζωή; Εσείς τι είδους επιχειρήματα χρησιμοποιείτε για να πείσετε τους γονείς σας: Λογικά ή συναισθηματικά; Και πώς προσπαθείτε να πείσετε τους συμμαθητές σας για τα διάφορα ζητήματα που ανακύπτουν στην τάξη και στο διάλειμμα;

Το βιβλίο γλώσσας της Στ' Δημοτικού, κάνει μια μικρή αναφορά στο θέμα στο κεφάλαιο "Αυτόχθονες λαοί". Όποιος όμως ενδιαφέρεται να γίνει πραγματικά καλός στο να πείθει τους άλλους, θα πρέπει να διαβάσει και να εξασκηθεί αρκετά. Παραθέτω εν συντομία έναν συγκερασμό των μεθόδων (AIDA και πέντε βήματα) που προτείνει o BizWriter, με στοιχεία από ένα παλαιότερο άρθρο του Harvard Business Review:

0.Αναγνώριση Πριν ξεκινήσουμε, επιδιώκουμε να γνωρίσουμε αυτούς που θέλουμε να πείσουμε: ποια είναι η οπτική τους; τι τους ενδιαφέρει περισσότερο; πώς τους αρέσει να πείθονται; Το τελευταίο το καταλαβαίνουμε όταν ακούμε τα δικά τους επιχειρήματα. Είναι άραγε περισσότερο πρακτικοί (χρησιμοποιούν στοιχεία και αριθμούς) ή συναισθηματικοί; Στον ίδιο τομέα θα πρέπει να επενδύσουμε κι εμείς. 

1.Αφόρμηση - Συμπάθεια. Για να ξεκινήσουμε, τραβάμε την προσοχή τους με ένα αστείο, ένα δώρο (που μπορεί να είναι μια χορευτική φιγούρα ή το καλύτερό μας χαμόγελο) ή μια υπόσχεση, ίσως ανακοινώνοντας ότι αυτό που θα πούμε τους αφορά άμεσα. Μια συνηθισμένη επίσης στρατηγική είναι να συνδέσουμε τον εαυτό μας με κάτι που αρέσει στο κοινό (π.χ. ποδόσφαιρο, παιχνίδια, τηλεόραση).

2.Αυθεντία Παρουσιάζουμε τον εαυτό μας ως ειδικό στο εν λόγω ζήτημα (όπως κάνω εγώ πιο πάνω, παραθέτοντάς σας παραπομπές από το HBR), αναφέροντας ότι έχουμε λύσει αντίστοιχα προβλήματα ή επικαλούμενοι τις σπουδές και το βιογραφικό μας. Αναφέρουμε ή υπονοούμε ότι έχουμε τη στήριξη οργανισμών ή υψηλών προσώπων (όπως έκανε η Φιλική Εταιρία). Έτσι αυξάνεται η πίστη του κοινού και η ασφάλειά του ότι αυτός που μιλάει, ξέρει τι λέει.

3.Συμφωνία - Πρόβλημα Προσπαθούμε να απλώσουμε γέφυρες επικοινωνίας προς το κοινό. Παρουσιάζουμε την κατάσταση που αντιμετωπίζουν όπως ακριβώς είναι. Επιδιώκουμε όχι να υπερβάλλουμε, αλλά να δούμε το κοινό να συμφωνεί, έστω και με κάτι οτιδήποτε μικρό, π.χ. κουνώντας το κεφάλι. Για να σιγουρευτούμε, χρησιμοποιούμε παραδείγματα από την καθημερινότητά όσων μας ακούνε και θέσεις που γνωρίζουμε ότι υιοθετούν. Παρουσιάζουμε τα ελαττώματα της παρούσας κατάστασης. Εξηγούμε πού μπορεί να οδηγήσει αν συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο. Δεν επενδύουμε σε υπερβολές, αλλά τονίζουμε αναφέροντας συγκεκριμένα προβλήματα, όπως το τι έχει να χάσει το κοινό αν εξακολουθήσει να αδρανεί. 

4.Λύση Ώρα για φαντασία και λογικά επιχειρήματα. Παρουσιάζουμε την κατάσταση όπως μπορεί να γίνει, αν ακολουθηθεί η λύση που προτείνουμε. Αναφέρουμε πολύ συγκεκριμένα τα οφέλη που θα προκύψουν για το κοινό μας στη νέα αυτή κατάσταση. Εξηγούμε με συντομία και απλότητα τη λύση που προτείνουμε. Η σιγουριά μας για το αποτέλεσμα πρέπει να στηρίζεται σε απτές αποδείξεις: Στατιστικά στοιχεία, ιστορίες από το παρελθόν, αναλογίες με αντίστοιχα ζητήματα που έχουν λυθεί, μεταφορές από το βασίλειο της φύσης, παραδείγματα...

5.Δράση Εξηγούμε ξεκάθαρα στους ανθρώπους που μας ακούν, τι πρέπει να κάνουν ώστε να εφαρμοστεί η λύση που προτείναμε. Τους ενημερώνουμε ότι το χρονικό περιθώριο δράσης είναι περιορισμένο (window of opportunity) και τους εξηγούμε ότι η ώρα να ενεργήσουν είναι τώρα.

6.Συναίσθημα Κλείνοντας την παρουσίασή μας, δείχνουμε το συναισθηματικό μας δέσιμο με το σχέδιο που προτείνουμε, αποφεύγοντας υπερβολές. Ακόμα σημαντικότερο είναι να καταφέρουμε να προκαλέσουμε το αίσθημα του κοινού. Ανάλογα με την περίσταση, μπορεί να χρειαστεί να φωνάξουμε ή να ψιθυρίσουμε, να αναφερθούμε στις αξίες, να επενδύσουμε στον θυμό, τη λύπη, τον ενθουσιασμό του κοινού... Ανάλογα με τη σύστασή του, ίσως χρειαστεί να αναφερθούμε σε πρόσωπα από το παρελθόν ή στις επόμενες γενιές. Σε κάθε περίπτωση οφείλουμε να αφουγκραζόμαστε τις αντιδράσεις, ώστε τα όσα λέμε να βρίσκουν ανταπόκριση.

Δημοσθένης, ίσως ο μεγαλύτερος ρήτορας της αρχαιότητας

Χρήση στην τάξη

Ένας κήπος στην τάξη μπορεί όπως διαβάζουμε στο βιβλίο να αποτελέσει τεράστιο κίνητρο για τους μαθητές και πραγματικό "σχολείο" (μέσα σε εισαγωγικά) μέσα στο σχολείο (αλλά έξω απ' τα εισαγωγικά). Μέσα σ' ένα τέτοιο περιβάλλον τα παιδιά μαθαίνουν να παίρνουν πρωτοβουλίες, να μετατρέπονται από καταναλωτές σε παραγωγούς, να αγαπούν στην πράξη τη φύση και τη ζωή και τελικά να γίνονται πιο υπεύθυνα, αναλαμβάνοντας τη φροντίδα οργανισμών που χωρίς μέριμνα δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν. Έτσι οι μικροί μαθητές καλλιεργούν και ταυτόχρονα καλλιεργούνται. Επιπλέον, σχεδόν όλα τα μαθήματα μπορούν με τη βοήθεια ενός κήπου να γίνουν πιο βιωματικά (γλώσσα, μαθηματικά, φυσική, γεωγραφία) και γι' αυτό πιο ενδιαφέροντα για όλους.

Τα παραπάνω θετικά αποτελέσματα της ενασχόλησης των παιδιών με την κηπουρική επιβεβαιώνονται από σύγχρονες μελέτες, είναι όμως γνωστά από πολύ παλιά. Εδώ ας πούμε, μπορείτε να ξεφυλλίσετε εγχειρίδια λαχανοκομίας που ξεπερνούν τα 100 χρόνια ζωής (!) και μιλούν για τον σχολικό κήπο ως ψυχαγωγικό μέσο, χαρακτηρίζοντάς τον εργαστήριο του αυριανού ανθρώπου (να αναφέρονται άραγε σ' εμάς;)

Παρακολουθώντας το αυξανόμενο ενδιαφέρον για σχολικούς κήπους παγκοσμίως, το ίδρυμα "Σταύρος Νιάρχος" χρηματοδοτεί αυτή τη χρονιά 15 (τυχερά) γυμνάσια, ώστε να δημιουργηθούν σε αυτά πρότυποι βοτανικοί κήποι με τη βοήθεια του ΑΡΚΤΟΥΡΟΥ. Οι αιτήσεις ολοκληρώθηκαν τον μήνα που πέρασε και από συναδέλφους που συμμετέχουν άκουσα πολύ καλά λόγια για το πρόγραμμα. Από την άλλη, εμείς στην τάξη μας περιοριστήκαμε φέτος στις διάσημες φακές-στο-ποτήρι :-)

Η αλήθεια ωστόσο, είναι ότι ο κυριότερος παράγοντας για να ευδοκιμήσουν τέτοιες δράσεις δεν είναι η οικονομική στήριξη, αλλά το μεράκι εκπαιδευτικών και μαθητών. Χάρη σε αυτό -και με ελάχιστα μέσα- έχουν δημιουργηθεί υπέροχοι κήποι, τόσο σε αστικό περιβάλλον, όσο βέβαια και στην επαρχία. Ο φίλος και δάσκαλος Νεκτάριος Τσαγλιώτης για παράδειγμα, κόντρα σε αντιξοότητες και με μηδενική χρηματοδότηση -αλλά πολύ κόπο- κατόρθωσε να δημιουργήσει εδώ και λίγα χρόνια μια μικρή Εδέμ στο 9ο Δ.Σ. Ρεθύμνου. Με χαρά μοιράζεται μαζί μας σχέδια και συμβουλές, στην ιστοσελίδα του Εργαστηρίου Φυσικής του σχολείου του. 

από το εντυπωσιακό Kingdom of Plants

Ένας κήπος στην τάξη μας