Η περιπέτεια της Περιπέτειας

Υπόθεση
Δυο αδερφάκια, η Πηγή και ο Μπάτης, δέχονται ένα καλοκαιρινό βράδυ επίσκεψη από ένα παράξενο μικροσκοπικό πλάσμα. Το λένε «Περιπέτεια», θέλει να τα μυήσει στον κόσμο των βιβλίων και τρέφεται μόνο με φανταστικές ιστορίες! Θα καταφέρουν άραγε να το βοηθήσουν να επιβιώσει; Και τι θα βγει απ' αυτή την περιπέτεια;

Χαρακτηριστικά 

Εκδότης: Πατάκης

Συγγραφέας: Ελένη Μαντέλου - Σουβατζίδου
Εικονογράφος: Γιώργος Λαμπράκης

Σελίδες: 50

1η έκδοση: 1990

ISBN: 960-293-559-6

Τιμή: περίπου 4 ευρώ

Ηλεκτρονική αγορά εδώ

Τάξεις: Β', Γ', Δ'

Κριτική

Καλογραμμένη μικρή ιστορία, σε γλώσσα απλή και με πολύ ωραία (ασπρόμαυρη) εικονογράφηση, που καθώς ομορφαίνει, συμπληρώνει και επεξηγεί το κείμενο, κάνει το έργο των αναγνωστών ευκολότερο. Η έκταση των κεφαλαίων (7-20 σελίδες) μπορεί σε κάποιους να φανεί λίγο μεγάλη, ίσως όμως ο χωρισμός είναι περισσότερο τυπικός, αφού το στήσιμο του βιβλίου επιτρέπει να διακόψουμε την ανάγνωση σε οποιοδήποτε σημείο επιθυμούμε, χωρίς να χάσουμε τη συνέχεια.

Οι εκδόσεις Πατάκη έχουν ετοιμάσει και διαθέτουν (εδώ) στο κοινό, τέσσερις σελίδες με ανάλυση, ερωτήσεις κατανόησης και δραστηριότητες, για τους εκπαιδευτικούς/γονείς που επιθυμούν να δουλέψουν το συγκεκριμένο βιβλίο με τα παιδιά τους. Σύμφωνα με αυτή, οι μικρότεροι μαθητές ίσως χρειαστούν επεξήγηση για 10-15 λέξεις του κειμένου (π.χ. μικροσκόπιο, ανάβλυζαν, καλόγνωμο).

Το βιβλίο προτείνεται ανεπιφύλακτα σε μαθητές Β', Γ' και Δ' τάξης Δημοτικού, και πιστεύουμε ότι θα αρέσει εξίσου σε αγόρια και κορίτσια.

Μέσα από το κείμενο τα παιδιά βλέπουν πόσο εύκολο είναι να δημιουργήσουν δικές τους ιστορίες, πόσο απλό είναι να μπλεχτούν αυτές οι ιστορίες μεταξύ τους και να γεννήσουν καινούριες, και γενικά πόσο διασκεδαστικό μπορεί να γίνει το να χρησιμοποιούμε τη φαντασία μας για να ψυχαγωγηθούμε. Μακάρι να το καταλάβουμε και οι μεγαλύτεροι μήπως και ξεκολλήσουμε από τις οθόνες... γιατί ως γνωστόν, τα παιδιά κάνουν ό,τι βλέπουν και όχι ό,τι τους λέμε.

Ένα επιπλέον συμπέρασμα που προκύπτει σχετικά αβίαστα από τη χαριτωμένη αυτή ιστορία, είναι ότι ακόμα και το βασίλειο της Φαντασίας υπόκειται σε νόμους. Έτσι, όχι μόνο οι άνθρωποι, αλλά και τα διάφορα φανταστικά πλάσματα είναι υποχρεωμένα να σέβονται και να ακολουθούν κάποιους κανόνες. Γιατί αυτός είναι ένας νόμος που κανείς μας δεν μπορεί να τον αλλάξει (σελ. 54), εξηγεί το πλασματάκι στα παιδιά και μετά εξαφανίζεται.

Αξίες - Θέματα

Φιλία, Φιλαναγνωσία, Φαντασία, Διαφορετικότητα

Εικονογράφηση

Απόσπασμα

- Μαμά μου! Η Πηγή έβαλε μια πνιχτή φωνή μέσα στη νύχτα, πέταξε το σεντόνι, τινάχτηκε από το κρεβάτι της και χώθηκε γρήγορα στην ντουλάπα!

- Τι είναι; Τι συμβαίνει; έκανε ο Μπάτης που ξύπνησε ανάστατος.

- Στο παράθυρο! Ένα ανθρωπάκι στο παράθυρο! ακούστηκε η αδελφή του μέσ' από τα ρούχα.

Ο Μπάτης σηκώθηκε και κοίταξε γύρω του.

- Είσαι σίγουρη ή μήπως έβλεπες κανένα όνειρο;

- Μα δεν κοιμόμουνα! Ήμουνα ξύπνια!

- Ανθρωπάκι κανονικό; την ξαναρώτησε και την πλησίασε.

- Ναι, σου λέω, τοσοδά! Μόνο που έμοιαζε… να είναι διάφανο!

- Εντάξει, μην κάνεις έτσι όμως, βρε Πηγή! Βγες από κει μέσα… Στο κάτω κάτω ένα διάφανο πλασματάκι τοσοδά δεν είναι και κάτι τρομερό για να το φοβάσαι!...

Η Πηγή βγήκε από την ντουλάπα και ακολούθησε τον αδελφό της όπως πήγαινε κατά το κομοδίνο του. Εκείνος άνοιξε το συρτάρι κι έβγαλε ένα φακό.

- Περίμενε ένα λεπτό, ψιθύρισε. Τον άναψε, άνοιξε το παράθυρο, ανέβηκε στο περβάζι και φώτισε έξω, δεξιά, αριστερά, ανάμεσα στις αραδιασμένες γλάστρες. Πήδησε μετά στον κήπο.

- Δε βλέπω τίποτα, μουρμούρισε ξαναμπαίνοντας. Εκτός αν… Πηγή, έλα, έλα μαζί μου!

- Όχι, Μπάτη, δεν έρχομαι!

- Μη φοβάσαι, δώσ’ μου το χέρι σου.

Κρατώντας το χέρι του αδελφού της κατέβηκε και η Πηγή στον κήπο. Κατευθύνθηκαν ακροπατώντας προς το εργαστήρι της μητέρας τους, άνοιξαν την πόρτα αθόρυβα και χώθηκαν με βιασύνη στο σκοτεινό διάδρομο. Την ίδια στιγμή, ένα ξύλινο κουτάκι παρασυρμένο έπεσε χάμω με θόρυβο.

Τα δυο παιδιά έμειναν ακίνητα. Μέσα στο στήθος της Πηγής έτρεμε ένα πουλάκι, σπαρταρούσε πάνω στ αλεπτά σαν ξυλαράκια πόδια του, και δεν ήταν άλλο απ’ την καρδιά της.

- Αχ! Θεούλη μου, αν ξυπνήσουν η μαμά και ο μπαμπάς; Γιατί ήρθαμε τώρα εδώ Μπάτη, μου λες; Ήτανε ανάγκη δηλαδή νά’ ρθω κι εγώ μαζί σου; μουρμούρισε εκνευρισμένη.

- Ναι, Πηγή, για να βεβαιωθούμε ότι δεν ήταν της μαμάς το γλυπτό, τα’ ανθρωπάκι που είδες! Άναψε το φακό και φώτισε τον πάγκο που έστεκε καταμεσής στο εργαστήριο. Το γλυπτό, σκεπασμένο μ’ ένα πανί, γινόταν στ’ αλήθεια μυστηριώδες. Ο Μπάτης όμως τράβηξε το ύφασμα και το μωρό που έφτιαχνε η μητέρα τους λούστηκε στο κιτρινωπό φως.

- Όχι! Δεν ήταν αυτό! είπε σίγουρη η Πηγή, αυτό είναι χοντρό σαν Βούδας!

Γέλασαν κι οι δυο τους.

- Το ανθρωπάκι που είδα εγώ ήταν αδύνατο, ήταν ελαφρύ. Πετώντας ήρθε στο παράθυρο κι όταν μας είδε, πάλι πετώντας εξαφανίστηκε!

Προβληματισμοί για Συζήτηση  
Διάβασμα και Φαντασία
Τι πιστεύετε ότι εννοούμε όταν μιλάμε για Φαντασία; Μπορούμε άραγε να φανταστούμε κάτι που δεν έχουμε δει ή ακούσει ποτέ μας; Δοκιμάστε να γεννήσετε στο μυαλό σας ένα πλάσμα που δεν υπάρχει... (εγώ μόλις σκέφτηκα μια ιπτάμενη δεινοσαυρόκοτα με κιθάρες για πόδια) θα διαπιστώσετε τότε ότι τα συστατικά της στοιχεία είναι έννοιες πραγματικές (δεινόσαυρος, κότα, κιθάρα).

Όλα λοιπόν αυτά που η φαντασία μας συνδυάζει για να γεννήσει κάτι καινούριο, είναι πραγματικά και υπάρχουν ήδη στο μυαλό μας. Και μπορείτε να υποψιαστείτε πώς όλα αυτά τα πραγματικά μπαίνουν στο κεφάλι μας για να δημιουργήσουν νέα και φανταστικά... όταν διαβάζουμε, όταν ακούμε ή όταν τα παρατηρούμε. Γι' αυτό λοιπόν λένε πως η τροφή της φαντασίας είναι η εμπειρία και η μάθηση και αυτός είναι ο λόγος που τις καλύτερες ιστορίες τις φτιάχνουν όσοι έχουν διαβάσει ή ταξιδέψει πολύ. 

Διαφορετικότητα

Βλέπετε πόσο διστακτικοί είναι ο Μπάτης και η Πηγή στην πρώτη τους συνάντηση με την Περιπέτεια; Στην αρχή περιμένουν ακίνητοι στα κρεβάτια τους και την παρατηρούν, εξετάζουν το περίεργο πλασματάκι, ενώ και κείνο τους κοιτάζει αναποφάσιστο. Σας έχει συμβεί ποτέ να συναντήσετε κάποιο περίεργο ζώο ή κάποιον άνθρωπο εντελώς διαφορετικό από εσάς; Πώς αντιδράσατε; 

Έχετε παρατηρήσει πώς αντιμετωπίζουν συνήθως τα παιδιά της τάξης έναν καινούριο συμμαθητή τους; Κάνουν αμέσως παρέα μαζί του ή τον πλησιάζουν σιγά σιγά; Γιατί μπορεί να γίνεται αυτό; Πιστεύετε ότι είναι σωστό ή όχι; Και πώς μπορεί να νιώθει ο καινούριος μαθητής όταν του φέρονται σαν να είναι εξωγήινος;

Η περιπέτεια της Περιπέτειας