Η ιστορία του τελευταίου βασιλιά των Αθηναίων, του ευγενικού Κόδρου, ξεκινάει από την Πύλο της Πελοποννήσου. Όταν εισέβαλαν εκεί οι Δωριείς, ο πατέρας του Μέλανθος επέλεξε για νέα του πατρίδα την Αττική, ακολουθώντας έναν χρησμό του Μαντείου των Δελφών. Πρώτος του σταθμός ήταν η Ελευσίνα, αλλά σύντομα χάρη στην γενναιότητά του, την τύχη, αλλά και τη βοήθεια του θεού Διονύσου, κατάφερε να πάρει τη θέση του γέρου βασιλιά Θυμοίτη στον θρόνο της Αθήνας. Τότε ήρθε στον κόσμο και ο γιος του Κόδρος. Στα 12 του χρόνια, το βασιλόπουλο έζησε μια περιπέτεια που του άλλαξε τη ζωή και του δίδαξε πως αφοβία σημαίνει να νικάς τον φόβο και όχι να μην τον νιώθεις. Αρκετά χρόνια αργότερα, οι Δωριείς έχουν εισβάλλει στην Αττική και ένας νέος χρησμός λέει ότι θα νικήσουν, αρκεί να μην πάθει κακό ο αντίπαλος βασιλιάς. Είναι η στιγμή ο Κόδρος να αποδείξει ότι έχει νικήσει το φόβο, να θυσιαστεί για να σώσει την πόλη του.
Χαρακτηριστικά
Εκδότης: Κέδρος
Συγγραφέας: Ουρανία Τουτουντζή
Εικονογράφηση: Έβη Κετσέα
ISBN: 978-960-04-4160-4
Έτος 1ης Έκδοσης: 2011
Σελίδες: 90
Τιμή: περίπου 8 ευρώ
Ηλεκτρονική αγορά εδώ
Τάξεις: Δ', Ε'
Κριτική
Χαμηλών τόνων διήγημα με φιλοσοφικές προεκτάσεις, βασισμένο στον αρχαίο μύθο του βασιλιά Κόδρου. Η γραφή είναι αρκετά απλή, υπάρχουν όμως σημεία στο ξεκίνημα όπου οι πιο άπειροι θα δυσκολευτούν να παρακολουθήσουν, καθώς (π.χ. μέχρι τη σ. 23) τα πρόσωπα και οι μύθοι αλλάζουν ταχύτατα. Οι μακροσκελείς περίοδοι και οι φιλοσοφικού περιεχομένου προβληματισμοί (που ξανασυναντάμε και στο τέλος του βιβλίου), σίγουρα δεν κάνουν την κατάσταση ευκολότερη. Το βιβλίο είναι χωρισμένο σε 5 κεφάλαια με άνισο μέγεθος (το εισαγωγικό έχει έκταση 3 σελίδες και το αμέσως επόμενο 26) με τα ογκωδέστερα να υπάρχει πιθανότητα να κουράσουν. Η εικονογράφηση, παρά το ελκυστικό εξώφυλλο, περιορίζεται εσωτερικά σε ένα απλοϊκό ασπρόμαυρο σκίτσο ανά κεφάλαιο. Το στήσιμο είναι προσεγμένο, με μεγάλα στοιχεία και κενά που επιτρέπουν στο κείμενο να αναπνέει, ενώ η έκδοση φροντίζει για ένα βοηθητικό Γλωσσάριο στις τελευταίες σελίδες (στο οποίο παραπέμπουν αστερίσκοι). Προτείνουμε το βιβλίο περισσότερο σε παιδιά των μεσαίων τάξεων του Δημοτικού και βέβαια στους λάτρεις της αρχαίας Ιστορίας και της μυθολογίας.
 |
|
 |
|
Αξίες - Θέματα
Σκηνές που ξεχωρίσαμε
Η μονομαχία του Μελάνθου (απόσπασμα) και η εφηβική περιπέτεια του Κόδρου.
Εικονογράφηση
Παρά το ελκυστικότατο εξώφυλλο, στο εσωτερικό του βιβλίου συναντάμε 6 απλοϊκές, στατικές, ασπρόμαυρες ζωγραφιές (μία ανά κεφάλαιο), που τυπικά συνοδεύουν το κείμενο, χωρίς να προσθέτουν κάτι ιδιαίτερο στο τελικό αποτέλεσμα. Στο κλείσιμο του κεφαλαίου θα βρούμε μικρά σχέδια εμπνευσμένα από την αρχαιότητα, ενώ μπορντούρα συνοδεύει τον τίτλο κάθε κεφαλαίου.
Σιγά σιγά, η καρδιά του Μέλανθου, που από νωρίς είχε γνωρίσει την πίκρα της εξορίας, ηρέμησε στον ιερό τόπο της Ελευσίνας. Τότε έφτασε πια και η στιγμή για το μεγάλο άθλο που ο ίδιος ονειρευόταν για τον εαυτό του. Δεν άργησε να καταλάβει ποιος ήταν ο δρόμος που ανοιγόταν εμπρός του. Ο Μέλανθος, στο διάστημα αυτό που έμεινε στην Ελευσίνα, έβλεπε κάθε τόσο τους νέους του φίλους να αναχωρούν σε μικρές ομάδες και, ακολουθώντας την Ιερά Οδό που οδηγούσε από την Ελευσίνα στην Αθήνα, να πηγαίνουν να βοηθήσουν τους Αθηναίους συμμάχους τους στον πόλεμο που είχαν με τους Βοιωτούς. Βλέποντάς τους να φεύγουν, ο Μέλανθος γνώριζε πως δεν έμελλε να γυρίσουν όλοι τους πίσω.
Μία μέρα, την ώρα που ανέτελλε ο ήλιος, μία ομάδα από πενήντα περίπου οπλισμένους Ελευσίνιους ήταν έτοιμη να αναχωρήσει για την Αθήνα. Τότε είδαν να έρχεται προς το μέρος τους, κρατώντας ασπίδα και δόρυ, ο Μέλανθος.
«Τι γυρεύεις εδώ;» τον ρώτησαν. «Εμείς τώρα φεύγουμε για τη σκληρή μάχη και ούτε που γνωρίζουμε αν θα γυρίσουμε ποτέ πίσω. Είναι καλύτερα για σένα να μείνεις εδώ. Εσύ, ένας Πελοποννήσιος, δεν έχεις καμία υποχρέωση να πάρεις μέρος σε αυτό τον πόλεμο ανάμεσα σε εμάς και στους Βοιωτούς».
Ακούγοντας τα λόγια αυτά, ο Μέλανθος απάντησε:
«Θα ήμουν δειλός και αχάριστος απέναντι σε εσάς, που τόσο καλά μου φερθήκατε, αν δε σας βοηθούσα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές. Η αχαριστία είναι στον άνθρωπο το μεγαλύτερο κακό. Μακριά από εμένα κάτι τέτοιο. Θα έρθω μαζί σας στον πόλεμο. Η γη της Αττικής είναι πια η νέα μου πατρίδα».
Έτσι, ο Μέλανθος ακολούθησε τους άνδρες στον πόλεμο.
Αυτός ο πόλεμος διαρκούσε πολύ καιρό. Αιτία του ήταν ότι και οι Αθηναίοι και οι Βοιωτοί ήθελαν δική τους την περιοχή της Οινόης και κάποια άλλα γειτονικά της μέρη.
Η τύχη το θέλησε ώστε την ίδια εκείνη μέρα που ο Μέλανθος έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή του ανάμεσα στους Αθηναίους στρατιώτες, να έχει ο Ξάνθος, ο βασιλιάς των Θηβαίων, που πολεμούσαν βέβαια με τους Βοιωτούς, μια ιδέα: Ο Ξάνθος ζήτησε από τους κήρυκες, πρόσωπα ιερά, που είχαν για αποστολή τους να μεσολαβούν ανάμεσα στους εχθρικούς στρατούς όταν επρόκειτο να γίνει μια ανακωχή ή μία συμφωνία, να πουν στους στρατιώτες να σταματήσουν για λίγο τον πόλεμο. Οι στρατιώτες κάθισαν όλοι κάτω, στο πεδίο της μάχης, ακουμπώντας δίπλα τους τα όπλα τους. Τότε, σηκώθηκε και μίλησε ανάμεσά τους ο Ξάνθος:
«Ακούστε με, Βοιωτοί και Αθηναίοι. Τόσο καιρό πολεμάμε μεταξύ μας και κανείς από τους δύο στρατούς μας δεν κατορθώνει να νικήσει τον άλλο. Έτσι, όλο και ανάβουν οι νεκρικές πυρές για τους σκοτωμένους στρατιώτες και πολλές οικογένειες θρηνούν κάθε μέρα τους αγαπημένους τους. Τώρα λοιπό, για να σταματήσει πια η δυστυχία του πολέμου αυτού, εγώ καλώ το βασιλιά των Αθηναίων να μονομαχήσει μαζί μου. Αν νικήσει αυτός, οι Αθηναίοι θα είναι νικητές του πολέμου. Αν όμως νικήσω εγώ, τότε νικητές του πολέμου θα είναι οι Βοιωτοί».
Οι στρατιώτες άκουσαν τα λόγια αυτά με κομμένη την ανάσα. Είναι αλήθεια πως, αν και ήταν όλοι τους γενναίοι, ήθελαν πια να σταματήσει ο πόλεμος. Λαχταρούσαν τις χαρές της ειρήνης, τα ήσυχα βράδια με τις οικογένειές τους κοντά στην αναμμένη φωτιά της εστίας, τα παιχνίδια με τα παιδιά τους, τις αγροτικές εργασίες, τα θαλασσινά ταξίδια και το εμπόριο. Λαχταρούσαν τις συγκεντρώσεις στις πλατείες για ν να ακούν τους ραψωδούς να ψάλλουν τα έπη τους και τις χαρούμενες πάνδημες γιορτές, τις γιορτές εκείνες που έπαιρναν μέρος όλοι οι πολίτες, και τώρα κόντευαν πια να τις ξεχάσουν Λαχταρούσαν τη μυρωδιά του ψημένου κρέατος και του αχνιστού ψωμιού, και τη γεμάτη γεύση των ώριμων φρούτων, και τα γλυκά με το μέλι, αντί για τα βιαστικά, άνοστα γεύματα στις σύντομες ανάπαυλες του πολέμου. Λαχταρούσαν ακόμη τις χαρές του θερισμού και του τρύγου, και είχαν μεγάλη στενοχώρια για τα χωράφια τους, που έμεναν ακαλλιέργητα και τα αμπέλια που έμεναν ατρύγητα. Τόσα και τόσα δώρα της γης που ο πόλεμος τα άφηνε να πηγαίνουν χαμένα!
Ο Ξάνθος ήταν νέος και δυνατός. Αν και ο βασιλιάς της Αθήνας ήταν το ίδιο νέος και το ίδιο δυνατός, η πρόταση του Ξάνθου θα ήταν δίκαιη. Όμως, βασιλιάς τα Αθήνας ήταν ο Θυμοίτης, τρισέγγονος του Θησέα και πολύ γέρος πια. Η αντίθεση ανάμεσα στα κατάλευκα μαλλιά του Θυμοίτη και στα σκούρα γένια και μαλλιά του Ξάνθου έκανε τους Αθηναίους να λυπηθούν βαθιά. Ήξερα καλά πως ο βασιλιάς του ήταν γενναίος και υπήρξε κάποτε άξιος πολεμιστής. Τώρα όμως τα χρόνια είχαν περάσει από πάνω του και του είχαν πάρει τη δύναμη και το σφρίγος του. Όσο και να το ήθελε ο βασιλιάς της Αθήνας, δε θα μπορούσε να νικήσει σε έναν τέτοιο αγώνα. Δεν τον ένοιαζε που θα έχανε ο ίδιος τη ζωή του σε αυτή τη μάχη, δεν άντεχε όμως στη σκέψη ότι εξαιτίας του θα έχανε η Αθήνα τη νίκη.
Ο γέροντας Θυμοίτης σκέφτηκε πολύ προτού απαντήσει στον Ξάνθο. Ύστερα, κάλεσε το δικό του στρατό να συγκεντρωθεί ολόγυρά του και ακουμπισμένος επάνω στο χρυσό του σκήπτρο τούς είπε αυτά τα λόγια:
«Γενναίοι μου στρατιώτες, ακούσατε όλοι σας την πρόταση του Ξάνθου. Όλοι γνωρίζετε ότι εγώ, γέρος πια και ανήμπορος, δεν μπορώ να νικήσω ένα νέο και δυνατό άνδρα. Θα θυσίαζα με χαρά τη ζωή μου, αν ήταν να νικήσει έτσι η πατρίδα μου στον πόλεμο. Τώρα όμως, που η θυσία της ζωής μου δεν μπορεί να βοηθήσει, είμαι έτοιμος να κάνω μία άλλη θυσία. Για χρόνια πίστευα ότι θα είχα την τιμή να πεθάνω σαν βασιλιάς. Η τιμή αυτή είναι το μόνο που μου έχει απομείνει να περιμένω και το μόνο που έχω πια να θυσιάσω για εσάς. Όποιος λοιπόν από εσάς, τα νέα παλικάρια, προσφερθεί τώρα να μονομαχήσει με τον Ξάνθο, θα γίνει βασιλιάς στη θέση μου».
Έτσι μίλησε ο βασιλιάς των Αθηναίων και οι στρατιώτες του τον άκουσαν συγκινημένοι. για ώρα πολλή δε μιλούσε κανείς. Δεν ήταν ότι φοβόντουσαν για τη ζωή τους αν μονομαχούσαν με τον Ξάνθο. Όλοι όμως σκέφτονταν μέσα τους πόσο βαριά, πόσο ανείπωτα μεγάλη ήταν μία τέτοια ευθύνη. Αν κάποιος έχανε στον αγώνα με τον Ξάνθο, θα ήταν μόνος αυτός υπεύθυνος για την ήττα της πατρίδας του στον πόλεμο.
Μια παγωμένη σιωπή είχε απλωθεί ολόγυρα.
Ο Μέλανθος ένιωθε μέσα του θυμό. Καταλάβαινε πως αυτό που είχε προτείνει ο Ξάνθος στους Αθηναίους δεν ήταν τίμιο και δίκαιο, αφού όλοι γνώριζαν πόσο γέρος ήταν πια ο Θυμοίτης. Αλλά ένιωθε και βαθιά συγκίνηση, γιατί αυτός ο βασιλιάς με τα λευκά μαλλιά και το γλυκό βλέμμα που πρόσφερε τώρα το θρόνο του στο σωτήρα της πατρίδας του ήταν ο τρισέγγονος του Θησέα, του ήρωα που είχε τόσο αγαπήσει από τα πρώτα χρόνια της ζωής του! Χωρίς να διστάσει, ο Μέλανθος σηκώθηκε και στάθηκε δίπλα στο Θυμοίτη.
Σχόλια
Ο μύθος του Κόδρου συνδέεται με την κατάργηση του θεσμού της βασιλείας στην Αθήνα, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί κατά τα μυκηναϊκά χρόνια. Μετά τον θάνατό του από τους Δωριείς, οι Αθηναίοι δεν επέτρεψαν σε κανέναν άλλον να φέρει τον τίτλο του βασιλιά. Τι όμως ακολούθησε μετά τη θυσία που περιγράφει το βιβλίο; Η ιστορία λέει πως οι γιοι του μάλωσαν για τη διαδοχή και τη λύση έδωσε για μια ακόμη φορά το μαντείο των Δελφών. Ο μικρότερος γιος του Νηλεύς έφυγε από την πόλη: μπήκε επικεφαλής των Ιώνων που ίδρυσαν τη Μίλητο στα πλαίσια του Α' Ελληνικού Αποικισμού. Ο μεγαλύτερος γιος του Μέδων, έμεινε στην Αθήνα και έγινε ισόβιος άρχοντάς της, ενώ οι απόγονοί του ονομάστηκαν κι εκείνοι άρχοντες (και ήταν αρχικά ισόβιοι, μετά με θητεία δεκαετή και τελικά ετήσια). Περισσότερα για την ιστορία της Αθήνας εδώ.
Πώς έμοιαζε άραγε ο Κόδρος; Ένα άγαλμά του, έργο του Φειδία, λέγεται πως στάλθηκε στους Δελφούς μετά τη νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα, δυστυχώς όμως δεν σώθηκε ως τις μέρες μας -εκτός αν βρίσκεται σε κάποια ιδιωτική συλλογή. Έτσι, η μόνη απεικόνιση που μας μένει για τον μυθικό βασιλιά, βρίσκεται σ' ένα αγγείο που εκτίθεται στη Μπολόνια της Ιταλίας.
Κανονικά, "ευγενής" όπως τον θέλει ο τίτλος του βιβλίου, δεν χαρακτηρίστηκε από την Ιστορία ο Κόδρος, αλλά ένας άλλος βασιλιάς, ο Κάρολος Η' της Γαλλίας (Charles VIII l' Affable). Έζησε και εκείνος λίγα χρόνια (1470-1498), πρόλαβε όμως ν' αδειάσει τα ταμεία του κράτους του και να εκστρατεύσει ανεπιτυχώς κατά της Ιταλίας μετά από πρόσκληση του Λουδοβίκου Σφόρτσα -που τον ξεγέλασε. Η στρατιωτική του αποτυχία ζημίωσε τη Γαλλία, ενέπνευσε όμως τον συνομήλικό του Νικολό Μακιαβέλι και την πολιτική του θεωρία. Η βασιλεία του Καρόλου δεν ήταν λοιπόν επιτυχημένη όπως αυτή του Κόδρου· ούτε και ο θάνατός του όμως ήταν εξίσου ένδοξος, αφού ο Γάλλος βασιλιάς πήγε από κουτουλιά! ...καθώς έτρεχε να δει έναν αγώνα τένις, χτύπησε με δύναμη το κεφάλι του στο ανώφλι μιας πόρτας και λίγες ώρες αργότερα έπεσε σε κώμα· εγκατέλειψε έτσι τον μάταιο τούτο κόσμο, αφήνοντας στον θρόνο τον "πατέρα του λαού", Λουδοβίκο ΙΒ'.
Στη σελ. 63 διαβάζουμε λίγες γραμμές αφιερωμένες στην αρχαία ελληνική δίαιτα. [Ο Κόδρος είχε] πάντοτε στο παλάτι νόστιμο κατσικίσιο τυρί και καλοζυμωμένο ψωμί, και υπήρχαν ακόμη ελιές και μελόπιτες και γλυκό κρασί από τα αμπέλια της Αττικής. Ένα μέρος κρασιού και ένα μέρος νερού ανακατεύτηκαν σε βαθύ κύπελλο για τον ξένο, γιατί έτσι συνήθιζαν οι αρχαίοι Έλληνες...
Ο μύθος του Κόδρου συνδέεται με την κατάργηση του θεσμού της βασιλείας στην Αθήνα, όπως αυτή είχε διαμορφωθεί κατά τα μυκηναϊκά χρόνια. Μετά τον θάνατό του από τους Δωριείς, οι Αθηναίοι δεν επέτρεψαν σε κανέναν άλλον να φέρει τον τίτλο του βασιλιά. Τι όμως ακολούθησε μετά τη θυσία που περιγράφει το βιβλίο; Η ιστορία λέει πως οι γιοι του μάλωσαν για τη διαδοχή και τη λύση έδωσε για μια ακόμη φορά το μαντείο των Δελφών. Ο μικρότερος γιος του Νηλεύς έφυγε από την πόλη: μπήκε επικεφαλής των Ιώνων που ίδρυσαν τη Μίλητο στα πλαίσια του Α' Ελληνικού Αποικισμού. Ο μεγαλύτερος γιος του Μέδων, έμεινε στην Αθήνα και έγινε ισόβιος άρχοντάς της, ενώ οι απόγονοί του ονομάστηκαν κι εκείνοι άρχοντες (και ήταν αρχικά ισόβιοι, μετά με θητεία δεκαετή και τελικά ετήσια). Περισσότερα για την ιστορία της Αθήνας εδώ.
 |
| Δημοτικό Μουσείο της Bologna PU 273 - λεπτομέρεια από την "κύλικα του Κόδρου" Ο βασιλιάς αποχαιρετά πάνοπλος τον φίλο του Αίνετο, πριν προχωρήσει στην ηρωική του πράξη |
Στην πραγματικότητα, αυτό που συνήθιζαν οι αρχαίοι Έλληνες για να μη μεθούν (και να μην προκαλούν ύβρη), ήταν να φτιάχνουν το κρασί τους αραιώνοντας ένα μέρος οίνου με τρία μέρη νερού, όπως πρότεινε ο Ησίοδος και πολλοί άλλοι (βλ. Αθηναίου Ναυκρατίτου Δειπνοσοφισταί β. ΙΕ' - εικόνα κάτω αριστερά)· λιγότερο συχνά, μπορούσε κανείς να συναντήσει αναλογίες 2/5 ή 1/4, ενώ ο Πολυδεύκης θεωρεί ως ιδανική αναλογία την 1/2 ή αλλιώς 5 κυάθους οίνου σε δέκα κυάθους νερού (για το τι είναι ο κύαθος, βλ. διάγραμμα δεξιά). Ο λόγος κρασιού προς νερό μπορούσε φυσικά να επηρεαστεί από το γούστο του (οικοδεσ)πότη, το πόσο δυνατό ήταν το κρασί, αλλά και την περίσταση. Έτσι, παρότι η ακρατοποσία θεωρούταν συνήθεια βαρβαρική (Ηρόδοτος 6.84) και επικίνδυνη (εάν ίσον ίσω προσφέρει, μανίαν ποιεί, αν δ' άκρατον, παράλυσιν σωμάτων), υπήρχαν περιπτώσεις που οι αρχαίοι ζητούσαν το κρασί τους δυνατότερο -Ἐπισκύθισον! παράγγελναν τότε οι Σπαρτιάτες στον οινοχόο- ή έπιναν τον οίνο ανέρωτο. Μια σχετική ιστορία συναντήσαμε και στο πρώτο μέρος του Οι Χρυσοφύλακες Γρύπες.
Σε διάφορες ιστοσελίδες διαβάζουμε την υπόθεση ότι οι αρχαίοι Έλληνες (και άλλοι λαοί) όχι μόνο νέρωναν το κρασί, αλλά και «κράσωναν το νερό» για να το απολυμάνουν, αφού μια αναλογία 1/9 αρκεί, ώστε οι πολυφαινόλες να σκοτώσουν τυχόν κολοβακτηρίδια, σαλμονέλα και χολέρα.
Χρήση στην Τάξη
Στις μέρες μας δεν υπάρχουν ηγέτες σαν τον Κόδρο (που να θυσιάζονται δηλαδή για τον λαό τους), ούτε και εισβολείς σαν τον Αλήτη του Ιππότη (αλήτες όμως υπάρχουν), τον αρχηγό των Δωριέων που επιτέθηκαν στην Αθήνα, αλλά υποχώρησαν μόλις «υπερέβησαν τα εσκαμμένα». Ο μύθος ωστόσο του ευγενικού βασιλιά, ίσως σταθεί δυνατό να μας εμπνεύσει δίνοντάς μας ένα μάθημα υπευθυνότητας. Όπως εκείνος έκανε κάτι για να σώσει την πόλη του, έτσι και εμείς ίσως θα μπορούσαμε να ενεργήσουμε για να προστατεύσουμε το μέλλον των επόμενων γενεών. Οι μαθητές βέβαια δεν χρειάζεται ούτε να ντυθούν ξυλοκόποι, ούτε να δώσουν τη ζωή τους· μπορούν όμως να υιοθετήσουν υγιείς καταναλωτικές συνήθειες που προάγουν την αειφορία και δείχνουν έμπρακτα σεβασμό προς τους φυσικούς πόρους. Το να μάθουν να προτιμούν προϊόντα τοπικά (αντί των ενεργοβόρων εισαγόμενων) και υπηρεσίες μη εμπορευματοποιημένες, το να αποφεύγουν τη σπατάλη και να νοιάζονται για τα δάση, τις θάλασσες και τον αέρα μας, είναι πιστεύω αρκετό. Όσοι φροντίζουν ήδη για τα παραπάνω και επιθυμούν να προσφέρουν κάτι περισσότερο, μπορούν να δραστηριοποιηθούν ενημερώνοντας τους συνομηλίκους τους, να αρχίσουν να εφαρμόζουν στην πράξη την αξία της αλληλεγγύης, ή να εμπλακούν εθελοντικά σε κάποια οργάνωση (όπως ο Παύλος).
Στις μέρες μας δεν υπάρχουν ηγέτες σαν τον Κόδρο (που να θυσιάζονται δηλαδή για τον λαό τους), ούτε και εισβολείς σαν τον Αλήτη του Ιππότη (αλήτες όμως υπάρχουν), τον αρχηγό των Δωριέων που επιτέθηκαν στην Αθήνα, αλλά υποχώρησαν μόλις «υπερέβησαν τα εσκαμμένα». Ο μύθος ωστόσο του ευγενικού βασιλιά, ίσως σταθεί δυνατό να μας εμπνεύσει δίνοντάς μας ένα μάθημα υπευθυνότητας. Όπως εκείνος έκανε κάτι για να σώσει την πόλη του, έτσι και εμείς ίσως θα μπορούσαμε να ενεργήσουμε για να προστατεύσουμε το μέλλον των επόμενων γενεών. Οι μαθητές βέβαια δεν χρειάζεται ούτε να ντυθούν ξυλοκόποι, ούτε να δώσουν τη ζωή τους· μπορούν όμως να υιοθετήσουν υγιείς καταναλωτικές συνήθειες που προάγουν την αειφορία και δείχνουν έμπρακτα σεβασμό προς τους φυσικούς πόρους. Το να μάθουν να προτιμούν προϊόντα τοπικά (αντί των ενεργοβόρων εισαγόμενων) και υπηρεσίες μη εμπορευματοποιημένες, το να αποφεύγουν τη σπατάλη και να νοιάζονται για τα δάση, τις θάλασσες και τον αέρα μας, είναι πιστεύω αρκετό. Όσοι φροντίζουν ήδη για τα παραπάνω και επιθυμούν να προσφέρουν κάτι περισσότερο, μπορούν να δραστηριοποιηθούν ενημερώνοντας τους συνομηλίκους τους, να αρχίσουν να εφαρμόζουν στην πράξη την αξία της αλληλεγγύης, ή να εμπλακούν εθελοντικά σε κάποια οργάνωση (όπως ο Παύλος).
Εδώ συναντάμε μια άλλη εκδοχή του μύθου του Κόδρου. Μπορείτε να εντοπίσετε διαφορές σε σχέση με την αφήγηση του βιβλίου; Αν θα θέλαμε να προσαρμόσουμε την ιστορία στη σύγχρονη πραγματικότητα, ποιος θα ήταν ο εισβολέας που μας απειλεί; Και ποιος ο ήρωας που με την αυτοθυσία του θα μας έσωζε από το κακό; Ελάτε να γράψουμε μια δική μας ιστορία!
 |
| Ο Σιμούν και ο Υπερέλληνας σώζουν τα παιδιά από τους Ινδούς Αμπντουλέ και παραδίνουν τον σατανικό μάγο Γκουάρ στην Παγκόσμια Κυβέρνηση! (Πηγή) |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
διαβάσαμε και σχολιάζουμε...σχολιάζουμε...σχολιάζουμε...